Æskan - 01.11.1969, Blaðsíða 12

Zaki Amawi.
í einni af loftárásum þeim, sem flug-
her ísraels gerði á lítið þorp í Jórdaníu
á síðastliðnu ári, stóð drengur einn 16
ára gamall einn uppi af fjölskyldu sinni í
þorpinu. Húsið var í rústum og móðir
hans og þrjár systur látnar. Faðirinn hafði
skömmu áður haldið í atvinnuleit til Dussel-
Þannig gekk hann dag eftir dag og nótt eftir nótt.
dorf í Þýzkalandi. Drengurinn, sem heitir
Zaki Amawi, lagði þegar af stað fótgang-
andi til að segja föður sínum hvernig kom-
ið væri. Ekki gat Zaki tekið sér far með
neinum farartækjum, því fé átti hann ekki.
Hann svaf um nætur á ökrum úti eða í
einhverjum mannlausum útihúsum, og víða
varð hann að halda kyrru fyrir á daginn til
að forðast það, að lögregla landa þeirra,
sem leið hans lá um, tæki hann fastan.
Til matar varð hann að betla. En loks náði
hann til föður síns í Dusseldorf, en þá
hafði þessi ungi drengur lagt að baki 6
þúsund kílómetra leið.
Þegar Zaki féll í fang föður síns, sagði
hann: „Mamma og systurnar eru dánar, og
nú er ég það eina, sem þú átt eftir.“
Faðirinn: — Nú er hann það eina, sem ég
á eftir í þessum heimi.
heim í þorpið, þar sem hann átti lieima. Þau voru gefin
saman samdægurs.
Þau fluttu í eigið hús og nú leið hamingjuríkt ár.
Þá fæddist þeim indæll drengur. En eitt var þó, sem
olli hljóðfæraleikaranum áhyggjum. Konan hans talaði
nefnilega aldrei orð frá munni. Þetta olli honum vax-
andi undrun og áhyggjum, unz þar kom, að hann ákvað
að reyna að fá konu sína til að tala, hvað sem það kost-
aði.
Þá fór hann aftur upp að fjallinu til völvunnar til
að leita ráða. Hún sagði honum, hvað hún áliti vera einu
leiðina til að kona hans fengist til að mæla. Og á augna-
bliki ógæfunnar ákvað hann að fylgja því ráði.
Hann fór aftur heim, og þegar þangað kom, kveikti
hann upp í eldstæðinu. Þegar eldurinn var farinn að
skíðloga, tók hann drenginn í fang sér og sagði: „Ég
kasta syni okkar í eldinn, ef þú talar ekki.“ Síðan hall-
aði hann sér áfram, eins og hann ætlaði að leggja barnið
á glæðurnár.
Þá stökk kona hans upp og kallaði: „Láttu barnið
kyrrt, vondi maður.“ Síðan þreif hún barnið af honuffl
og hvarf út úr húsinu með það í fanginu.
Hún fór aftur í sjóinn, þaðan sem hún kom, en nu
vildu hinar hafmeyjarnar ekki félagsskap hennar lenguL
vegna þess að hún var orðin móðir. Þess vegna settist hún
að í lind örskammt frá djúpri tjörn, sem var ekki ýkja
langt frá hellinum fyrrnefnda. Þarna dvaldist hún aÉa
tíð, og unga hljóðfæraleikaranum tókst aldrei að l;l
hana aftur til sín. En einu sinni á hverju ári fékk hann
þó að sjá hana djúpt niðri í lindinni, og alltaf var hun
jafn ung og fögur.
Og það kann vel að vera, að þú, lesandi góður, geti1’
einnig fengið að sjá liana, ef þú gengur einhvern tíma
um i fjörum á hinni yndislegu eyju Krít þann eina dag
vorsins, þegar hún er sjáanleg dauðlegum augum.
Sigurður Kristinsson þýddi úr ensku-
504