Æskan - 01.11.1969, Síða 14

Kvöld nokkurt kom atvinnulaus maður á
ráðningaskrifstofu borgarinnar, ef til vill
vitur maður. Hann bar sig illa út af lang-
varandi atvinnuleysi. Allan daginn hafði
hann leitað árangurslaust að atvinnu og
var nú alveg að yfirbugast.
„Gráttu ekki,“ sagði ráðningastjórinn.
,,Við munum eflaust finna þér verkefni.
Bíddu andartak." Þegar allir aðrir voru
farnir og hann hafði skimað allt í kringum
sig til að vera viss um, að enginn gæti
staðið á hleri, spurði ráðningastjórinn:
„Gætir þú komið fram sem björn?“
„Eins og björn?“ spurði hinn óhamingju-
sami maður. „Talaði ég ekki kurteislega?
Hefur þú laust starf við lúkugat?"
„Nei,“ svaraði ráðningastjórinn. „Hér er
um að ræða björn í dýragarði. Annar björn-
inn okkar dó, og við getum ekki keypt
björn í hans stað. Ef þú samþykkir að fara
í bjarnarfeldinn, éta hráar gulrætur og slá
saman höndunum eins og björn á að gera,
--------------------------------------\
Tilvitnunin hér að ofan: „Ekki aðeins leir og marmari, heldur
líka kökudeig fékk líf í höndum hans,“ er tekin úr endurminn-
ingum Christine Stampe, frásögn hennar af jólunum árið 1842.
Þar segir hún: „Okkar góði og glaði gestur tók þátt í öllu með
okkur í undirbúningi jólanna. Meðal annars mótaði og skar
hann út fjöldann allan af alls konar myndum úr kökudeigi,
sem slðan var bakað og hengt á jólatréð. Það voru margs
konar myndir dýra, fugla og manna. Á jólakvöldið tók hann
þátt í öllu með okkur, dansaði og söng af lífi og sál.“
Og barónsfrúin heldur áfram að segja frá þessu jólakvöldi:
„Jólamaturinn var gæsasteik, hrísgrjónagrautur og eplaskífur,
hinn sígildi danski jólamatur. Jólatréð var 4 álnir á hæð, skreytt
litríkum pappírsblómum og ýmsu heimatilbúnu skrauti, og
hinum fallegu kökum Thorvaldsens. Þegar við höfðum lokið
jólamáltíðinni var dálítill tími þangað til jólatréð yrði tendr-
að, og á meðan spiluðum við „Lotterí,“ það var uppáhalds-
spil Thorvaldsens. Svo var gengið í sal þann er jólatréð stóð
í tendrað Ijósum, og þar var mikil dýrð og mikið sungið og
dansað kringum það, og allir fengu köku af trénu. Seinna
um kvöldið þegar baróninn lék á hljóðfæri, þá sat Thorvaldsen
og blundaði í stól. Hann syfjaði oft undir hljómlist."
Að líkindum hafa flestar þessar kökur, sem Thorvaldsen
mótaði úr kökudeiginu fyrir jólin 1842, verið borðaðar þá með
góðri lyst. — Ekki þó allar, því Christine Stampe valdi þær
fallegustu úr og geymdi. Nokkrar þeirra hafa varðveitzt undir
gleri í safni um Thorvaldsen í Nysö. En tímans tönn hefur nú
sett sitt merki á þær og að líkindum verða þær mylsna ein
hvað lýkur.
Þýtt og endursagt L. M.
506
Mjög langt er sfðan farið var að Veiða
birni og temja þá til að koma fram I
skemmtiþáttum fyrir almenning.
Sígaunar láta birni dansa, og margar
borgir geyma lifandi birni í gryfjum eða
búrum i dýragörðum.
Getið þið hugsað ykkur þau aumu öriög,
sem þessi veslings dýr verða að búa við,
sem þrá fyrra frelsi skóganna en eru neydd
til að standa á afturfótunum allan daginn
og slá saman hrömmum til að fá gulrót
að launum frá áhorfendum?
Það var einu sinni í úkraínskri borg,
að annar sýningarbjörninn dó og stjórn
borgarinnar átti ekki peninga fyrir öðrum.
skaltu fá sömu laun og gæzlumaðurinn
fyrir aðeins 7 tíma vinnu á dag, eða með-
an garðurinn er opinn almenningi."
„Gott, ágætt!“ hrópaði maðurinn ánægð'
ur, „ég skal reyna að leysa þetta af hendi
samvizkusamlega, bara ég deyi ekki úr
hungri!“
Starfið var sannarlega þreytandi. Öllum
varð að sinna, hverju barni, hverri móður
með barn, gamalmennum og unglingum,
herma eftir þeim með handapati, hlaupa
hvað eftir annað eftir gulrótum, sem kast-
að var.
Um kvöldið var hann orðinn dauðþreyt*'
ur eftir að hafa innbyrt ógrynni af gulrót-
um, drukkið úr flöskum, slegið saman
höndum, tvístigið og velt vöngum.
Loksins varð hann mjög glaður, þegar
hann heyrði gæzlumanninn blása í flautu
og sá hann veifa lyklunum um leið °9
hann lokaði hliðunum.
Loksins gat hann hvílt sig og fleygt sér
út af, jafnvel í hálminn. Hann fór inn 1
bjarnarbúrið... en, æ! Dyrnar að næsta
klefa voru opnar. Gæzlumaðurinn hafði
ekki lokað þeim, og hinn björninn leit við
og skálmaði rólegur til hans. En þá greip
manninn skelfilegur ótti. Hvað átti hann að
gera af sér?
í ofboðinu klifraði hann upp i grenitré
til að reyna að bjarga sér, þó að barrnál-
arnar særðu hann. Niðri hljómaði manns-
rödd.
„Hæ, félagi!“ kallaði hinn björninn.
„Kvíddu ekki svona fljótt! Ég er líka at-
vinnuleysingi, og við getum verið vinir.“
K. G. sneri úr esperanto.