Æskan - 01.11.1969, Blaðsíða 15

Pað var nístingskuldi með fjúki og fannkomu, og það var orðið dimmt um kvöldið;
það var Kka síðasta kvöldið á árinu, það var gamlárskvöld. í þessum kulda og
í þessu myrkri gekk á strætinu lítil stúlka, bláfátæk, berhöfðuð og berfætt. Að
sönnu hafði hún gengið á tréskóm, þegar hún fór að heiman, en hvað hjálpaði það?
Það voru stórir stréskór af móður hennar; en af því að aumingja litla stúlkan mætti
tveim vögnum, sem óku svo ákaflega hart, varð hún að hlaupa úr vegi fyrir þeim til
þess að verða ekki undir þeim. Hún týndi báðum tréskónum, því þeir voru svo stórir,
að þeir tolldu ekki á fótunum á henni; annar tréskórinn fannst aldrei aftur, en drengur,
sem gekk fram hjá, fann hann; hann hljóp burt með hann og sagðist ætla að hafa hann
fyrir vöggu, þegar hann eignaðist sjálfur börn.
Þannig gekk nú veslings stúlkan á berum fótunum; þeir voru rauðir og bláir af kulda;
svuntan hennar var gömul og rifin og i henni bar hún mörg eldspýtnabréf, og á einu
þeirra hélt hún í hendinni. Enginn hafði þann dag keypt neitt af henni; enginn hafði
gefið henni einn einasta eyri; þarna gekk hún sársvöng og nötraði og var svo döpur,
veslings barnið. Fjúkið dreif þétt niður á hárið hennar síða og glóbjarta, sem liðaðist
svo fallega niður á hálsinn, en hún var lítið að hugsa um prýði eða fegurð. Út úr hverj-
um glugga skein Ijósbirtan, og um allt strætið ilmaði steikarlyktin, það var llka gamlárs-
kvöld, og um það var hún að hugsa.
Hún settist niður og hnipraði sig saman í skoti milli tveggja húsa; annað þeirra
stóð framar í götunni en hitt. Hún kreppti undir sér fæturna, en henni varð æ kaldara
og kaldara, og heim til sín þorði hún ekki að fara. Hún hafði ekkert selt af eldspýtunum
og engan eyri fengið; hún vissi, að faðir hennar mundi berja hana. Þar var líka litlu
heitara, því ekki höfðu þau nema bláþakið yfir höfðinu, og vindurinn blés þar í
gegn, eins og það væri hjallur, þó troðið væri hálmi og tuskum í stærstu rifurnar.
Hendurnar hennar litlu voru krókloppnar af (^ulda. Æ, gott væri að kveikja á einni
eldspýtu. Hún óskaði, að hún mætti taka eina út úr bréfinu og kveikja á henni til
að verma á sér fingurna. Hún tók þá eina eldspýtu og kveikti á henni, — riss! riss!
sagði eldspýtan; en hvað hún logaði fallega! hversu loginn var heitur, og skær!
alveg eins og dálítið Ijós, þegar hún hélt á eldspýtunni í lófa sínum; það var undar-
legt Ijós. Henni virtist sem hún sæti fyrir framan heitan ofn, skínandi fagran og
fágaðan; það logaði svo vel í honum, og hann hitnaði svo vel; nei, hvað var það?
Veslings stúlkan rétti fram fæturna og ætlaði að fara að hita sér við ofninn, — þá dó
á eldspýtunni. Ofninn hvarf, — hún sat með útbrunna eldspýtu í hendinni. Hún kveikti
á annarri; hún logaði og lýsti, og þar sem birtan féll á múrinn, varð hann gagnsær
eins og blæja. Hún sá beint inn í stofuna; þar stóð borð inni, og var breiddur á það
507