Æskan - 01.11.1969, Síða 20

GUÐRÚN JACOBSEN:
ÞEGAR
amma deyr
tundum, þegar tímavörður-
inn á turni dómkirkjunnar
nálgast tvö á daginn, berast
eyrum okkar þýðir tónar kirkju-
bjallnanna. Oft bergmála hljómarn-
ir svo létt og skært í írostkyrru lofti,
að sólin kemst í vorhug og gægist
gegnum skolgrátt skýjaþykknið á
kirkjugestina, sem flestir saman-
standa af gömlum konum.
Sé þá dagurinn sérfega fagur, eiga
gömlu konurnar það til að livísfa
hver að annarri, hvað hinn látni sé
nú eiginlega heppinn með veðrið.
Já, ungir og gamlir sjá sólina —
en þeir eru teljandi, sem grilla í
engilveruna fögru, er mætir við lík-
börur mannsins, ekki einungis til að
nema öll faliegu orðin prestsins, sem
eigi ósjaidan er sá eini, sem grætur
við jarðarfarir, heldur einnig til að
hripa niður hugsanir þeirra, sem
hlusta.
Nei, veruna sjá aðeins nokkrir
einfaldir, og þeim trúir enginn, sem
þykist vera með fullu viti. En hverju
skiptir það?
Hinir einföidu eru lítiilátir — þeir
láta sér nægja Guðsríkið.
Það skeði einn drungalegan dag í
byrjun jólaföstu, að klukkurnar köll-
uðu til sálukveðju. — Aldrei þessu
vant gáfu þær frá sér dapurlegan
hljóm, siitrótt kvein líkt og hávær
syrgjandi við dánarbeð.
Ef til vill var þessi undarlegi
hljómur veðrinu að kenna, hráslaga-
rigningu og norðanvindinum, sem
að venju ýlfraði í hverri smugu um
þetta leyti árs.
Á kirkjutröppunum stóð með-
hjálparinn með pípuhatt og hvítt
um hálsinn og reyndi lengi vel, þrátt
fyrir ört vaxandi nefrennsli, að varð-
veita virðuleik sinn. Að fokum stóðst
hann þó ekki mátið. Hann skyggnd-
ist flýtisfega um til hægri og vinstri
— og stafst svo til að snýta sér. Að
því loknu lét hann aftur íordyrnar
og gaí um leið tif kynna með smá
höfuðhreyfingu, að heldur Jtætti hon-
um líkfylgdin þunnskipuð.
En lengi er von á einum, stendur
einhvers staðar.
Þarna kom lítill snáði í ljós íyrir
kirkjuhornið og hélt niðurlútur upp
tröppurnar. En ósköp var hann illa
klæddur, litfi drengurinn, húfulaus
í Jsessum kulda, klæddur Jiunnri
peysu og óhreinum nankinsbuxum
— með dagbfaðabunka undir annarri
kuldabláu hendinni. — Skyldi liann
vera að stelast?
Já. Enginn átti von á Jóa fitla
nema Jrá helzt hún amma hans gamla.
Hann tvísteig stundarkorn á báð-
um áttum íraman við kirkjudyrnar,
en Jtegar fyrstu orgelhljómarnir bár-
ust úr nær tómri kirkjunni, mynd-
uðust þrjózkudrættir um munn hans.
Hann lagði frá sér blaðapakkann og
settist á hann.
Hérna skyldi hann sitja meðan a
athöfninni stæði, hugsaði hann, hvað
sem hver segði.
Mamma hafði sagt, að hann væri
of lítill til að vera viðstaddur jarðar-
för ömmu. Hann gat þá alveg eins
seft bföðin að venju. Og Jaað var víst
betra fyrir liann að herða sig við
söluna á eftir, svo að mamma hans
þyrfti ekki að híma eftir honum
með matinn fram undir miðnætti,
eins og hún sagðist gera. En gerði
hún það kannski?
— Nei, ekki Jægar hún sat á kjaft-
æði með hinum kerlingunum í sam-
byggingunni — því að J)á varð hann
að eta matinn kaldan. Ekki kunni
hann að hita matinn, hvað J)á að
pabbi væri nálægur til að gera J)að.
— Þau voru skilin, karlinn og kerl-
ingin.
— Mamma bjó í austurbænuin,
pabbi hírðist í vesturbænum, bund-
inn í báða skó. — Já, Jjað sagði hann
einmitt. — Bundinn í báða skó.
— Þá var gott að koma í litla hús-
ið hennar ömmu. Hér Jturrkaði J01
sér um vot augun. — Hún lét hann
setjast við eldhúsborðið og gaf hon-
um eitthvað volgt oní sig. Svo kfæddi
hún hann úr bfautum sokkunum og
hengdi J)á á ofninn, hlýjaði honuni
á höndunum og festi tölu á úlpuna.
Síðan settist hún hjá lionum náeð
prjónana sína og sagði honum falleg11
sögu eða hlýddi honum yfir kvöld-
bænirnar.
— Já, allt var svo hreint og fint
hjá ömmu. Blómin J)au arna í pod'
unum ilmuðu líka á veturna og yl'
urinn var svo notalegur frá elda-

512