Æskan - 01.11.1969, Blaðsíða 23

^Tið skildum síðast við ferðafélagana, Jóhann og Jóhönnu, þar
sem þau voru komin á gistihúsið í Longangstræde 27 og
bjuggu um sig í ágætum, rúmgóðum og björtum herbergjum.
Akveðið var, að þau skyldu hvíla sig dálitla stund, áður en farið
Vrði út í borgina og það kom sér vel, því bæði höfðu farið snemma
á fætur um morguninn. Á fyrirfram ákveðinni stundu hittust þau
öll niðri í anddyri gistihússins og síðan gengu þau sem leið lá
i Tivolí minntu Ijósin og gosin
® austurlenzkan ævintýraheim.
upp á Ráðhústorg. Það var sólskin og hiti og margt fólk á ferli.
Ungú stúlkurnar margar í Ijósum, léttum sumarkjólum, en þau sáu
líka pilta og stúlkur í hippíaklæðum, heldu'r nöturlega til fara og
ekki allt of hrein. Þau stönzuðu á horninu, þar sem gatan, sem
islendingar nefna Strikið, kemur að Ráðhústorginu. Þarna var
pylsuvagn og Sveinn keypti pylsur handa mannskapnum. Mikill
fjöldi fólks beið eftir því að komast yfir götuna og þegar götu-
vitinn sýndi grænt var eins og flóðbylgja fólks streymdi í báðar
áttir. Þau virtu fyrir sér Ráðhúsið, þessa gömlu og virðulegu bygg-
ingu, og vegfarendur og húsin með Ijósaauglýsingunum handan
torgsins. Á torginu var mikill fjöldi af dúfum. Þær voru gæfar og
átu úr lófa manns. Þau héldu nú yfir Ráðhústorgið og yfir Hans
Christian Andersen Boulevard. Á horninu beint á móti veitinga-
staðnum Frascati er bygging og stór hitamælir þar utan á. Nú
sýndi hitamælirinn yfir 20 stiga hita, en eilítið ofar, uppi í litlum
turni, er gríðarlega stór loftvog. Grímur sagði börnunum, að stæði
loftvogin vel kæmi kona út, en ef loftvogin félli og von væri á
rigningu, kæmi karlinn út. Jóhönnu til hinnar mestu ánægju var
konan á leiðinni út eða svo sýndist þeim. Það hafði nefnilega rignt
mikið í Vestmannaeyjum í sumar og Hanna sagði, að þvl væri ósk-
andi, að hún fengi sólskin þessa fáu daga I Danmörku. Þau héldu
áfram niður eftir Vesturbrúargötu f áttina að Tívolí. Þeim þótti
sniðugt að sjá fólk, sem sat við borð úti á gangstéttum. Vfnar-
brauð og kaffi virtust vinsælar veitingar, en einnig sátu aðrir yfir
litlum glösum. Þau spjölluðu saman á leiðinni að Tívolí og var bent
á Royal Hotel og litlu neðar skrifstofu Flugfélags íslands. En nú
blasti Tívolihliðið við.
Jóhanna fór á undan, en það gekk seint að komast í gegnum
hliðið og dyravörðurinn bað þau óþolinmóður að flýta sér, því
margir biðu eftir að komast inn. Inni í garðinum var líka mikill
fjöldi fólks. Þau heilluðust af Ijósadýrðinni. Jóhann sagði, að sér
litist mun betur á þetta, en hann hefði haldið, og Jóhanna tók í
sama streng. Hljómsveit lék létt klassísk lög, sem ekki voru
iþekktari en svo að allur almenningur bæði í Eyjafirði og Vest-
mannaeyjum þekkti þau vel, eða svo sögðu þau Jóhanna og Jóhann.
pau hlustuðu á Eine kleine Nachtmusik eftir Mozart. Héldu svo
áfram og brátt birtist þeim austurlenzkur töfraheimur með öllum
sínum marglitu Ijósum og gosbrunnum. Slíku er ekki hægt að
lýsa með orðum. Þau héldu enn áfram um garðinn að gosbrunnunum
en nú fór Jóhann að langa til að taka þátt í gleði kvöldsins af
alvöru og það fyrsta var að reyna hæfni sína með boltum. Þetta
jekk það vel að hann fékk verðlaun. Jóhanna beið hins vegar
átekta og skoðaði sig um og Sveinn hafði orð á því að kannski
minnti þetta hana á þjóðhátíðina í Eyjum. Það næsta var að fara
i bátsferð um undirheima. Þau sigldu fyrst I algjöru myrkri en
brátt sáust daufar Ijósglætur hingað og þangað og það heyrðist
í ókennilegum fuglum, alls kyns fiðrildi af risastærð og blóm
birtust, sem vart eiga sinn líka í veruleikanum. Það er mjög dimmt
wna inni og Ijósið er fjólublátt, rautt eða grænt. En svo lauk
•■"•'ntýrasiglinau oa bau komu aftur út ' ^’vtt kvöldhú^'ð