Æskan - 01.11.1969, Síða 26

SVEFN
Lítill drengur lagði sig einn fagran
sumardag í skuggann af gömlu kastaniu-
tré skammt frá vegarbrúninni.
Nokkru síðar fór vagn eftir bugðóttum
og skuggsælum veginum. Ríkur kaupmað-
ur og kona hans stigu út úr vagninum
til að liðka fæturna. I>au gengu svo á
eftir vagninum, en létu hestana tvo silast
áfram með tóman vagninn.
„En hvað barnið er fallegt! Ó, bvað
]>að sefur vært!“ sagði konan. „Sjáðu
bara liárið, hve iokkarnir liðast fallega
um þetta hreina og hjarta enni, sem engin
óhrein liugsun hefur enn varpað skugga
á ... Af fötunum virðist mega ráða, að
hann sé af fátækum foreldrum kominn.
Við eigum ekkert barn ... eigum við að
■>l-i upp þennan drenghnokka?"
„Víst er hann fallegur," svaraði eigin-
maðurinn, „og heldur vildi ég gefa hon-
um jörðina okkar en frændfólkinu. En
hann er mjög ungur, og við erum farin
að reskjast, svo óvíst er, hvort okkur
auðnaðist að sjá hann fullorðinn. Auk
]>ess verðum við auðvitað að vekja liann
til að fá vitneskju urn heimilisfang for-
eldranna, finna ]>au og semja við þau.
Allt þetta mundi taka langan tíma, og
eins og ]>ú veizt, verðum við að flýta
okkur.“
Eiginkonan leit döpur til drengsins
litla með djúpri þrá í augunum, er hún
sagði: „Þú verður ]>á vist að ráða.“
A eftir kom Ijósklædd stúlka og bárið
bærðist í blænuin. Barnslegir draumar
hennar voru enn ótruflaðir. Hún hafði
brugðið um sig bláum borða.
Hún hlýddi á fuglinn, sem sat syngj-
andi á grein, og vissi ekki hvers vegna
ónar bins vængjaða söngvara verkuðu
illa og háðslega á liana.
Hún staðnæmdist og í hjarta hennar
ómaði: — Fagra barn, en livað þú sefur
áhyggjulaus og rólega! Fallegur ertu og
blærinn gælir við ]>ig. Síðar verður ]>ú að
standa gegn mönnunum. Kinnin l>ín
hvita verður að dökkna. Tóhakið mun
spilla rödd þinni og sverta tennur þínar,
skærin klippa hárlokka þina, áhyggjuf
setja hrukkur á enni þitt og ellin beygja
bak þitt. Ó, verð ég ]>á ekki líka eins?
Ó, að þú gætir elskað mig, hve fögur
yrði þá framtíð okkar!
Og hálfhrædd leit hún i kringum sig>
beygði sig niður að drengnum, kyssti var-
ir hans og hljóp svo kafrjóð í burtu, eins
og hun undraðist þetta hugrekki.
Þá komu tveir ræningjar út úr skógin-
um. Þeir réðust á vagninn, rændu honun®
og tóku að skipta ránsfengnum.
„Heyrðu !“ sagði ]>á annar þeirra, „]>ess>
drengur getur komið upp um okkur.“
Og hann bjóst til að drepa barnið íncð
rýtingsstungu í brjóstið, ]>cgar hinn þreif
i handlegg hans.
„Sjáðu, hann sefur og veit ekkert. Við
lofum lionum að lifa.“
Og báðir ræningjarnir hurfu aftur in'1
i skóginn.
Drengurinn litli vaknaði nú brosandi-
Hann svaf aðeins eina klukkustund, og 1
draumnum lifði liann upp alla mannlcga
tilveru, þvi i örlögunum er innifalin ást-
in, auðæfin og dauðinn.
K. G. sneri úr esperanto.
manninn tali. Hann kvaðst vera á sömu leið og þau, pósthúsið,
sem hann starfaði við, væri örskammt frá hótelinu þeirra. Og svo
sagði hann: „Þú getur elt mig, því að ég hjóla hratt.“ Það var
orð að sönnu, að þessi ágæti póstmaður hjólaði hratt. Þetta var
hreinasti reiðhjólagarpur. Áfram var þeyst í gegnum borgina á
eftir póstinum á reiðhjólinu þar til hann stanzaði fyrir utan póst-
hús. Hann sagði þeim ferðafélögum, að gistihúsið, sem þau ætluðu
til, væri örlítið lengra upp með götunni, en við mundum finna það
snarlega. Þau þökkuðu þessum ágæta manni íyrir aðstoðina og
brátt sáu þau gistihúsið framundan.
Framh. í næsta blaði.
Hljómsveitin lék létt klassisk lög.
518