Æskan - 01.11.1969, Síða 28

jCl
~ 7"T"

! '• !- - - ;
:>"• ÍSt.:*^" ' ''ft*£íí'2 ifel
„Úlfur minn, litli bróðir, brytjaðu mig
ekki sundur, rífðu ekki litla feldinn minn.
Betra væri fyrir ])ig að halla þér upp að
girðingunni og opna vel ginið, svo ég
geti farið í gin þitt í einu stökki.“
Úlfurinn fór nú nokkur skref aftur á
bak og upp að girðingunni, sem hann
studdist við, og opnaði ginið. Hrúturinn
hörfaði einnig riokkurn spöl aftur á bak
og rcnndi sér svo eldingarhratt á liaus
úlfsins, svo hann missti alveg meðvit-
undina og raknaði ekki við sér fyrr en
eftir tvo tíma. Á meðan liljóp hrúturinn
í hurtu.
Úlfurinn húkti þarna eftir að hann
komst aftur til meðvitundar. Hímandi
velti hann vöngum, leit í kringum sig og
umlaði: „Át ég hann, eða át ég hann
ekki? ... Ef til vill át ég hann ...“
K. G. sneri úr esperanto.
FELUMYND
Eitt barnið hefur slæma
samvizku og felur sig fyr-
ir jólasveininum. Komið
þi3 auga á það?
Hún bað nú heitt og innilega um vernd og fannst henni þá
streyma um sig nýr kraftur og hugrekki og hélt hún nú ótrauð
áfram yfir girðinguna og inn í skóginn. Hún heyrði að úlía-
ýlfrið smá fjarlægðist og eftir nokkra stund hætti hún að heyra
til þeirra.
Komst hún innan skamms heilu og höldnu heim að bænum,
þar sem póstafgreiðslan var, og þakkaði í huganum guði fyrir
verndina.
Lauk hún erindinu og hélt síðan heim á leið, glöð í huga yfir
unnum sigri.
9. Ófríði drengurinn

-
Börnin á næstu bæjum komu oft saman til leika, auk þess sem
þau léku sér í skólanum í frístundunum.
Lóu þótti gaman að leika sér með hinum börnunum. I hópn-
um var einn drengur, sem var sérlega óásjálegur og hætti hinum
börnunum við að forðast hann og jafnvel hlógu sum þeirra að
honum. Það þótti Lóu ljótt, því hún var góðhjörtuð og vildi ekki
særa tilfinningar annarra og sízt þeirra, sem áttu eitthvað bágt.
Einu sinni sem oftar voru börnin samankomin og fóru þau í
jólaleik. Það var um jólaleytið.
Nú var ein stúlkan dæmd til að kyssa vesalings ófríða dreng-
inn, Inga. Rauk hún þá upp íussandi og sveiandi og neitaði al-
gjörlega að fullnægja dóminum.
Lóa sá að Ingi roðnaði og vissi að honum hafði sárnað, því
að börnin fóru að hlæja.
Næst var svo Lóa dæmd til þess sama, og gekk hún þá rólega
til drengsins og kyssti hann á kinnina, en þögn sló á allan hópinn.
Eftir það hættu börnin að hlæja að Ingá og hafa hann út undan.
520