Æskan - 01.11.1969, Side 39

—
Hann flýtti sér að taka bílinn og troða honum í vasann.
En hann var svo óskaplega stór eða vasinn svo Iftill. Og
þegar afgreiðslumaðurinn kom aftur, stóð Gulur litli á miðju
gólfi. Hann kepptist við að troða bílnum I vasann.
Búðarmaðurinn bað hann að koma til sín. Hann fór í
vasa hans og tók bílinn. Það var eins og eldur hlypi í
kinnar Guls litla. Honum varð svo heitt. Svo fékk hann líka
óskaplegan hjartslátt.
„Jæja, vinur minn,“ sagði afgreiðslumaðurinn. „Það er
bezt, að ég láti lögregluna vita um þig. Ég er farinn að
þekkja svona anga. Þeir þykjast vera saklausir, en eru bara
að plata. Ég þekki líka föður þinn úr bankanum. Þú mátt
fara heim. Ég vil ekki sjá þjófa I búðinni minni. Svona,
farðu nú heim og láttu mig aldrei sjá þig hér framar!"
Og Gulur litli labbaði heim dapur í bragði. Hann ætlaði
aldrei að verða þjófur. Hann ætlaði ekki að stela. Hann
átti bara engin leikföng. Enginn vildi leika sér við hann.
Enginn vildi kenna honum. Enginn vildi skilja hann. Eng-
inn vildi tala við hann og hlusta á hann. Enginn hafði tíma
til neins.
Hann opnaði dyrnar heima hjá sér og gekk inn. Faðir
hans sat við skrifborðið. Hann var með reikninga fyrir
bankann. Hann tók ekki eftir neinu.
Móðir hans sat I hægindastól, borðaði súkkulaði og las
I bók.
Ungfrú Hansína frænka var I slmanum.
Gulur litli gekk niðurlútur til móður sinnar.
„Mamma, veiztu það-----------“
Mamma hans greip fram I fyrir honum.
„Æ, vertu ekki alltaf að þessu suði, Gulur minn.“ Svo
fékk hún sér súkkulaðibita.
„En veiztu það, mamma, að ég---------mig langar til að
„Ég má ekki vera að því að tala við þig núna. Get ég ekki
einu sinni fengið frið, þegar ég kem heim úr vinnunni?
Þetta er svo spennandi saga, Gulur minn. Komdu dálítið
seinna."
Gulur horði á hana. Hann langaði svo mikið I súkkulaði.
Og hann átti ekkert dót. Hann átti engan vin. Hann átti bara
fimm byggkorn I vasanum. Og búðarmaðurinn sagði, að
hann væri þjófur.
„Mamma. Ekki get ég gert að því, þó að ég sé til.
Heldurðu, að Guð hafi ekki----------“
„Æ, fáðu þér nú súkkulaði, Gulur minn, og farðu svo
frá mér. Ég fékk alveg nóg af vatnsgusunum áðan.“
Gulur fékk sér súkkulaði. Síðan gekk hann til föður
síns.
„Pabbi,“ sagði Gulur. „Ég fór I búðina áðan. Svo lang-
aði mig svo mikið I einn bílinn, að ég----------“
Gulur litli hikaði aðeins. Þá greip faðir hans fram I íyrir
honum:
„Svona, anginn minn. Vertu nú ekki alltaf að hugsa um
þessa bíla. Þú veizt, að ég vinn svona mikið til þess að þér
geti liðið vel.“
Hann leit ekki upp, en hélt áfram að vinna.
Aumingja Gulur litli starði fram fyrir sig og hugsaði. Hann
gat hvorki séð né fundið nein merki þess, að pabbi hans
væri alltaf að vinna fyrir hann. Hann langaði miklu meira til
þess að hann gæti talað við sig og verið vinur hans. Hann
langaði til þess að segja honum frá bílnum, sem hann tók
óvart I búðinni.
Allt I einu var barið að dyrum. Faðir hans stóð á fætur og
opnaði. Fyrir utan dyrnar stóðu tveir lögregluþjónar.
Faðir hans bauð þeim inn. Hann sagði Gul litla að fara
inn í herbergið sitt að leika sér. En Gulur hafði bara ekkert
að leika sér að. Þess vegna stóð hann við dyrnar og hlust-
aði.
„Þetta er dálítið alvarlegt," sagði annar lögregluþjónn-
inn. „Sá, sem er farinn að ganga svona I búðir og stela,
ætti helzt að vera í sveit.“
„Ég veit það ekki,“ sagði þá hinn. „Sumir ættu að vera
I sveit og fá að þroskast í friði. Suma þarf bara að elska
meirá, og þá gengur allt vel.“
Aumingja Gulur fölnaði upp, þegar hann heyrði sveit
nefnda. Hann hélt, að það væri eitthvað ægilegt. Sérstak-
lega, ef hann þyrfti að fara langt I burtu. Hann hafði aldrei
farið að heiman. Þó hafði hann heyrt suma tala um, hvað
það væri gaman.
En Gulur var sendur I sveit.
„Þér finnst gaman að því siðar, Gulur rninn," sagði faðir
hans. ,,Á meðan söfnum við peningum, til þess að kaupa
eitthvað handa þér.“
531