Æskan - 01.11.1969, Síða 49

--------------------------—--------
Hersveitir himna
liefja sín ljóð.
Flytja þær frelsi
fallinni þjóð.
Boða þær blessun
barnanna hjörð,
sakbót og sýknun
syndugri jörð.
Guðsbörnum góðum
gefst þetta hnoss.
Blessuð guðs gæzkan
gefi það oss.
Æðsta guðs englar
inna hans dýrð.
Sé hún og sífellt
sjálfum oss skýrð.
Jón G. Sigurðsson.
GORTARI
Garðyrkjumaður og ketil-
smiður fóru einu sinni gegn-
um garð með káli. „Sjáðu,“
sagði ketilsmiðurinn, „livílíkt
stærðar kál.“
„Það er ekki til að undrast,“
svaraði garðyrkjumaðurinn,
„einu sinni ræktaði ég kál,
sem var eins stórt og liús.“
„Allt getur skeð,“ sagði ketil-
smiðurinn, „einu sinni bjó ég
til ketil, sem var eins stór og
kirkja.“
Þá fór garðyrkjumaðurinn
að skellihlæja. „Mikill gortari
ertu,“ sagði liann, „l>ú ert svo
ósvífinn að ljúga án jiess að
roðna!“ sagði hann. „Þú verð-
ur að hafa eitthvert hóf á lyg-
inni. Segðu mér nú — til hvers
jiurfa menn svo stóran ketil?“
„Til þcss að sjóða i honum
stóra kálið ]>itt,“ svaraði Jietil-
smiðurinn.
K. G. sneri úr esperanto.
__________________________________>
næði, mat og drykk. Vonleysið út af vanþakklæti vinar hans var alveg að
yfirbuga hann. Hann fór því að hugleiða möguleika til að binda enda á
þetta eymdarlíf. Fljót varð á leið hans og hann var farinn að leita að hyl
til að varpa sér í kaldan straum fljótsins, þegar fögur, ung kona greip í
hann. Hún spurði um ástæðuna til þessa tiltækis. Luu-Binh sagði henni það
allt. Hin fagra kona vorkenndi lionum og reiddist hinum harðbrjósta
Zuong-Le. Hún sagðist heita Chan-Long og foreldrar sínir væru nýlega
dánir, og væri hún ein í þessum erfiða heimi. Vegna þess að þau væru bæði
munaðarlaus bauð hún honum heim til sín og kvaðst skyldi hjálpa honum
við námið.
Þau liíðu sarnan í'hamingju eins og systkini. Luu-Binh stundaði námið
af kappi dag og nótt og einbeitti sér af öllum mætti til að geta orðið fremri
hinum vanþakkláta Zuong-Le.
Á kvöldin var Chan-Long vön að sitja rétt hjá honum við. borðið honum
til uppörvunar og fór ekki að hátta fyrr en hann var sjáll'an farið að syfja.
Hún tók til í húsinu á morgnana, áður en hún fór að undirbúa daglega
matreiðslu fyrir þau bæði.
Margir mánuðir liðu. Luu-Binh var orðinn mjög ástfanginn af hinni
fögru og yndislegu sambýliskonu sinni, en vegna þess, hve hún var alltaf
sómakær og dyggðug, hafði hann afdrei kjark til að tjá henni leynda ást
slna.
Einhverja nóttina, er þau höfðu unnið mjög lengi við sama lampann,
varð Luu-Binh svo ástríðufullur að hann afhjúpaði ást sína.
Hún svaraði blíðlega:
„Það er ekki tími til sfíkra ástarbóna! Nú verður þú að helga náminu
allan tíma þinn heilshugar. Við tölum um þetta seinna, þegar þú hefur lokið
prófinu."
Luu-Binh vann nú af miklum áhuga og vongleði. Eftir 5 ár tók hann
konunglegt próf og varð hinn fyrsti, sem krýndur var lárviðarsveig með
miklu lofi.
Hann hlaut embætti sem ráðherra hinnar konunglegu ráðgefandi nefnd-
ar. Mælt var með prinsessunni sem konuefni hans. Hann færðist undan því
og sagðist vera trúlofaður, og hann hljóp til ástvinu sinnar að segja henni
fréttirnar. Hann varð alveg þrumulostinn að finna heimilið alveg mann-
laust. Chan-Long hvarf eins og áffkona, hún hafði þegar snúið aftur tif
Framhald á bls. 544.
541