Æskan - 01.11.1969, Síða 57

forvitnislega til höfðinu, hvernig fiðrið bylgjaðist á hálsinum, og
hvernig hún hreyfði með varúð fæturna og iagði þá hægt og
ákveðið niður.
Svo reisti hænan sig upp og horfði á drengina hvössum aug-
um. Þeir þoldu ekki vel þetta hænsnalega augnaráð og litu hver
á annan, en hænan hélt áfram að horfa á þá.
— Hún vill ekki verpa meðan við horfum á hana, varð einum
að orði. Hún hefur þó fengið brauð og grjón, svo að hún ætti
svo sem að geta verpt.
Drengirnir settust álengdar og röbbuðu saman um forngripa-
safnið.
Það þurfti að vera búið að safna miklu, þegar Salli kæmi.
Nú voru komnir nokkrir hlutir, sem ekki var búið að sam-
þykkja í safnið. En engan hlut mátti taka ósamþykktan.
Og svo átti að fara fram atkvæðagreiðsla um nýjustu hlutina.
Nói hafði fundið stórt hvalbein, sem hann gat ekki borið, það
var hryggjarliður. Hann var hár eins og stóll og gildur eins og
tjörukaggi.
Þessi hvalbeinshnúður var álitinn alltof stór, þar sem þeir
höfðu bara svolitla skonsu fyrir forngripasafnið og ekki fært að
ráðast I nýja byggingu strax.
En Nói hélt því fram, að þetta gæti verið úr 200 ára gömlum
háhyrning eða 300 ára gömlum rekahval, og ef slíkir hlutir væru
ekki teknir, þá væri ekkert varið í að hafa forngripasafn. Hann
sagðist þá líka verða á móti vöflujárninu, sem Árni hafði fundið,
og ausunni og tunnubotninum frá Ellert.
— En það stendur 1852 á tunnubotninum. Hvað stendur á
hvalbeininu?
— Það stendur nú ekki ártal á öllu, svaraði Nói. — Hvað
stendur til dæmis á Ijábakkanum og skófluskaftinu, eða hvað
stendur á hollenzka klossanum og skrítnu flöskunni?
Og það var ekki hægt að mæla móti því, sem Nói sagði. Það
var líka vel hægt að grafa á hvalbeinið gamalt ártal, til dæmis
1650.
Eftir þessi rök og nokkrar umræður var svo samþykkt að
taka eftirtalda hluti í safnið:
Frá Árna: Vöflujárn með gati, þrjá ryðbrennda járnhringi af
gamalli skipskaminu, einn stórkostlegan kistulykil og eldskörung
með hanka í.
Frá Ellert: Einn skrúfnagla, spannarlangan, eyra af potti og
tunnubotninn frá 1852.
Frá Nóa: Gjarðahringju, snjáðan koparhnapp, fundinn ( mó-
gröf og svo hvalbeinshnúðinn.
En svo var það hænan!
Skyldi hún ekki vera búin að verpa fyrsta egginu! Drengirnir
hröðuðu sér að girðingunni.
En viti menn. Hænan stóð þar í sömu sporum og leit hvasst
á eigendur fyrirtækisins.
Þeir lögðust svo á hnén á heppilegum stað við girðinguna
og reyndu að virða fyrir sér afturenda hænunnar. Og eftir vls-
indalegar hugleiðingar ályktuðu þeir loks í einu hljóði: Hún
verpir ekki I kvöld.
Og svo var farið að sofa.
------En sagan endurtók sig daginn eftir. Hænan vappaði
með varúð í hringi með fram girðingunni. Og drengirnir lögðust
niður og athuguðu hana frá öllum hliðum í krók og kring, en
gátu ekki séð neitt, sem benti til þess að eggið færi að koma.
Svona leið einn dagur eftir annan. Hænan fékk nóg að kroppa,
en hún var undarlegri en aðrar hænur, hún vildi ekki verpa, hún
starði kjánalega á velgjörðarmenn slna, og hún var farin að
reyta af sér fjaðrir, sem fuku um girðinguna.
Það kvisaðist um þorpið, þetta með hænsnaræktina. En dreng-
irnir héldu vörð um girðinguna fram á rauða kvöld, svo að enginn
gerði neinar óspektir og hænan gæti verið í friði.
En einn morgun var komin rifa á vfrgirðinguna. Hænan var
horfin, án þess að skilja eftir egg, og þó viða væri leitað, fannst
hún hvergi.
Eigendurnir komust brátt á þá skoðun, að hrekkjóttir strákar
hefðu verið búnir að komast að fyrirtækinu, og þeir hefðu sleppt
hænunni út eða stolið henni.
Eftir nokkrar hugleiðingar um atburðinn var því ályktað í einu
hljóði, að Siggi sóti, kattarbani, hefði stolið hænunni. En þeir
ætluðu ekki að hefna sín á Sigga fyrr en Salli kæmi heim.
i stað þess tók Ellert að sér að klambra saman vísum um
Sigga. Það áttu að vera hlægilegar vísur eða skammavísur, helzt
að yrkja tannpínu í Sigga, það var gott á hann.
Og Ellert fór einförum og orti vfsur.
Þegar Salli var búinn að heyra fréttirnar, var tafarlaust ákveð-
ið að refsa svona prökkurum, eins og Sigga sóta, enda var sjálf-
sagt að hafa það í félagsreglunum að vinna bug á þvf vonda,
hvar sem það kæmi fram. Svo var ákveðið að sitja bráðlega fyrir
Sigga eitthvert kvöld, þegar farið væri að dimma, og lumbra á
honum og fá hann til að meðganga.
Slðan sagði Salli frá félögum, sem strákar hefðu annars stað-
ar, þar sem hann hafði komið, til dæmis í Bjarnarfirði, og það
var sérstaklega eitt, sem þyrfti að taka upp í L.F.D. — Leynifélagi
drengja — en það var baðdeild.
— Þeir læra að synda annars staðar. Hér þurfum við líka
að læra að synda.
Svo tók Salli við aurunum, sem safnazt höfðu um sumarið.
Það var töluverður sjóður. Ánamaðkar höfðu selzt vel í tvær vik-
ur, frfmerki höfðu líka selzt og auk þess höfðu safnazt smáaurar
fyrir eftirvinnu.
Samþykkt var að leggja peningana inn I sparisjóð hreppsins,
og fá af þeim rentur og renturentur. Ekki skyldi taka neinn pen-
ing út fyrr en snjór væri kominn, það átti að safna fyrir skíðum
og skautum. Hver félagi hafði leyfi til að biðja foreldra sína um
10 aura á viku i sjóðinn.
Þegar þessi mál höfðu verið útrædd, var farið I könnunarferð
um þorpið. Og næst átti að undirbúa handtöku Sigga sóta.
Stjörnudagatal
Myndin á dagatalinu fyrir
janúar er af MIKE LANDON,
sem leikur yngsta bróðurinn,
Joe litla, í hinum þekktu Bo-
nanzaþáttum. Hann er fæddur
31. október 1937 í Forest Hill,
USA. Hann er 1.77 m hár, augu
græn og hár brúnt. Þeir, sem
hafa hug á að skrifa til hans,
geta skrifað: Mike Landon, c/o
NBC-TV, 3000 Alameda, Bur-
bank, California, USA.
Er hann ekki fallegur? Ég valdi
hann sjálfur.
549