Æskan - 01.11.1969, Blaðsíða 64

Baden-Powell
hefur sagt:
,,Ef við erum vinir, langar okkur ekki til að eiga í deilum, og
með því að leggja rækt við vináttuna, eins og við höfum kostað
kapps um á alheimsmótum okkar, undirbúum við jarðveginn til
lausnar alþjóðadeilna méð rökræðum í bróðerni.
Það mun hafa stórfelld og lífsnauðsynleg áhrif í friðarátt meðal
jarðarbúa. Og því skulum við skuldbinda okkur til að láta
einskis ófreistað til þess að styrkja sem bezt vináttuna við skáta
frá ýmsum löndum, og stuðla að varðveizlu friðarins, hamingju
og góðvild meðal mannanna.
Það er hugarfarið sjálft, sem mestu máli skiptir. Þegar skáta-
heitið og skátalögin eru í raun og veru komin til framkvæmda, er
styrjaldar- og deiluástæðan úr sögunni."
ikið lilökkuðu þeir nú til jól-
anna bræðurnir, Haraldur og
Kristján. Og nú voru aðeins 8
dagar eftir — — og þá ...
Mamma liafði svo hræðilega mikið að
gera, en síðasta sunnudaginn fyrir jól
gátu þeir verið með henni allan daginn,
þvi þá voru teknir niður kassarnir með
jólaskrautinu, litið yfir og iagfært, og
búið til eitthvað nýtt, eða eins og venja
var fyrir hver jól. Þá var nú gaman,
drengirnir nutu þessa dags í ríkum mæli.
Mamma tók allt svo undurvarlega upp
úr kössunum og lagði það á horðstofu-
horðið. Það voi-u Jakobsstigar, körfur,
músastigar og alls konar lengjur úr mis-
litum pappír, jólasveinar, snjókarlar og
margt fleira, fyrir utan kúlur, bjöllur og
annað, sem þeir gátu ekki búið til. En það
allra fallegasta af því öllu saman var
myndin af Jesúbarninu í jötunni. Þegar
mamma liélt henni upp að ljósinu, var
hún hjört og gegnsæ, alveg eins og Jesú-
barnið væri lifandi.
Kristján og Haraldur lágu á hnjánum
livor á sínum stól og teygðu sig yfir borð-
ið til að geta séð sem bezt. Sérstaklega
fylgdist Haraldur vel með, hann var í
fyrsta bekk i skólanum, og kennslukonan
liafði sagt þeim, að siðasta skóladaginn
fyrir jól ættu þau að hafa jólatré. Og svo
hafði hún spurt þau, hvort þau gætu tek-
ið með sér eitthvað af jólatrésskrauti, og
mamma hafði lofað Haraldi, að hann
skyldi fá að hafa með sér eitthvað í
pappaöskju.
Haraidur vildi lielzt fá allt, sem hann
sá, og kailaði eftir því sem mamma tók
upp úr kössunum: „Þetta vil ég fá, og
þetta, og þetta!“ Hann var nú orðinn
svo æstur, að hann var alveg skriðinn
upp á borðið. „Bíddu nú, þangað til ég
er húin, og seztu á stólinn," sagði mamma.
„En stjörnuna með Jesúharninu, mamma,
hana verð ég að fá.“
„Nei, Haraldur minn, ef ]>ú mundir nú
týna henni,“ sagði mamma.
„Mamma mín, ég skal fara svo varlega,
leyfðu mér að fá hana, skilur Jjú ekki,
að hinir krakkarnir í bekknum verða að
fá að sjá hana !“ Haraldur þrábað mömmu

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★■A
sina, Jiangað til hún lét undan og lagði
finu stjörnuna ofan á hitt dótið í öskj-
unni, svo batt hún spotta utan um hana.
Siðasta skóladaginn var litið og fallegt
jólatré sett upp í skólastofunni, og Har-
aldur og J>au af börnunum, sem höfðu
haft með sér skraut, komu klukkustund á
undan hinum börnunum til ]>ess að
skreyta tréð. Úti var norðanvindur og
snjókoma, regluleg slydda. Inni var allt
orðið svo dásamlega hlýtt og notalegt,
og ]>á var nú jólatréð ekki hvað sízt. f
síðustu kennslustund var kveikt á því,
börnin héldust i hendur, gengu i kring-
um tréð og hófu að syngja: „Heims um
ból ...“
„Kennari, sérðu, hvað þetta er fallegt,"
Ása stóð með tindrandi augu fyrir framan
stjörnuna með myndinni af Jesúbarninu.
Allir litu þangað.
„Varst ]>að ekki ]>ú, Haraldur, sem
komst með ]>essa stjörnu?" spurði
kennslukonan.
„Jú, ]>að var ég.“ Haraldur var hreyk-
inn af fallegu myndinni sinni. Þá hringdi
bjallan. „Gleðileg jól. Gleðileg jól,“ lieyrð-
ist úr öllum áttum. Nú fóru allir að
flýta sér heim. Haraldur fór að láta niður
í öskjuna sína, myndina af Jesúharninu
lagði liann efst, því hún mátti ekki böggl-
ast. En hann gleymdi einu mjög mikil-
vægu. Hann gleymdi að binda utan uni
öskjuna. Hann lét öskjuna á sparkslcð-
ann sinn og hélt heim á leið. En livað
hann var kaldur, og svo var liann að
hvessa svo mikið. Haraldur liægði aðeins
á sér og lét betur á sig vettlingana. Þa
kom stormhviða, og áður en drengurinn
gat áttað sig, fauk askjan af sleðanum,
lokið af henni og ailt sem í lienni var
fauk út um allt. Haraldur vissi ckki, hvert
liann átti að snúa sér. Snjór og pappirs-
lengjur, pokar og körfur fuku i allar átt-
ir, Þarna svifu lengjurnar eins og flug-
drekar hátt upp i loftið og röð af litlum
fánum fauk beint til himins, fannst lion-
um.
Þegar verstu vindhviðunni lauk, fór
Haraldur að tína upp það, sem næst hon-
um var, liann krafsaði og krafsaði 1
snjónum og reyndi að handsama sem
mest, en hvar var stjarnan með mynd-
inni af Jesúbarninu? Hann leit ofan •
öskjuna, nei, þar var liún ekki. „Ó, ég er
búinn að týna Jesúbarninu minu, hvað
skyldi mamma segja, og Kristján?"
Haraldur lagðist niður í snjóinn, hann
snökti og saug upp í nefið, hann krafs-
aði í snjónum þangað tii hendurnar voru
hláar af kulda, en fann ekki neitt. Hann
mátti ekki gefast upp. Hvar var fina
stjarnan? Veslings Haraldur, og hann sem
hafði lofað ]>ví, að hann kæmi örugglcfú1
heim með hana aftur, en nú var hann
l>úinn að týna Jesúbarninu.
Mamma var að baka, þegar Haraldur
kom grátandi inn úr dyrunum. Hún tók
liann í fang sér og reyndi að liugga hann.
„Norðanvindurinn tók hana, marnma.
Haraldur grét enn þá ákafar, hann val'
kominn með hiksta.
„Nú verður þú að vera skynsaniur
drengur,“ sagði mamma. „Þú verður :>ð
muna, að þetta var bara mynd.“
„Já, en það var Jesúbarnið, mamma-
„Já, það veit ég, en ég ætla að segja
þér nokkuð, Haraldur minn. Það er ekk>
svo hættulegt að týna myndinni af Jesu-
barninu, ef ]>ú aðeins varðveitir hann
sjálfan í hjarta ]>ínu. Ef ]>ú gerir ]>að, °£
hefur hann fyrir bezta vininn l>inn, l>a
556