Æskan

Ukioqatigiit

Æskan - 01.11.1969, Qupperneq 64

Æskan - 01.11.1969, Qupperneq 64
Baden-Powell hefur sagt: ,,Ef við erum vinir, langar okkur ekki til að eiga í deilum, og með því að leggja rækt við vináttuna, eins og við höfum kostað kapps um á alheimsmótum okkar, undirbúum við jarðveginn til lausnar alþjóðadeilna méð rökræðum í bróðerni. Það mun hafa stórfelld og lífsnauðsynleg áhrif í friðarátt meðal jarðarbúa. Og því skulum við skuldbinda okkur til að láta einskis ófreistað til þess að styrkja sem bezt vináttuna við skáta frá ýmsum löndum, og stuðla að varðveizlu friðarins, hamingju og góðvild meðal mannanna. Það er hugarfarið sjálft, sem mestu máli skiptir. Þegar skáta- heitið og skátalögin eru í raun og veru komin til framkvæmda, er styrjaldar- og deiluástæðan úr sögunni." ikið lilökkuðu þeir nú til jól- anna bræðurnir, Haraldur og Kristján. Og nú voru aðeins 8 dagar eftir — — og þá ... Mamma liafði svo hræðilega mikið að gera, en síðasta sunnudaginn fyrir jól gátu þeir verið með henni allan daginn, þvi þá voru teknir niður kassarnir með jólaskrautinu, litið yfir og iagfært, og búið til eitthvað nýtt, eða eins og venja var fyrir hver jól. Þá var nú gaman, drengirnir nutu þessa dags í ríkum mæli. Mamma tók allt svo undurvarlega upp úr kössunum og lagði það á horðstofu- horðið. Það voi-u Jakobsstigar, körfur, músastigar og alls konar lengjur úr mis- litum pappír, jólasveinar, snjókarlar og margt fleira, fyrir utan kúlur, bjöllur og annað, sem þeir gátu ekki búið til. En það allra fallegasta af því öllu saman var myndin af Jesúbarninu í jötunni. Þegar mamma liélt henni upp að ljósinu, var hún hjört og gegnsæ, alveg eins og Jesú- barnið væri lifandi. Kristján og Haraldur lágu á hnjánum livor á sínum stól og teygðu sig yfir borð- ið til að geta séð sem bezt. Sérstaklega fylgdist Haraldur vel með, hann var í fyrsta bekk i skólanum, og kennslukonan liafði sagt þeim, að siðasta skóladaginn fyrir jól ættu þau að hafa jólatré. Og svo hafði hún spurt þau, hvort þau gætu tek- ið með sér eitthvað af jólatrésskrauti, og mamma hafði lofað Haraldi, að hann skyldi fá að hafa með sér eitthvað í pappaöskju. Haraidur vildi lielzt fá allt, sem hann sá, og kailaði eftir því sem mamma tók upp úr kössunum: „Þetta vil ég fá, og þetta, og þetta!“ Hann var nú orðinn svo æstur, að hann var alveg skriðinn upp á borðið. „Bíddu nú, þangað til ég er húin, og seztu á stólinn," sagði mamma. „En stjörnuna með Jesúharninu, mamma, hana verð ég að fá.“ „Nei, Haraldur minn, ef ]>ú mundir nú týna henni,“ sagði mamma. „Mamma mín, ég skal fara svo varlega, leyfðu mér að fá hana, skilur Jjú ekki, að hinir krakkarnir í bekknum verða að fá að sjá hana !“ Haraldur þrábað mömmu ★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★■A sina, Jiangað til hún lét undan og lagði finu stjörnuna ofan á hitt dótið í öskj- unni, svo batt hún spotta utan um hana. Siðasta skóladaginn var litið og fallegt jólatré sett upp í skólastofunni, og Har- aldur og J>au af börnunum, sem höfðu haft með sér skraut, komu klukkustund á undan hinum börnunum til ]>ess að skreyta tréð. Úti var norðanvindur og snjókoma, regluleg slydda. Inni var allt orðið svo dásamlega hlýtt og notalegt, og ]>á var nú jólatréð ekki hvað sízt. f síðustu kennslustund var kveikt á því, börnin héldust i hendur, gengu i kring- um tréð og hófu að syngja: „Heims um ból ...“ „Kennari, sérðu, hvað þetta er fallegt," Ása stóð með tindrandi augu fyrir framan stjörnuna með myndinni af Jesúbarninu. Allir litu þangað. „Varst ]>að ekki ]>ú, Haraldur, sem komst með ]>essa stjörnu?" spurði kennslukonan. „Jú, ]>að var ég.“ Haraldur var hreyk- inn af fallegu myndinni sinni. Þá hringdi bjallan. „Gleðileg jól. Gleðileg jól,“ lieyrð- ist úr öllum áttum. Nú fóru allir að flýta sér heim. Haraldur fór að láta niður í öskjuna sína, myndina af Jesúharninu lagði liann efst, því hún mátti ekki böggl- ast. En hann gleymdi einu mjög mikil- vægu. Hann gleymdi að binda utan uni öskjuna. Hann lét öskjuna á sparkslcð- ann sinn og hélt heim á leið. En livað hann var kaldur, og svo var liann að hvessa svo mikið. Haraldur liægði aðeins á sér og lét betur á sig vettlingana. Þa kom stormhviða, og áður en drengurinn gat áttað sig, fauk askjan af sleðanum, lokið af henni og ailt sem í lienni var fauk út um allt. Haraldur vissi ckki, hvert liann átti að snúa sér. Snjór og pappirs- lengjur, pokar og körfur fuku i allar átt- ir, Þarna svifu lengjurnar eins og flug- drekar hátt upp i loftið og röð af litlum fánum fauk beint til himins, fannst lion- um. Þegar verstu vindhviðunni lauk, fór Haraldur að tína upp það, sem næst hon- um var, liann krafsaði og krafsaði 1 snjónum og reyndi að handsama sem mest, en hvar var stjarnan með mynd- inni af Jesúbarninu? Hann leit ofan • öskjuna, nei, þar var liún ekki. „Ó, ég er búinn að týna Jesúbarninu minu, hvað skyldi mamma segja, og Kristján?" Haraldur lagðist niður í snjóinn, hann snökti og saug upp í nefið, hann krafs- aði í snjónum þangað tii hendurnar voru hláar af kulda, en fann ekki neitt. Hann mátti ekki gefast upp. Hvar var fina stjarnan? Veslings Haraldur, og hann sem hafði lofað ]>ví, að hann kæmi örugglcfú1 heim með hana aftur, en nú var hann l>úinn að týna Jesúbarninu. Mamma var að baka, þegar Haraldur kom grátandi inn úr dyrunum. Hún tók liann í fang sér og reyndi að liugga hann. „Norðanvindurinn tók hana, marnma. Haraldur grét enn þá ákafar, hann val' kominn með hiksta. „Nú verður þú að vera skynsaniur drengur,“ sagði mamma. „Þú verður :>ð muna, að þetta var bara mynd.“ „Já, en það var Jesúbarnið, mamma- „Já, það veit ég, en ég ætla að segja þér nokkuð, Haraldur minn. Það er ekk> svo hættulegt að týna myndinni af Jesu- barninu, ef ]>ú aðeins varðveitir hann sjálfan í hjarta ]>ínu. Ef ]>ú gerir ]>að, °£ hefur hann fyrir bezta vininn l>inn, l>a 556
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76
Qupperneq 77
Qupperneq 78
Qupperneq 79
Qupperneq 80
Qupperneq 81
Qupperneq 82
Qupperneq 83
Qupperneq 84
Qupperneq 85
Qupperneq 86
Qupperneq 87
Qupperneq 88
Qupperneq 89
Qupperneq 90
Qupperneq 91
Qupperneq 92
Qupperneq 93
Qupperneq 94
Qupperneq 95
Qupperneq 96
Qupperneq 97
Qupperneq 98
Qupperneq 99
Qupperneq 100

x

Æskan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.