Æskan - 01.02.1971, Blaðsíða 7

Sjóræningjagull
..Rétt segir þú enn, en jafnvel þótt við finnum gullið,
sem Morgan sjóræningi rændi úr musterum Inkanna, eru
Þó lítil líkindi til, að við komum því nokkurn tíma til
Jamaica.“
..Það gæti svo sem hugsazt, að gullið væri alls ekki
{alið hér,“ mælti Andy. „Eða, setjum svo, að Grist skip-
stióri hefði komizt hingað á undan okkur og farið með
Það.“
Rex gretti sig, þegar hann heyrði þennan mann nefnd-
aa. Hann reis upp við olnboga og tók að litast um, eins
°9 hann byggist næstum því við að koma þarna auga á
manninn, sem Andy hafði nefnt.
Það var ekki heldur nema tæpur mánuður síðan þeir
höfðu rekizt á Grist á Jamaica. Það vildi þannig til, að
e|ft kvöldið, er þeir voru þar á göngu skammt fyrir utan
horgina, höfðu þeir heyrt angistarlega rödd deyjandi
manns, sem bað þá að gefa sér að drekka.
Á meðan þeir féiagarnir voru að stumra yfir deyjandi
aianngarminum, kom hinn umgetni Grist skipstjóri á vett-
vang.
Hann var maður svartur á brún og brá og minnti ósjálf-
ratt á sjóræningja. Og víst er um það, að þessi skipstjóri
hafði tekið þátt í ýmsu því, sem talið er á takmörkum þess,
Eem löglegt er, þó að það væri ef til vill ekki beinlínis
Eiórán.
En dauðvona blökkumaðurinn var með óráði, og hann
sagði þeim frá fjársjóði, sem hann fullvissaði þá um, að
falinn væri á Skjaldbökueyjunni. Hann var afkomandi
manns, sem verið hafði einn margra þræla í þjónustu sjó-
ræningja nokkurs, Morgans að nafni, og í nokkra ættliði
hafði frásögnin gengið mann frá manni um fjársjóð einn
mikinn, sem grafinn hefði verið undir „Gammshöfðinu" —
en Það var klettadrangur á Skjaldbökueyjunni.
Áf hjátrúarkenndum ótta við sjóræningjann, þennan
^organ, hafði enginn forfeðra þessa negra árætt að leita
þessa fjársjóðs. En þessir félagar, ungu mennirnir tveir,
leta sér ekki til hugar koma að láta sér neitt slikt fyrir
hrjósti brenna, eða aftra sér frá að gera þá tilraun til að
hnna fjársjóðinn. En til allrar óhamingju hafði Grist skip-
stióri einnig hlerað frásögn blökkumannsins, og þó að
hann endurtæki hvað eftir annað: „Það á að verða ykkar
eign, ungu mannanna, — í þakklætisskyni fyrir það, að
Þið réttuð mér hjálparhönd," þá voru þeir þó báðir full-
vissir um, að skipstjórinn mundi ekki láta hlut sinn fyrir
Þeim, ef hann yrði fyrri til að finna gullið.
>,Við getum óhikað gengið út frá því, að Grist skipstjóri
se kominn hingað á undan okkur, og það fyrir mörgum
dögum,“ varð Rex loks að orði. „Eins og þú manst, þá
lenti það í stappi hjá okkur og erfiðleikum að búa snekkj-
ur,a til ferðarinnar — og nú liggur hún þarna, einhvers
staðar á hafsbotni, ónýtt flak,“ bætti hann við gremju-
b|öndnum rómi.
Þeir stóðu upp og gengu yfir eyjuna þvera. Fyrst um
sinn var engin hætta á, að þeir mundu svelta þarna, því að
á eyjunni óx ógrynni ávaxta af öllum tegundum, og þar
var einnig mikil mergð ýmiss konar sjófugla, og í fjörunni
úði og grúði af skjaldbökum. Þeir gátu þannig valið á
milli margs kyns Ijúffengra fæðutegunda. Og þeir komust
einnig að raun um það, að þarna mundi aldrei verða vatns-
skortur.
Þegar þeir voru komnir yfir eyjuna, komu þeir allt [
einu auga á drang einn mikinn, sem var að lögun eins og
haus á ferlegum gammi.
„Líttu á!“ hrópaði Andy og benti á dranginn. „Þetta
hlýtur að vera staðurinn, sem blökkumaðurinn sagði okk-
ur frá! Bara að við hefðum nú reku og haka!“
„Já, ef við hefðum ... En líttu á, hvað er nú þetta?“
Rex benti ofan í fjöruna, sem þarna myndaði boga-
dregna vík, rétt fyrir neðan gammshausinn.
Á sandinum lá timburfleki og rétt hjá honum maður,
endilangur og upp í loft, eins og hann hefði andazt þarna
I steikjandi sólskininu.
„Flýttu þér, við verðum að athuga manninn!" varð Andy
að orði, og síðan hlupu þeir sem fætur toguðu áleiðis til
hans.
Nú var sólin nærri búin að þurrka fötin þeirra, enda var
hitinn æði mikill á þessum slóðum, en þeir linntu ekki
sprettinum, fyrr en þeir komu að mannveslingnum, sem
þarna lá, og sáu þá, að hann var enginn annar en hinn
eini hugsanlegi keppinautur þeirra um auðæfi Morgans
— maðurinn, sem þeir höfðu óttazt að hlerað hefði frá-
sögn blökkumannsins, Grist skipstjóri.
Hann var tærður og óhugnanlegur ásýndum, hörundið
óeðlilega gult á litinn, og bar jafnvel meira á þessum sjúk-
lega hörundslit vegna hæruskotins skegghýjungsins á vöng-
um hans. Hann horfði á þá starandi augum og þekkti þá
ekki aftur.
„Farið þið í burtu héðan, flónin ykkar,“ stundi hann.
„Þekkið þið ekki tau'gaveiki, þegar þið sjáið hana, eins og
hún hefur leikið mig? Langar ykkur kannski til að sýkjast
líka? Forðið ykkur héðan, og það sem fljótast!"
Þeir hörfuðu báðir ósjálfrátt frá manninum. Taugaveiki!
Þessi ægilegi bráðsmitandi sjúkdómur, sem var landplága
í Vestur-lndíum.
Hver hefði getað ámælt þeim, þótt þeir hefðu forðað
sér? Það gerði enginn maður með réttu ráði að hætta á
það óneyddur að smitast af þessum banvæna sjúkdómi á
þessum eyðilega stað, þar sem enginn læknir var, engin
lyf, engar hjúkrunarkonur og yfirleitt enga aðhlynningu
að fá af neinu tagi.
Aldrei mundi það heldur spyrjast, þótt þeir flýðu frá
manninum, sem þarna lá. Þeir gátu tekið flekann hans,
því að sýnilegt var, að hann var vel sjófær. Á honum
var allur hinn nauðsynlegasti útbúnaður, svo sem siglutré,
segl, árar og áttaviti. Niður á flekatrén voru bundnir all-
margir kútar og ennfremur tveir eða þrír vatnsbrúsar.
Þar sem veðurfar var um þessar mundir hið ákjósanleg-
asta, mundu þeir geta komizt vandræðalaust til Jamaica,
eða þá að þeir hittu skip í hafi, svo að þeir kæmust hjá
því að stofna sér í lífshættu eða verulega erfiðleika.
Framhald.
7