Æskan - 01.02.1971, Qupperneq 18

TUJVtl ÞUMALL
., ■ (a. En hvar hafðl Merlín
H ■ ' töframaður verið allan
þennan tíma? Hann hafði
| nú I rauninni aldrei misst
alveg sjónir af Tuma litla,
þó að Tumi vissi ekki neitt af því, og
þegar hann lá nú fyrir dauðans dyrum,
fór Merlín til álfadrottningarinnar og
sagði við hana: ,,Ég held við ættum
að bjarga honum Tuma litla í þetta
sinn, því að það var ekki honum að
kenna, að kötturinn tók hann.“
Þá heimtaði drottningin vagn sinn,
sem smáfuglahóþur dró um loftið, og
hún steig upp í vagninn, og Merlín brá
yfir sig huliðshjálmi og steig upp í
hjá henni og settist í aftursætið, og
svo liðu þau í loftinu til hallar Artúrs
konungs. Það var mjög snemma morg-
uns, að álfadrottningin nam staðar á
skúrfjölinni fyrir utan glugga drottn-
ingar. Hún var í rúminu, en álfadrottn-
ingin fór inn um gluggann og vakti
hana, en skildi Merlín eftir fyrir utan.
„Ég kem til að sækja Tuma þurnal,"
sagði álfadrottningin. „Þú skalt fá hann
til þín aftur, þegar ég er búin að gera
hann jafngóðan."
„Jæja, það er gott, yðar hátign,"
svaraði hin drottningin, ,,ég er fús til
að láta Tuma fara, fyrst það er honum
til góðs.“ Og svo fékk hún álfadrottn-
ingunni Tuma með rúmi og öllu sam-
an, en hún fór með hann út f vagn
sinn og leið með hann burt í loftinu.
Tumi var ekki búinn að vera nema
stundarkorn í álfheimum, þegar hann
var orðinn jafngóður aftur og stái-
hraustur, því að álfarnir áttu smyrsl,
sem græddu hvert sár, jafnskjótt sem
þau voru borin á það. Og Tumi var
ákaflega ánægður hjá álfadrottning-
unni sinni, en alltaf langaði hann þó
heim til sín, og hann sárbændi hana
svo að lofa sér að koma heim, að hún
sagði að síðustu, að hann skyldi fá
eins dags burtfararleyfi áður en hann
færi aftur til Artúrs konungs. Svo sagð-
ist hún vera neydd til að fara sjálf með
hann aftur til hallarinnar, því að hún
hefði heitið drottningunni því við dreng-
skap sinn. Tumi lofaði svo að standa
aðeins við einn dag hjá foreldrum sín-
um.
WÁður en Tumi fór burt úr
álfheimum, fór drottning-
in með hann í fjárhirzlu
sína, þar sem gull og silf-
urpeningar voru í hrúg-
um, og sagði honum, að hann mætti
taka þar eins mikið og hann vildi af
peningum til að gefa foreldrum sínum.
Fyrst varð Tumi steinhissa yfir krónu-
hrúgunum, en áttaði sig þó bráðum og
fór að líta í kringum sig. Drottningin
hafði gefið honum leyfi til að taka það
sem hann vildi, og kaus hann þvi
stærsta peninginn, sem hann fann. Það
var stóreflis gullpeningur og voða
þungur fyrir Tuma að bera. En það
hafði drottningin sagt, að’ allt sem hann
tæki, yrði hann að kortjast heim með
hjálparlaust, þvi að hún vildi sjá, hvort
hann ynni foreldrum sínum svo mjög,
sem hann sagðist gera, og hvort hann
vildi leggja verulega hart að sér fyrir
þeirra sakir. Og henni þótti mjög vænt
um að sjá, hversu stóran pening og
afar þungan hann valdi sér úr hrúg-
unni.
Tumi tók peninginn í fang sér, kvaddi
álfkonuna og lagði af stað heimleiðis.
Gullpeningurinn var ákaflega þungur,
svo að hann varð að staldra við hvað
eftir annað til að hvíla sig. Og í hvert
sinn, sem hann tók peninginn í fang
sér aftur og bar hann af stað, fannst
honum hann verða þyngri og þyngri,
þangað til hann datt alveg úr höndun-
um á honum. Þá var hann staðuppgef-
inn og settist nú niður og fór að gráta.
En hann sá það fljótt, að ekki bætti
það úr að fara að skæla, svo þurrkaði
hann af sér tárin og fór að hugsa sig
um í stað þess að gráta. Þá komst
hann að þeirri niðurstöðu, að það væri
betra fyrir hann að bera peninginn á
höfðinu. Svo tók hann upp peninginn
enn þá einu sinni, og eftir langa mæðu
tókst honum að koma honum vei fyrir
á höfðinu á sér og þóttist nú góður.
Nú rogaðist hann svona með pen-
inginn um stund. „Það er ekki svo
mjög langt þangað," sagði hann við
sjálfan sig, „og ég sé ekki eftir því,
þegar ég er kominn þangað á endan-
um, þvilík undur, sem foreldrar mínir
geta keypt af ýmsu góðu fyrir þetta.“
Hann var svo niðursokkinn í að
hugsa um þetta, að hann gleymdl að
gá niður fyrir fæturna á sér, svo að
hann hrasaði og gullpeningurlnn datt
18