Æskan - 01.02.1971, Blaðsíða 19

a* höfðinu á honum og valt áfram göt-
una á undan honum.
nMikill vandræða asni hef ég verið,“
sagði Tumi þá gramur við sjálfan sig,
i.að mér skyldi ekki hugsast það fyrr
að velta peningnum."
Svo greip hann smáspýtu og hljóp
a eftir peningnum og náði honum, áð-
Ur en hann valt á hliðina, og skopraði
honum á undan sér eins og tunnugjörð
°9 komst eftir skamma stund heim í
kotið.
Dyrnar voru Iokaðar, svo að Tumi
reisti peninginn á rönd upp við dyra-
stafinn og barði svo á dyr.
Dadd, dadd, dadd, heyrðist í hurð-
inni.
.,Hver er úti?“ spurði raunaleg rödd
inni fyrjr.
..Það er ég,“ kallaði Tuml, ,,ég, ég,
é9, hann litli sonur þinn, hann Tumi
Þumall."
Móðir Tuma ætlaði ekki að trúa sin-
Ufn eigin eyrum. „Nú er mig áreiðan-
lega að dreyma," sagði hún við sjálfa
sig, mjög sorgbitin. „Veslings Tumi
minn er svo sem dauður fyrir löngu, ég
held nú það. Ég sé hann aldrei framar.
Það var víst enginn að berja, það hef-
ur verið misheyrn.“
Dadd,. dadd, dadd, heyrðist aftur (
hurðinni.
„Nei, sko, þarna kemur það aftur,“
sagði móðir Tuma og þótti það undar-
legt. „Hver skyldi þetta vera?“
„Það er ég, mamma," kallaði Tumi
svo hátt sem hann orkaði. „Ljúktu upp,
það er ég.“
Nú var mamma Tuma í engum efa
um, hver það væri. Hún þaut fram að
hurð og reif' hana upp, og þar stóð þá
á þröskuldinum hann litli Tumi henn-
ar, sem hún hélt að væri dauður.
í þessum svifum kom faðir Tuma
heim, og enginn maður 1 veröldinni
hefur verið ánægðari en Tumi var þá
og foreldrar hans í fátæklega kotinu,
ekki einu sinni Artúr konungur eða
drottningin í álfheimum.
Þegar þau voru búin að kyssa hvert
annað og faðmast hvað eftir annað,
gekk Tumi út og kom inn aftur og
skopraði gullpeningnum á undan sér.
„Hérna," sagði hann og leit hróðug-
ur upp á þau, „sko hvaða auðæfi ég
færi ykkur.“
„Já,“ sagði mamma Tuma við bónda
sinn og leit á drenginn, en ekki á pen-
inginn. „Þetta eru auðæfin okkar og
gæfan okkar."
Svo settist Tumi niður og sagði þeim
alla sögu sína allt frá upphafi og af
öllum þrautum sínum. En þegar hann
sagði þeim, að hann yrði að fara aft-
ur til álfheima þá um kvöldið, fóru þau
að gráta og grétu lengi. En ekki reyndu
þau að halda honum, af því að hann
hafði heitið við drengskap sinn að fara
aftur þangað.
„Þú verður þá að fara,“ sagði faðir
hans hryggur, en þó alvörugefinn. „Það
sem heiðvirður maður leggur dreng-
skap sinn við, verður hann að efna,
hvað sem það kostar."
Svo þegar kvöld var komið, gáfu
þau honum stóran skúf af vínberjum
með sér í nesti. Hann lyfti skúfnum upp
á öxlina, og foreidrar hans opnuðu
dyrnar hrygg í bragði, og Tumi gekk
dapur út og var að hugsa um, hvort
hann mundi nú nokkurn tíma sjá kot-
ið sitt oftar.
En álfadrottningin belð hans að hurð-
arbaki, og þegar hún sá, hversu daprir
foreldrar hans voru f bragðl, gaf hún
sig í Ijós og sagði:
„Verið óhrædd. Son ykkar skal ekk-
ert saka, og einhvern tíma mun hann
koma aftur til ykkar, því að þið eruð
væn hjón og eigið skilið, að ykkur líði
vel. Þið skuiuð nú reyna að bera ykk-
ur vel og fela allt í mínar hendur."
Að svo mæltu tók hún Tuma þumal
upp, stakk honum i barm sinn og flaug
með hann til hallarinnar i álfheimum.
„Þú mátt ekkl láta þér misllka þetta,“
sagði hún ástúðlega við Tuma. „Þú
veizt, að ég lofaði drottningunni að
skila þér aftur, og loforð sín verða
menn að efna.“
„Ég veit það,“ sagði Tumi karlmann-
lega, en andvarpaði þungt um ieið. En
hann gleymdi fljótt öllu mótlæti sínu,
því að öllum álfunum þóttl svo vænt
um að sjá hann.
19