Æskan - 01.01.1979, Blaðsíða 37

Þegar tímar liðu, varð malarinn ákaflega forvitinn og
langaði til að sjá dvergana. „Láttu þá eiga sig,“ sagði
Katinka. „Annars yfirgefa þeir okkur." En Vilhjálmur
gamli varð forvitnari með degi hverjum, og kvöld nokkurt
ákvað hann að fela sig bak við hveitipokana í myllunni.
Þegar klukkan var tólf á miðnætti, komu allir litlu
dvergarnir trítlandi inn um mylludyrnar. Er malarinn sá
þá koma, hélt hann niðri í sér andanum, svo að þeir
heyrðu ekki til hans. Sá hann, að einn dverganna var í
rifnum og slitnum tötrum.
Veslingurinn litli, hugsaði malarinn. Honum hlýtur að
vera ósköp kalt í þessum tötrum, þegar vindurinn blæs
uppi í hólunum. Ég ætla að biðja hana Katinku að sauma
handa honum ný föt.
Vilhjálmur lét ekkert á sér bæra, fyrr en allir dvergarnir
voru farnir. Þá hljóp hann inn til konu sinnar og sagði
henni frá því, sem hann hafði séð. „Ég er viss um, að þeir
munu hjálpa okkur alla tíð, ef þú saumar ný föt handa
þessum litla dverg," sagði hann.
Allan daginn sat Katinka við og saumaði svolitla buxur
og jakka handa dvergnum. Um kvöldió lagði malarinn
fötin hjá brauðsneiðunum, sem þau gáfu dvergunum á
hverju kvöldi.
Því næst faldi hann sig á bak við hveitipokana til þess
að bíða eftir dvergunum og sjá hvernig þeim litla yrði viö.
Eftir svolitla stund komu þeir allir trítlandi. Þegar litli
dvergurinn í tötrunum sá fínu nýju fötin, klappaði hann
saman lófunum og hoppaði til og frá af kæti. En um
morguninn hélt hann á burt'með hinum dvergunum, en
varð ekki eftir, eins og malarinn hafði búist við..
Malarinn varó fyrir miklum vonbrigðum og hugsaði
sér, að hann skyldi nú samt ná íhanh einhvern veginn.
Ég ætla að bíða við litlu brúna, því að þar hlýt ég að ná
honum, hugsaði hann.
Og þegar sólin var að koma upp í austrinu, trítluðu allir
litlu dvergarnir að brúnni. I miðjum hópnum var
dvergurinn í nýju fötunum.
„Ha, há,“ hrópaði malarinn og teygði sig eftir honum.
„Þarna náði ég í þig.“ Og hann greip dverginn með
annarri hendinni. En rétt í þessu heyrði hann rödd kalla:
„Vilhjálmur, Vilhjálmur! Hjálp, hjálp!" Honum heyrðist
það vera Katinka, og hann sleppti dvergnum í ofboði og
stakk sér í lækinn til þess að bjarga konu sinni.
En viti menn! Þetta var alls ekki rödd Katinku, sem
hann hafði heyrt. Dvergarnir höfðu leikið svona á hann,
og nú buslaði hann í læknum til einskis! Dvergarnir fóru
allir að skellihlæja, þegar þeir sáu hann koma rennvotan
upp úr læknum.
„Farðu heim til þín, Vilhjálmur," sagði litli dvergurinn í
nýju fötunum. „Af því að þú ert nú búinn að sjá okkur,
getum við ekki lengur komið á hverri nóttu og hjálpað
þér. En þar sem þið hafið verið svo góð við okkur, ætlum
við alltaf að koma, þegar tunglið er fullt."
Og það gerðu þeir líka.
Fyrir síðari heimsstyrjöld var það viðburður í bæj-
arlífinu hér í Reykjavík, þegar farþegaskip létu úr
höfn eða komu til landsins. Mynd þessi er tekin
sumarið 1938 er Gullfoss var að láta úr höfn í
Reykjavík.
Höfundi myndarinnar, J. Ross Browne, verður tíðrætt
um það í ferðabókinni um island (Land of Thor), að
konur í Reykjavík vinni margvíslega erfiðisvinnu, en
karlmenn lifi hóglífi a.m.k. þegar þeir voru ekki á sjón-
um.
31