Æskan - 01.02.1979, Blaðsíða 12

Úlöf, Sigtryggur og Þórarinn.
í, stilli vélina, — það rifar í sól, —
hleyp [ ofboði upp í brekku, stúlkurnar
raka, ég smelli af myndum og hlamma
mér síðan í grasið. Lýsi fjálglega fyrir
stúlkunum að þetta sé þeirra tækifæri
til að komast í blað, meira að segja
svona dáindisvel myndaðar. Spyr þær
að heiti. Svandís, Magga, (auðvitað),
Gerður og Gunna (það væri nú ann-
aðhvort). Þær vinna hálfan daginn hjá
bænum. ( dag stjórna þær sér sjálfar
því að verkstjórinn — hún vel að
merkja — er í Reykjavík. í þeirra flokki
eru bara stúlkur. Það á annars varla
við að segja bara í þessu sambandi.
Hinn helmingur flokksins er við
gangstéttalagningu. Nýlega voru þær
að hreinsa til við öskuhaugana og
„skítalæki". Þær sjá jafnvel um
skolphreinsun. Jafnréttið í reynd. Þær
AKUREYRI
taka þó fram að sú vinna sé svolítið
svakaleg og huggulegra sé að vera í
heyi og við gróðursetningu.
Mér finnst ég hafa unnið fyrir að fá
mér í svanginn og sest sæll hjá mínu
fólki. Huga þó aðeins að vélinni. Al-
máttugur, filman hefur ekki hreyfst,
það er auðvitað læsingin, ekki í fyrsta
sinn sem hún leikur mig grátt. Eru
stúlkurnar farnar? Nei, þær eru rétt að
Ijúka, heppinn samt í óheppninni.
(Hér hefði að réttu lagi átt að standa
klaufaskapnum!)
Ég hleyp til þeirra aftur. „Hérna, þið
stúlkur, vélin er dálítið vandmeðfarin
(allt verður eitthvað að heita), ég er
hræddur um að myndirnar hafi mis-
tekist," mælti ég......Jú, jú, allt í
lagi." Var þaó sem mér sýndist að
þær brostu út í annað og vissu upp á
mig skömmina?
Ég reyni að endurheimta virðing-
una, set mig í Ijósmyndaralega stöðu
og gríp til Ijósmyndaramáls: ,,Líta að-
eins betur upp, ekki of háleitar samt,
vera eðlilegri, ekki uppstilltar (ég sem
er þó að stilla þeim upp). Svona,
stórfínt, tek aðra til öryggis."
Var annars einhver aö spyrja um
myndirnar?
Ég skal segja ykkur að það er af-
skaplega erfitt aö mynda við aðstæð-
ur sem þarna — brekkan brött, sólin
alltaf að skjótast bak við ský, og svo
voru stúlkurnar líka að fara. Ég er
næstum alveg viss um að miðað við
fólksfjölda . . . aðstæður ætlaði ég að
segja, voru þær ekki svo mjög
hreyfðar — en að vísu alltof mikið til
að hægt væri að birta þær.
Hér með er fram færö afsökunar-
beiðni til oftnefndra stúlkna. Ég var
eiginlega búinn að lofa þeim að þetta
væri upphafið á fyrirsætuferli þeirra.
Við höfnina
Ég hélt niður að bátadokkinni við
Slippstöðina. Þar hitti ég fyrir Arnar
og Reyni sem eiga heima á Eyrinni og
eru oft niður við höfn að fylgjast með
lífinu þar og veiða. Þeir sögðu að
hægt væri að fá smáþorsk og ufsa,
stundum sandkola.
Ég hafði ætlað mér að mynda ein-
ungis unga fólkið. Ég stóðst þó ekki
mátið að skella mynd af manni sem
Ijóslega var af léttasta skeiði en gekk
þó frá báti sínum með léttleik æsku-
manns. Gestur Pálsson heitir hann,
pípulagningameistari. Hann hefur
unnið hjá Byggingavöruverslun Tóm-
asar Björnssonar í 55 ár, lengst af að
iðn sinni, nú við afgreiðslu. Hann
hefur alltaf sótt sjóinn í hjáverkum.
Milli 20 og 30 ár veiddi hann síld í
beitu fyrir verstöðvarnar við fjörðinn.
Það gerði hann að sumarlagi í tvo
mánuði á ári. Hann byrjaði smápolli á
sjó og rær enn 75 ára gamall, eld-
hress eins og það heitir víst þessa
dagana.
Á aðalbryggjunni sá ég Frissa og
Vidda sérkennilega búna. Þeir undu
Stefán, Kristján og Vignir.
J
10