Æskan - 01.02.1979, Qupperneq 16

■■ —————■——■———————-—————.——
Gísli Þór Gunnarsson
LEYNIHELLIRINN
Dularfullur derhúfudeli
Þeir höfðu unnið myrkranna á milli við að smíða flek-
ann. Fyrir utan alls kyns sendisveinsstörf sem voru
fólgin í því aö stela nöglum og safna korki, þá stóð Nonni
litli í því allan daginn að sækja plástur. Hamarinn tók
gjarnan hliðarspor í höndum drengjanna og lenti þá
gjarnan á óheppnum puttum.
Drengirnir stóðu allir í hnapp í kringum flekann og
trúðu því varla að smíðinni væri lokið.
„Þettaerörugglegaflottasti flekinn í heiminum," sagði
Kobbi, enda átti hann mestan heiður af smíðinni.
„Hugsið ykkur, nú getum við farið að selja ferðir á
flekann," sagði Kalli feiti sjálfum sér samkvæmur og
bætti við: „Ein ferð með flekanum mun kosta tíu krónur."
„Nei-hei. Vi-við sku-skulum láta hana kosta fimmkall,“
jarmaði Nonni litli. Hann gerði sér engan veginn grein
fyrir að hann gæti sjálfur farið ókeypis.
Nú fór allt í bál og brand. Allir höfðu þeir mismunandi
skoðanir á hvað ferðin ætti að kosta.
„Fyrst veröum við nú að koma flekanum á flot,“ sagði
Kobbi á sinn hægláta hátt og þá þögnuðu drengirnir
loks. Þeir settust ráðþrota á flekann.
„Við .getum- bara borið hann,“ stakk Mummi upp á.
Hann var þeirra sterkastur.
„Ertu vitlaus," gall Kalli feiti við æstur. „Prófaðu bara
að lyfta flekanum. Þú gætur örugglega ekki haggað
honum."
„En ef við berum hann allir sarnan," lagði Kobbi til
Girðingartröppurnar þar sem Kalli feiti og Nonni litli skildu við
hjólln.
málanna. Með miklum erfiðismunum gátu þeir lyft flek-
anum upp.
„Æ, æ, ó, ó, öxlin á mér!" veinaði Nonni og sleppti
takinu áflekanum sen endasentist í grasið.
„Þetta þýðir ekkert. Við komum flekanum aldrei upp á
Vífilsstaðavatn með þessu móti," sagði Denni langi pirr-
aður. „Nonni er svo aumur," bætti hann við illkvittnislega
þótt hann sjálfur hefði alveg verið að því kominn að
sleppa takinu.
Kalli feiti var búinn að fá góða hugmynd svo hann tók
stjórnina í sínar hendur.
„Strákar! tökum flekann út á götu," sagði hann með
skipunartón. Strákarnir hlýddu þó þeir vissu ekki hvað
Kalli ætlaðist fyrir. Þegar út á götu var komið stökk Kalli
inn í bílskúr og dró gamla kassabílinn sinn út.
„Ha, ha, ha. Þú ætlar þó ekki að reyna að flytja flekann
á þessu skrapatóli," sagði Denni hæðnislega. Strákarnir
hlógu sig máttlausa þegar þeir báru saman stærð flekans
og kassabílsins.
„En strákar," sagði Kalli vonsvikinn, „þið gætuð þó
reynt að láta ekki alltaf eins og fífl. Sjáiöi, ef Nonni og
Kobbi styðja við flekann, þá geta ég, Mummi og Denni
ýtt,“ bætti hann við til skýringar. Þó að það væri lygilegt
þá þoldi kassabíllinn þennan þunga án þess að brotna í
mél.
Sól var tekin að lækka á lofti þegar strákarnir komu
loks á áfangastað. Þeir höfðu þurft að ýta flekanum eftir
öllum Vífilsstaðaveginum, fram hjá Berklaspítalanum og
þá blasti Vífilsstaðavatnið við umlukið lágum, nöktum
hæðardrögum.
„Allir um borð!" hrópaði Kalli um leið og flekanum var
stjakað út á vatnið. Þegar flekinn var kominn á meira
dýpi, tók hann að síga ískyggilega. Það var auðséð að
flekinn þoldi ekki fimm farþega.
„Vi-við e-erum að sö-sökkva,“ stamaði Nonni skelfdur.
„Já, það verður einhver að fara af flekanum," sagði
Denni langi.
„Þú ert nú svo feitur að það þyrfti að henda svona eins
og tveim Kobbum til að þaó jafnaðist á við þig,“ sagði
Denni langi glottandi.
„Þú ert asni!" hrópaöi Kalli og réðst á Denna sem átti
sér einskis ills von og áður en þeir vissu af ultu þeir af
flekanum og ofan í ískalt vatnió. Blautir frá hvirfli til ilja
ösluðu þeir til lands.
„Hver leyfði ykkur að vera með fleka á vatninu?"

14