Æskan - 01.02.1979, Síða 17

r

spuröi hryssingsleg rödd. Þegar drengirnir tveir litu upp
sáu þeir hvar maður um fertugt með derhúfu og yfir-
varaskegg stóð og glápti illilega á þá.
..Það er algjörlega bannað að vera með fleka hér,“ hélt
derhúfudelinn áfram strangur á svip. ,,Þið verðið að fara
með þennan andskotans fleka eitthvað annað, annars
læt ég hirða hann," bætti hann við ógnandi.
Drengirnir hríðskulfu bæði af kulda og hræðslu. Þeir
komu ekki upp orði, þótt bræöin syði í þeim.
..Ef ég sé ykkur hér einhvern tíma aftur, siga ég lög-
r®glunni á ykkur,“ sagöi maðurinn og gekk burt frá
skjálfandi drengjunum og hvarf stuttu seinna yfir lágt
haeðardrag.
..Djöfulsins frekja í karlinum," sagði Denni loks.
..Það er eins og við séum eitthvað fyrir honum,“ sagði
^alli með umkvörtunartón.
..Það er satt,“ sagði Denni samþykkjandi og var alveg
búinn að gleyma nýafstöðnu rifrildi við Kalla, sem átti sök
a að þeir stóðu holdvotir við vatnsbakkann.
..Kannski við ættum að fela flekann svo karlinn finni
dann ekki,“ lagði Denni til málanna.
..Já, ég veit hvað við gerum," sagði Kalli ákafur. ,,Við
skulum þekja hann með sefi þá lítur hann út alveg eins og
s'ýgrænn steinn.“
Plekinn kom í þessu að bakkanum.
..Hva-hvaða skrítni kall va-var þetta?“ spurði Nonni
forvitinn.
Þegar drengirnir sem höfðu tollað á flekanum allan
tímann höfðu heyrt alla söguna, hjálpuðu þeir Denna og
Kalla við að hylja flekann með daunillum vatnagróðri.
Kominn var tími til að fara heim, enda var Kalla og Denna
orðið svo kalt af öllu volkinu að tennurnar glömruðu í
munninum á þeim.
Dularfullt dufl í Vífilsstaðavatni
Sólin brosti mót skýjunum og rykbólstrar þyrluðust
upp frá sóiþurrkuðum veginum. Drengirnir fimm hjóluðu
niður að vatninu sem var geymslustaður flekans.
Vífilsstaðavatn er í þjóðgarðinum Heiðmörk og vex
ilmandi birki í hlíðunum sem liggja að vatninu. Eitt hæð-
ardragið er grátt og illilegt. Það er kallað Gunnhildur eftir
einhverri tröllskessu sem var uppi í gamla daga. Banda-
menn reistu loftvarnabyrgi á Gunnhildi í stríðinu, því þar
er gott útsýni yfir allt Reykjavíkursvæðið. Silfurgrátt Víf-
ilsstaðavatnið gaf fögur fyrirheit um spriklandi veiði.
Strákarnir voru ákveðnir í því að reyna að veiðasilung.
Þeir ýttu flekanum á flot og stjökuðu honum út á mitt
vatnið. Kalli var með forláta veiöistöng sem pabbi hans
átti, en hinir voru bara með færi. Það voru heldur litlar
líkur á að þeir veiddu nokkuð rrleð færunum. Kobbi hall-
aði sér niður og horfði ofan í vatnið.
,,Ég sé til botns,“ sagði hann.
J
15