Æskan - 01.02.1979, Blaðsíða 18

GETRAUNIR í JÓLABLAÐI
Þekkirðu landið? Þessi nöfn komu upp: Ragnar Gísli
Kristjánsson, Kirkjubraut 20, Höfn, Hornafirði; Ólöf Sig-
urðardóttir, Hrannarbyggð 19, 625 Ólafsfirði; Sæbjörg S.
Kristinsdóttir, Eyrarstíg 3, 730 Reyðarfirði; Alfreð Garð-
arsson, Eiðum, 611 Grímsey og Eydís Einarsdóttir, Skál-
holtsbrautð, Þorlákshöfn.
Verðlaunaþraut. Eftirtalin nöfn voru dregin út: Ragnar
Jónsson, Kambsseli, 765 Djúpavogi; Eymundur S. Ein-
arsson, Sörlaskjóli 50, 107 Reykjavfk; Jóhanna Gunn-
laugsdóttir, Höföa, 545 Skagaströnd og Hermína Stef-
ánsdóttir, Kirkjuvegi 12, Selfossi.
Þyrnirósa. Fyrirfimm bestu lituðu myndirnar hlutu eft-
irtalin bókaverðlaun: Aðalheiður Jóhannsdóttir 15 ára,
Hverfisgötu 6, Siglufirði; Ásta Þórisdóttir, 11 ára, Skóla-
stjórabústaö, Drangsnesi; Hafdís Ósk Viðarsdóttir, 11
ára, Hraunbæ, Djúpavogi; Magnús Sigurðsson, 10 ára,
Laugarholti 3A, Húsavík cg Sigurður Kristinsson, Fjarð-
arvegi 45, Þórshöfn.
,,Ég líka,“ sagði Nonni.
„Sérðu nokkra fiska?" spurði Kobbi spekingslega.
,,Já, þarna er einn,“ sagði Nonni og benti áfjáður á
eitthvað sem líktist meira plastpoka en fiski.
,,Nei, vitleysingurinn þinn. Þetta er bara þang," sagði
Kobbi þó hann hefði aldrei séð þang neitt líkt þessu.
Meðan á þessu samtali stóð brösuðu Kalli feiti og
Denni langi við stóru veiðistöngina. Loksins tókst þeim í
sameiningu að kasta línunni nokkra metra.
,,Ég er að fá’ann!" öskraði Kalli. „Korniði að hjálpa
mér.“
„Djöfull er hann stór,“ sagði Denni ákafur.
„Þetta er ekki fiskur,” staðhæfði Kobbi.
„Víst, sérðu ekki hvað stöngin bognar,” svaraði Kalli
ákveðinn.
Það kom í Ijós að hluturinn sem kom upp úr vatninu,
líktist alls ekki fiski, heldur svipaði honum meira til sí-
valrar klósettrúllu. Hluturinn, eða duflið, var í vatnsþétt-
um umbúðum.
„Hvaö er nú þetta?" spurði Nonni æstur.
„Bíddu, ég ætla að taka utan af því,“ svaraði Kalli og
reif umbúðirnar af duflinu.
„Það er hvítt duft í keflinu," sagði Kalli er hann var
búinn að rannsaka innihaldið.
„Ætli þetta sé sprengiefni?" spurði Mummi dularfullur
á svipinn. „Kannski, kannski síðan í stríöinu," bætti hann
við.
„Fa-farðu varlega me-með það, það gæ-gæti spru-
ungið," sagði Nonni og var hætt að lítast á blikuna.
„Hvernig stendur á því að það er hér í vatninu?" spurði
Mummi gáttaður.
„Þetta er líklega tundurdufl,” svaraði Kalli.
Öll veiðilöngun var horfin út í veður og vind og hers-
ingin hjólaði heim á leið. Þeir komu við í hellinum og
komu keflinu með hvíta duftinu fyrir í hraunskoru.
Kalli feiti sagði frá veiði dagsins við kvöldverðarborðið.
Þegar hann sagði frá sprengiefninu, brostu foreldrar
hans út að eyrum. Kalla langaði að segja meira, en þá
þurfti eldri systir hans að grípa frammí.
„Ég fékk 10 í reikningi og landafræði á seinasta prófi,"
sagði Sigrún systir hans hreykin.
„Sko til! Skörp sú litla," sagði pabbi Kalla auðsjáan-
lega ánægður með árangur dótturinnar.
Svona er það alltaf, hugsaði Kalli dapur. Sigrún fær
alla athyglina bara af því að hún er svo dugleg í skólan-
um. Hann fékk alveg skítsæmilegar einkunnir, en ekkert
samanborið við einkunnir Sigrúnar. Ég vildi að þau gætu
séð eitthvað við mig, sagði Kalli við sjálfan sig. Hann
skyldi svo sannarlega sýna þeim að hann væri enginn
eftirbátur Sigrúnar.
„Hvernig gengur þér í skólanum, Kalli minn?" spurði
mamma hans, því hún tók eftir að hann var svolítið von-
svikinn á svip.
„Mér? Mér gengur bara ágætlega," sagði Kalli og
horfði niður í diskinn. Hann vissi að hann var ekki að
segja satt. Einkunnirnar höfðu verið í lágmarki eftir að
hann fór að vera með Töffarafélaginu öllum stundum.
Mamma hans sagði ekkert, bara brosti. Kalli mundi eftir
að hafa heyrt hana segja við konurnar í götunni að hann
væri uppáhaldið hennar, því hann væri svo líkur sér.
Sigrún systir hans var alltaf með fýlusvip og nöldrandi
öllum stundum. Hún átti enga vini vegna ráðríkis síns.
Hann fékk hins vegar lágar einkunnir, en átti marga vini,
og það var í sjálfu sér miklu betra. Samt sem áður óskaði
hann þess að hann gerði eitthvað sem sýndi fram á að
hann væri einhvers nýtur líka. Þá mundu þau kannski
taka meira eftir honum.
Kalla grunaði samt ekki hvað var í vændum, þegar
hann reyndi að sofna um kvöldið.
Framh.

16