Æskan - 01.02.1979, Blaðsíða 26

Þessa lúðu dró hann Þór frá Norðfirði er hann brá sér í velðltúr á
„Jullunni" Sæbjörgu inn f Viðeyjarsund í september síðastllðnum.
Oft er talað um þá dásemd að eiga Elliðaárnar fullar af laxi í mlðri
Reykjavík, en ekki hafa allir efnl á að veiða þar, því verður það að
teljast búbót og ánægjuaukl fyrir alia hlna að geta veitt ýsu, þorsk og
smálúðu inn um öll Sund, eins og nú er orðið að loknu þorskastríði og
friðun Faxaflóa fyrir dragnóta- og togveiðum.
Með kærri kveðju,
Ásgrímur St. Björnsson.
nema hann. En nú hafði eitthvað skeð, sem hann ekki vissi, er
gerði nærveru hans óþarfa.
Viðstöðulaust skundaði Gústaf yfir ströndina og inn í
skóginn. Hann óttaðist myrkviðinn; undarleg hljóð bárust um
hann; — blærinn hvein ömurlega i trjánum.
En þótt Gústaf hræddist myrkviðinn, hræddisí hann þó þá
Kai Shang ennþá meira. Hættur myrkviðarins voru meira og
minna ímyndaðar, en hættan, sem honum stafaði af félögum
sínum, var augljós. Hann kaus því skóginn.
XXI. KAFLI
Lög skógarins
í búðum Tarzans hafði apamanninum með hótunum og
verðlaunaloforðum tekist að fullgera því nær skipsskrokk.
Hann og Mugambi höfðu unnið mest að þvi auk þess, sem
þeir höfðu birgt hópinn að vistum. Schneider hafði möglað
talsvert og hætt síðast alveg vinnu og farið á veiðar með Smitt.
Hann sagðist þarfnast hvíldar. Tarzan lét þá fara. Hann vildi
forðast þrætur, sem ætíð gera skipreika mönnum erfitt lifið og
enda oft með illdeilum. Daginn eftir var svo að sjá, sem
Schneider sæi eftir breytni sinni og vildi bæta fyrir hana, því
hann tók aftur til vinnu. Smitt vann einnig fúslega. Tarzan
varð glaður við, því hann hélt, að menn þessir hefðu loksins
fundið til þess, hvert nauðsynjaverk skipssmíðin var. Honum
var miklu léttara en marga undanfarna daga, er hann um
hádegið lagði af stað til þess að elta dádýrahóp, sem
Schneider sagðist hafa orðið var við langt inni í myrkviðnum.
Schneider þóttist hafa séð dýrin í suðvestri, og sveiflaði
Tarzan sér léttilega eftir trjánum í þá átt. Því meir, sem hann
fjarlægðist búðirnar, því nær þeim færðust úr norðurátt sex
skuggalegir menn. Þeir fóru skimandi og gætilega eins og
menn, sem fara illra erinda. Þeir héldu, að enginn sæi þá; en á
eftir þeim læddist stór maður því nær frá þeim tíma, að þeir
lögðu af stað. Ur augum mannsins skein hatur og ótti og
undrun mikil. Hvers vegna héldu þeir Kai Shang og Momulla
með mönnum sínum til suðurs og fóru laumulega? Hvað
bjuggust þeir við að finna þar? Gústaf hristi höfuðið vand-
ræðalega. En hann var forvitinn. Hann ætlaði að elta þá og
kynnast ætlun þeirra og kollvarpa henni, ef unnt væri; — það
var nú sjálfsagt.
Fyrst hélt hann, að þeir leituðu sín, en loksins skynjaði
hann, að þeim myndi fullnægt með brottför sinni. Kai Shang
og Momulla myndu aldrei auka sér erfiði nema því aðeins, að
fé væri í boði, en þar eð Gústaf var félaus, hlutu þeir að leita
einhvers annars. Skyndilega stönsuðu þeir Kai Shang og földu
sig í kjarrinu báðum megin við dýragötuna, er þeir höfðu
gengið eftir. Gústaf klifraði upp í tré til þess að sjá betur,
hverju fram yndi. Gætti hann þess vel, að laufið skýldi sér.
Ekki þurfti hann lengi að bíða áður en hann sæi ókunnan,
hvítan mann koma sunnan götuna. Momulla og Kai Shang
gengu til móts við hann og heilsuðu honum. Gústaf heyrði
ekki, hvað þeir sögðu. Maðurinn sneri aftur sömu leið og hann
kom.
Framhald.
24