Æskan - 01.02.1979, Blaðsíða 32

GOSI
Einu sinni var trésmiður, sem Viðfinnur hét.
Venjulega var hann stúrinn á svip og óglaður, en
góðlegur samt og vingjarnlegur. í smíðahúsinu
hans var margt að sjá. Þar voru alls konar leikföng
og brúður og trémenn og aðrir skrítnir munir, sem
hann hafði skorið úr tré. Þessa muni seldi hann fyrir
fáeina aura ferðamönnum, sem fóru um þorpið.
Viðfinnur var einsetumaður. Enginn var til
heimilis hjá honum nema kisa, sem kölluð var
Tindiltá. Hún var kát og fjörug og lék sér eins og
kettlinga er siður. En hvernig sem hún hamaðist,
tókst henni ekki að hrekja burt raunasvipinn af
andliti Viðfinns.
Eitt kvöldið lagði Viðfinnur frá sér smíðatólin og
ætlaði að fara að hátta. Þá sagði hann við Tindiltá:
„Ógnar einstæðingur get ég verið. Það vildi ég, að
ég ætti mér lítinn dreng.“
,,Af hverju tálgarðu þér ekki tréstrák?" sagði
kisa.
Viðfinnur hugsaði sig um stundarkorn. Svo tók
hann aftur smíðatólin, valdi sér fallegustu spýtuna,
sem hann fann, og fór að tálga sér tréstrák. Hann
hamaðist viö langt fram á kvöld. Þá gægóist
einhver inn um rifuna á glugganum. Tindiltá sá
ekki, hvað þetta var. Hún rauk upp og ætlaði aö
reka það í burt. En Viðfinnur leit upp um leið og
kallaði til hennar: „Láttu hann vera, Tindiltá. Þetta
er svartálfur, svolítið kríli. Það veit alltaf á gott,
þegar þeir koma í heimsókn.“
,,Þakka þér fyrir mig," sagði svartálfurinn. ,,Það
var fallega gert af þér að lofa mér að koma inn í
hlýjuna. Þaö er rysjulegt úti. Einhvern tíma skal ég
launa þér þennan greiða. En veistu, hver ég er? Ég
er svartálfurinn Nóri.“ Um leið og hann sagði þetta,
hneigði hann sig svo djúpt, aö hann var nærri
dottinn niður af syllunni, þar sem hann stóð.
Viðfinnur hélt nú áfram viö vinnu sína, en Nóri
hreiðraði um sig á syllunni. Löngu fyrir morgun var
smíöinni lokió. Aldrei hafði Viðfinnur smíðað svona
fallegan tréstrák. Hann var á stærð við lítinn dreng
og álíka þungur. Og andlitió var alveg eins og á
litlum dreng, nema hvaö nefið var í lengra lagj.
,,Þá er hann tilbúinn," kallaði Viðfinnur glaölega.
Svo stundi hann og sagði í hálfum hljóðum: ,,Það
vildi ég, að hann væri nú orðinn lifandi."
,,En hann heitir ekki neitt?" sagði Tindiltá.
Viðfinnur hugsaði sig um langalengi. Loksins
26