Æskan - 01.01.1981, Síða 24

1. Langt norður í Lapplandi bjó fátækur skógar-
höggsmaður í afskekktu koti með konunni sinni og
drengnum þeirra, honum Palla. — Skógarhöggsmaður-
inn hafði lítið kaup, en af því að hann var laginn að skera
úr tré sat hann öllum frístundum við að búa til trésleifar,
smáskálar og ýmislegt fleira af eldhúsmunum. í hverri
viku fór hann í kaupstaðinn og seldi þetta.
Palli var einstaklega myndarlegur drengur. Hann var
ekki nema 12 ára en þó var hann farinn að hjálpa pabba
sínum við tréskuróinn, því að hann var einstaklega lag-
tækur. En hann átti erfitt með að komast í skólann því að
leiðin var löng. Hann varð að fara að heiman klukkan 6 á
morgnana, og þegar veðrið var vont í skammdeginu var
ekki viðlit að komast þangað. Oftast varð hann því að
sitja heima meðan dagurinn var skemmstur. Það var ekki
fyrr en fór að vora, sem hann gat sótt skólann nokkurn
veginn reglulega. Þá átti hann erfitt, því að hinir krakk-
arnir voru komnir lengra í lexíunum sínum en hann.
Þegar þessi saga gerðist var óvenjulega strangur
vetur, allt eitt klakahjarn og það var farið aö verða
matarlítið í kotinu. Og verst var þó að pabbi hans Palla
hafði fengið hálsbólgu og varð að liggja rúmfastur. Svo
var það einn daginn að mamma Palla sagði að nú yrði
hann að vera duglegur og fara í kaupstaðinn og selja
sleifar og kaupa mat fyrir peningana. Svo var allt sölu-
dótið látið í trébyttu. Palli setti hana á sleðann sinn og
hélt svo af stað.
2. Palli var upp með sér yfir því að honum skyldi vera
trúað fyrir að fara einn í bæinn, og nú lagði hann af stað
blístrandi með sleðann í eftirdragi. Ferðin gegnum
skóginn gekk vel og bráðum kom hann að vatninu, sem
hann átti að fara yfir. Hann setti á sig skautana, sem hann
hafði verið svo forsjáll að hafa með sér, dró húfuna vel
niður yfir eyrun og af því að hann hafði vindinn á eftir sér
miöaöi honum fljótt yfir ísinn. Hann var áður en varði
kominn út á mitt vatnið — en hvað var nú þetta? Páll nam
staðar sem skjótast. Var það í vindinum, þetta ýlfur sem
hann heyrði. Hann fékk hjartslátt og hlustaði. Nei, það
var ekki um að villast, þetta var ýlfur í úlfi. Nú rifjuðust
upp fyrir honum ýmsar sögur sem hann hafði heyrt um
úlfa, sem fóru niður í byggð og réðust á fólk þegar þeir
voru soltnir. Hann leit við og hvað haidið þið að hann hafi
séð? Stóran hóp af úlfum, sem komu hlaupandi. Páll flýði
undan eins og fætur toguðu, en úlfarnir færðust nær og
nær. Hvað átti hann nú til bragðs að taka?
3. Páll sá nú að það var ógerningur að komast undan,
og þótt hann hefði stóran hníf á sér vissi hann að hann
gæti ekki varist úlfunum með nonum. En þá datt honum
nokkuð í hug. Hann losaði þunga balann í snatri af sleð-
anum og hellti öllum sleifunum og smíðagripunum úr
honum. Svo hvolfdi hann balanum yfir sig, og í sama
vetfangi kom úlfahópurinn að. Úlfarnir ýlfruðu og vældu,
en Páll hnipraði sig saman dauðhræddur. Honum fannst
endilega að úlfarnir væru að finna einhver ráð til að ná til
hans. Og bráðum varð hann var við aó einn úlfurinn rak
trýnið inn ísponsgatið á balanum. Hann var ekki seinn til
að reka hnífinn sinn í trýnið á úlfinum, sem hrökk frá og
vældi sárt. Nú hafði hann frið litla stund, en þá kom annar
úlfurinn í gatið og fékk sömu útreiðina. Nú var farið að
dimma, og Páll kveið fyrir nóttinni. Því að ef hann sofnaði
þarna þá mundi hann frjósa í hel.
22