Æskan - 01.01.1981, Síða 48

Það var einu sinni konungur, sem átti tvær dætur, og
hann elskaði þær af öllu hjarta. Þegar þær voru vaxnar
upp, ákvað hann að gefa þeirri dótturinni konungdæmi
sitt, sem best gæti sannað hollustu sína við sig. Hann
kvaddi því eldri prinsessuna á sinn fund og sagði við
hana:
,,Þykir þér mikið vænt um mig?“
„Eins og augastein minn,“ mælti hún.
,,Já, einmitt það,“ hrópaði konungurinn, kyssti hana
blíðlega og sagði: ,,Þú ert vissulega góð dóttir."
Þá lét hann sækja þá yngri og spurði hana hvort henni
þætti vænt um hann.
Ég lít á þig, faðir minn,“ svaraði hún, ,,eins og ég lít á
saltið ífæðu rninni."
Konunginum geðjaðist ekki að orðum hennar og
skipaði henni að yfirgefa hirðina og koma aldrei framar í
sfna augsýn. Vesalings prinsessan fór döpur í bragði upp
í herbergi sitt og grét beisklega. Þegar hún minntist
fyrirskipana konungsins, þerraði hún augun, tók saman
föggursínar, gimsteinaog bestu kjólana, og flýtti sér burt
úr höllinni, þar sem hún hafði fæðst.
Hún gekk beint af augum fram eftir veginum, án þess
að vita hvað af sér átti að verða, því henni hafði aldrei
veriðsýnt hvernig hún ætti að vinna með höndunum. Þar
eð hún var hrædd um að engin húsmóðir mundi vilja
ráða stúlku, sem væri fögur ásýndum, ákvað hún að gera
sjálfa sig eins Ijóta og hún gat.
Þess vegna fór hún úr kjólnum sínum og klæddi sig í
fatagarma af betlara, sem voru rifnir og ataðir leir. Því
næst makaði hún hendurnar í ösku og klíndi henni
framan ísig og ruglaði hárinu svo það var allt ein flækja.
Þegar hún var þannig búin að breyta útliti sínu, þá gekk
hún frá einum til annars og bauðst til að vera gæsastelpa
eða smalastúlka. En bændakonurnar vildu ekkert hafa
með þessa druslulegu stelpu að gera og vísuðu henni frá
sér með brauðmola vegna meðaumkunar.
Þegar hún var búin að ganga í marga daga án þess að
fá nokkra vinnu, kom hún að stóru bændabýli, þar sem
vantaði smalastúlku og tekið var feginsamlega á móti
henni.
Dag nokkurn, þegar hún var að gæta kindanna á af-
viknum stað, þá langaði hana allt í einu til að klæðast
einum af fallegu kjólunum sínum. Hún þvoði sér vand-
lega í ánni, og þar sem hún bar alltaf með sér pjönkurnar
sínar, var auðvelt fyrir hana að fleygja frá sér tötrunum
og verða skrautbúin stúlka á ný.
Konungssonurinn, sem hafði villst í veiðiferð sinni,
veitti þessari töfrandi stúlku eftirtekt í mikilli fjarlægð og
langaði til að virða hana nánar fyrir sér. Strax og stúlkan
sá hann lagði hún á flótta inn í skóginn í mesta flýti.
Prinsinn hljóp á eftir henni, en á hlaupunum rak hann
fótinn í trérætur og datt. Þegar hann hafði staðið upp
aftur, var hún hvergi sjáanleg.
Þegar hún var komin í öruggar felur, fór hún ígarmana
aftur og makaði hendurnar og andlitið sem fyrr. En unga
prinsinum, sem var orðið heitt og þyrstur, tókst að finna
bændabýlið til þess að biðja um epladrykk, og hann
spurðist fyrir um hvað hin fallega stúlka héti, sem gætti
kindanna. Við þessa spurningu fóru allir að hlæja, því að
þeir sögðu að smalastúlkan væri Ijótasta veran undir
sólinni.
Prinsinn hélt að einhverjum töfrabrögðum hefði verið
beitt, og hann flýtti sér burt áður en smalastúlkan kæmi
aftur. En allt þetta kvöld gerðu allir gys að henni.
En konungssonurinn hugsaði oft um hina yndislegu
stúlku, sem hann hafði aðeins séð eitt augnablik. Honum
fannst hún meira töfrandi en nokkur kona við hirðina. Að
síðustu dreymdi hann um ekkert, nema hana, og varð
dag frá degi horaðri, þar til foreldrar hans spurðu hvað
gengi að honum, og lofuðu að gera allt sem í þeirra valdi
stæði, til að gera hann eins hamingjusaman og hann
hafði verið áður. Hann þorði ekki að segja þeim
ástæðuna af ótta við að þau myndu hlæja að honum, svo
að hann sagði aðeins að sér myndi þykja vænt um að fá
brauð, sem væri bakað af smalastúlkunni á hinum fjar-
læga sveitabæ.
Þó að þessi ósk virtist vera fremur einkennileg, flýttu
þau sér að uppfylla hana, og bóndanum var sagt frá
beiðni konungssonarins. Stúlkan lét ekki í Ijós neina
undrun yfir að fá þessa fyrirskipun. Hún bað bara um
hveitimjöl, salt og vatn, og einnig þess að mega vera ein í
litlu herbergi nálægt bakstursofninum, þar sem trogið til
að hnoða deigið í stóð. Áður en hún hóf verk sitt þvoði
hún sér vandlega og setti meira að segja upp hringana. Á
42