Æskan - 01.10.1981, Qupperneq 5

snerist í kringum Snúss-systur, á meðan þær gengu
meðal gesta og heilsuðu upp á þá. Þær kysstu báðar
Hákon Húnvetningagreifa og hann næstum þvífaðmaði
Þær að sér. Skömmu seinna yfirgáfu þær staðinn í fylgd
stóra svarta kattarins með hvítu bringuna.
— Það er naumast hann Bringu-Surtur er búinn að
smjaðra fyrir þeim Snúss-systrum, sagði greifinn og
horfði ólundarlegur á eftir þeim.
— Já, hann er líka farinn að slá um sig, sagði Ólijó.
— Hann er farinn að líta á sig sem yfirvaldið í sveitinni.
— Já, þetta hefur mér líka fundist, sagði greifinn.
— Hann er nú líka búinn að taka í lurginn á mörgum
Blönduósköttum og öðrum flækingsköttum. Þeir þekkja
hann margir og eru alveg skíthræddir við hann, sagði
stór hvítur köttur.
Það fussaði í greifanum.
— Hann hefur ekki tekið í lurginn á þeim sterkustu á
Blönduósi, þeir sitja heima. Þetta eru óttalegir aumingj-
ar, sem hann hefur tekið í gegn, aukvisar, sem hafa verið
hraktir á flæking, sagði hann.
— Ooooo, þeir eru stæltir sumir þeirra, sem eiga leið
hér um, sagði Ólijó.
— Nei, allt bölvaðar spírur, sagði greifinn.
Álfur var búinn að kynnast Frissa fress, sem var jafn-
aldri hans. Frissi átti heima hjá hreppstjóranum í sveit-
inni. Hann var af vestfirskum ættum, fæddur á Bolung-
arvík, en sendur tveggja mánaða gamall á heimili
hreppstjórans. Álfur og Frissi flugust á í mosanum. Þeir
komust að raun um að þeir voru álíka sterkir.
Frissa langaði til að sjá Reykjavík, og Álfur bauð hon-
um að búa heima hjá sér, kæmi hann til borgarinnar.
Prissi sagði Álfi, að hann ætti kærustu, hún héti Bára og
®tti heima á Blönduósi.
— Hún á heima hjá manni, sem á stóra sjoppu, sagði
Frissi. — Ég hef farið nokkrum sinnum með Stínu, dóttur
hreppstjórans, heim til Báru, hún er alveg æðislega flott
— en þú mátt ekki segja neinum frá þessu.
Álfur lofaði því.
Ólijó var að leggja af staó heim til sín og spurði Hákon
Húnvetningagreifa hvort hann kæmi með. Greifinn
í fyrra bjó Byttótt sumarlangt á Bolungarvík og veiddi þá músina
sem er í skálinni hennar. Eigendur Byttóttar björguðu hins
vegar músinni, eftir að hafa tekið þessa mynd.
ákvað að vera Ólajó samferða. Hann kallaði á Byttóttu og
Álf.
Stjáni kom ekki með þeim. Greifinn sagði, að hann
væri kominn á eitthvað kattarstand lengst suður í mýri.
— Hann verður alltaf snaróður, þegar hann kemst út á
meðal katta, sagði greifinn.
Sólin var komin upp og þurrkaði döggvotan gróður-
inn. Kettirnir hröðuðu ferð sinni svo að þeir kæmust
heim, áður en fólkið færi á fætur. Á leiðinni sagði Álfur
Byttóttu frá kynnum sínum af Frissa fress. Hann sagði að
Frissi ætlaði að koma til prestssetursins einhverja næstu
nótt og leika sér við þau.
Kettirnir komust heim fyrir fótaferðartíma fólksins.
Það var lítið af fiski í stóru skálinni, en kettirnir skiptu
honum jafnt á milli sín, þannig að allir fengu eitthvað í
svanginn.
Það var kominn svefntími fyrir Byttóttu og Álf, en
Hákon ætlaði inn í bæinn til fólksins til að fá meira að
borða. Hann lofaði Byttóttu og Álfi því, að þau fengju
glænýja ýsu eða silung, þegar þau mættu koma undan
sófanum um kvöldið.
Tveir kettir stálu ostbita, en gátu
ekki komið sér saman um hvernig þeir
ættu að skipta honum. Þeir fóru því til
apa, sem þótti vera kænn lagasnápur,
°g beiddu hann að skera úr málinu.
Apinn setti upp gleraugu og snýtti
sér. Síðan tók hann ostinn braut hann
í tvo parta misstóra, og lagði þá á vog.
En er hann sá að þeir voru misþungir,
tók hann stærri bitann, beit af honum
stórt stykki og át. Við það varð hinn
bitinn þyngri, og fór hann þá eins með
APINN OG
KETTIRNIR
hann, og þannig fór hann með hvern
bitann á víxl — ,,til þess að jafna
metin,“ eins og hann komst að orði —
þar til hvor bitinn var ekki orðinn
stærri en lítill munnbiti upp í kött.
Köttunum fór nú ekki að lítast á blik-
una, og báðu apann að ónáða sig ekki
meira þeirra vegna, kváðust vera
ánægðir ef þeir fengju það sem eftir
væri.
— Nei, nei, mælti apinn, rétturinn
verður að hafa sinn gang. Það sem
eftir er, ber mér í skiptalaun. Síðan tók
hann báða bitana, sem eftir voru og át
þá. Að því búnu sleikti hann út um, tók
af sér gleraugun og sagði rétti slitið.
En kettirnir löbbuðu burtu meir en
sneyptir.
Svo fer þeim, sem deila að óþörfu.
Kjörorðið er: ÆSKAN FYRIR ÆSKL'NA.
5