Æskan - 01.10.1981, Blaðsíða 12

un meö Gullu. Hún var þjófur og þar
með var það útrætt mál.
Þegar Jóhanna ætlaði í skólann
einn morgun viku síðar, var hún að
flýta sér. Þá gat hún ekki náð út
skúffunni í dragkistunni. Það hlaut að
hafa farið eitthvað á milli. Hún togaði
og kippti í hana, svo að dragkistan
færðist fram á gólfið, en skúffan
hreyfðist ekki.
,,En hvað gengur á?“ spurði
mamma hennar. ,,Hvers vegna ham-
astu svona í skúffunni?"
Hún ætlaði að ýta dragkistunni aft-
ur á sinn stað, en þá greip Jóhanna í
handlegginn á henni og sagði undr-
andi:
„Mamma, sérðu seðilinn þarna?“
Þetta var alveg rétt. Þarna lá
fimm-krónu-seðill tvíbrotinn.
Jóhanna svitnaði. Fimm-krónu-
seðillinn — Gulla — hvernig gat þetta
verið — hún hafði þó haft hann með
sér um daginn. En allt í einu mundi
hún eftir, að hún hafði lagt seðilinn á
dragkistuna, því aó þá kallaði mamma
og sagði, að hún væri að verða of sein
— og þá hljóp hún í spretti í skólann.
,,Já, þetta er hræðilegt!" sagði
mamma hennar, sem skildi nú,
hvernig þessu var varið. ,,Þá hefur
hún sjálf átt seðilinn og verið grunuð
um þjófnað alltaf síðan."
„Mér þykir þetta svo leitt," sagði
Jóhanna. ,Þetta hlýst allt af því, hvað
ég e? ’’ .. 'in. Hvernig gat ég gleymt
þeccju?
, ,erð , j strax í skólann," sagði
m 'mma tiei nar, ,,og svo sérð þú um
ao leiðrétta þetta, svo að Gulla fái
fulla uppreisn. Svo legg ég til, að þú
gefir henni 5 krónur úr aurabauknum
þínum að auki fyrir smán og sársauka.
Það á hún sannarlega skilið."
Jóhanna tók skólatöskuna sína og
hafði báða seðlana í annarri hendinni.
Allir voru komnir, þegarhún kom móð
og másandi. Gulla sat í sæti sínu og
lét eins og hún læsi.
„Heyrðu, Gulla," stamaði Jóhanna.
„Getur þú fyrirgefið mér? Ég fann 5
krónurnar mínar heima — og hér eru
þær og aðrar 5 krónur að auki, —
fyrir. . hún var nærri búin að
Á stéttinni fyrir framan setustofu-
gluggann sátu tvær kisur og sleiktu
sólskinið. Önnur var svört og var
kölluð Nótt. Dyravörðurinn, sem átti
heima í kjallaranum, átti hana. Hin var
kölluð Mjallhvít og átti í rauninni
hvergi heima, en oft var skotið skjóls-
húsi yfir hana í kjallaranum, og í
húsunum í kring var henni oft gefin
mjólk að drekka, því aö þetta var allra
fallegasti og þrifalegasti köttur, þótt
hann væri flækingur. Það mátti næst-
um segja, að Mjallhvít væri að eignast
heimili þarna í kjallaranum.
Nú, þær stallsystur, Nótt og Mjall-
hvít, voru að rabba saman þarna á
stéttinni og umræðuefnið var nýr
húsköttur, sem húsmóðirin uppi hafði
eignast.
„Hann er kallaöur Gulur," sagði
Nótt ólundarlega. „Hann þykist víst
vera fínn herra, hann er af Angóra-
kyni, og sefur á silkikodda, og það er
dekrað við hann sýknt og heilagt.
Stundum hefi ég séð vinnukonuna
þvo honum."
„Þetta er vafalaust ónytjungur,"
sagði Mjallhvít. „Ekki þarf ég annað
en tunguna til þess að halda mér hvítri
og hreinni."
En nú heyrðu þær, að barið var í
gluggann varlega. Það var þá Gulur,
sem hafði hoppað upp í gluggakist-
una, og nuddaði hausnum á rúðuna.
„Ertu að hlera?“ sagdi Nótt.
„Skammastu þín ekki," sagði
Mjallhvít.
„Verið þið ekki svona afundnar,"
sagði Gulur mjúklega, því að hann var
kurteis vel, enda fengið fyrirmyndar
uppeldi, „mig langar til þess að vera
með ykkur."
segja smán og sársauka, en fannst
það eitthvað svo skrítið, áttaði sig og
bætti við, „af því að ég hef verið svo
mikill bjáni.“
Allir í bekknum höfðu heyrt þetta.
Gulla varð vör við, að hún var nú eins
og áður miðdepillinn fyrir forvitni
þeirra. Hún sat fyrst alveg þegjandi og
horfði á báða seðlana á borðinu sínu.
„Á ég að eiga þá?“ spurði hún að
lokum varfærnislega.
„Já, auðvitað „annan þeirra áttu,
og hinn áttu að eiga, af því að við
héldum allar, að þú værir þjófur. Þetta
hafa eflaust verið erfiðir dagar fyrir
þig"
SEKEÐASAJ LAUS
Afgreiðsla ÆSKUNNAR er að Laugavegi 56, sími 17336.
12