Æskan - 01.10.1981, Síða 26

f FERÐIR
SINDBAÐS
1. Þegar hinn voðalegi risi hafði lokið máltíðinni, lagðist
hann fyrir og sofnaði. Sindbað og félagar hans ræddu nú
um ýms úrræði. Gáfu þeir ráð sitt í guðs hönd og ráfuðu
um eyna allan daginn. Risinn lét þá afskiptalausa, því að
hann vissi, að þeir gátu ekki komist burt úr eynni.
2. Næsta dag réðu þeir félagar ráðum sínum. Hafði
mannætan þá étið annan af skipsmönnum. Vildu nú
margir heldur steypa sér í sjó fram en að bíða svo of-
boðslegs dauðdaga. Stakk Sindbað þá upp á því, að þeir
reyndu að smíða trausta fleka úr skógarviði og bera þá
með leynd ofan að flæðamáli.
3. Þegar flekarnir voru fullgerðir, gengu þeir Sindbað til
hallarinnar. Hlutu þeir enn að þola þá skapraun að sjá
risann steikja einn af félögum sínum. En er hann var
sofnaður, hefndu þeir sín á honum. Hituðu þeir svo
steikarteina í eldi, uns þeir voru orönir hvítglóandi. Síðan
ráku þeir teinana í augu dólgsins.
4. Risinn vaknaði við þessar aðfarir. Rak hann upp
voðalegt öskur og reyndi að hremma þá Sindbað og
félaga hans. En þeim gafst tími til að komast undan og
kasta sér þar niður, sem honum var ómögulegt að finna
þá. Skjögraði hann þá til dyranna og gekk burt með
hræðilegu öskri.
glöddu sig við þá von, að ef hann kæmi ekki eftir sólar-
uppkomu og öskur hans hætti, þá mundi hann vera
dauður.
6. Jafnskjótt og birti af degi, sáu þeir hinn grimmúðuga
dólg. Voru allmargir risar með honum. Þustu þeir Sind-
bað þá út á flekana og reru frá landi. Risarnir þrifu þá
stóreflis steina og köstuðu á eftir flekunum, og brotnuðu
þeir allir í spón, nema sá, er Sindbað var á og tveir menn
aðrir.
5. Sindbaó og félagar hans skunduðu nú ofan að sjó til
flekanna. Ætluðu þeir að bíóa morguns og leggja þá út á
flekana, ef risinn kæmi með eitthvað af liði sínu. Þeir
MÆ J J J|
ivjororoio
26