Æskan - 01.05.1984, Blaðsíða 19

I PRÓFIÐ 1
Bjartan morgun í maí voru mörg
börn á leið í skólann til að þreyta
síöasta prófið áður en sumarleyfið
hæfist. Þau höfðu lesið vel í upp-
^strarleyfinu og voru hvergi
hrsedd.
, ~ Þetta gengur eins og í sögu.
^9 las í námsbókunum eins og
hestur, sagði lítill drengur rogginn
°9 vel ánægður með sjálfan sig. -
Kennararnir gapa af undrun þegar
Þeir sjá prófblaðið mitt.
- Monthani, sagði lítil telpa. -
hú hefur ábyggilega ekki lesið neitt
hetur en við hin.
~ Viltu veðja? spurði drengur-
lnn fyrirlitlega og brýndi röddina.
~ Hverju viltu veðja? spurði
stúlkan.
~ Kannski Æskumöppunni sem
arnma þín gaf þér í morgun.
~ Ekki aldeilis, greppitrýnið þitt,
nreytti drengurinn út úr sér og
sparkaði hvatskeytislega í stein er
hann stóð við.
~ Allar stelpur eru vitlausar.
renjandi og leika sér að litlum
nrúðum sem eru hér um bil eins
vitlausar og þær sjálfar.
~ Ætli þú sért ekki sjálfur með
ausa skrúfu, apakötturinn þinn,
svaraði stúlkan.
Drengurinn ætlaði að svara ein-
verju, en þá var kennarinn kominn
a vettvang og dreif allan hópinn inn
1 kennslustofuna. Börnin skipuðu
Ser í sætin, eitt við hvert borð.
Kennarinn leit yfir hópinn og fékk
verju barni sitt prófblað.
Brátt grúfðu börnin sig yfir verk-
e nið og í stofunni var dauðakyrrð.
ertnarinn lét fara vel um sig í
^ élnum og horfði með athygli yfir
epinn. Lágt skrjáf í pennum var
10 e'na er rauf þögnina.
Allt f ejnu var hurðinni hrundið
éé °g rotta skaust inn í stofuna og
stór köttur á hæla henni. Ein telpan
fleygði frá sér pennanum, stökk
upp í loftið og hljóðaði hástöfum.
- Jesús minn góður. Strákar,
reynið að koma þessu ógeðslega
kvikindi burt frá mér eða þið eruð
skræfur allir saman.
Kennaranum, sem fyrstur varð til
að átta sig á þessari truflun, tókst
að reka friðarspillana út en þá kom
hann auga á strák er horfði inn í
stofuna og veltist um af hlátri.
Kennarinn þreif í öxl drengsins
og hristi hann til.
- Hleyptir þú kettinum og þess-
ari ógeðslegu rottu inn í stofuna
viljandi?
Stráksi kinkaði kolli, drjúgur í
bragði og hláturinn krimti í honum.
- Stelpan, skríkti hann, - það
var mesta púðrið í þessu.
- Veistu, að þú hefur eyðilgt
prófið sem börnin áttu að glíma við,
sagði kennarinn byrstur í bragði. -
Hvað segir þú við því?
En hann talið fyrir daufum eyr-
um því stráksi þaut burt.
Kennarinn rölti í hægðum sínum
inn í stofu til barnanna sem voru
alveg ráðvillt.
- Þið verðið að hætta við prófið
í þetta skipti, börnin mín, sagði
hann og saug upp í nefið.
- Aldrei á ævi minni hef ég ver-
ið jafnundrandi á nokkru prófi og
þessu og hef ég þó kennt í rúm
þrjátíu ár. Jæja, það þýðir ekki að
fást meira um það. Þið þreytið þetta
próf einhvern tíma seinna.
Börnin gengu þegjandi frá rit-
föngum sínum, stóðu á fætur,
kvöddu kennara sinn hæversklega
og héldu heim á leið.
Þau voru fegin yfir að nú blöstu
við þeim þrír áhyggjulausir mánuð-
ir, engin kennsla, aðeins leikir úti
og inni, einnig ef til vill nokkrar
sendiferðir fyrir pabba og mömmu,
sund og margt fleira. Sumarið var
auðvitað skemmtilegasti árstíminn.
Þá voru engar langar, leiðinlegar
kennslustundir eða syfjaðir kennar-
ar eða úrillar þvottakerlingar sem
skúruðu gólfin í skólanum.
Telpan og drengurinn, er rifist
höfðu, héldu nú saman heim á leið.
Öll óvild og stríðni voru týnd og
tröllum gefin. En óneitanlega hafði
þetta próf endað á skringilegan og
óvæntan hátt.
Börnin hlógu að sjálfum sér er
þau minntust undrunar kennarans
þegar stelpan hljóðaði og hve litli
prakkarinn skemmti sér konung-
lega yfir hinum velheppnaða hrekk.
En skyldu pabbi og mamma barn-
anna hafa tekið þessu eins vel?
Það er svo annað mál.
Siggeir Ólafsson.

19