Æskan - 01.05.1984, Síða 21

heyrist oft enn þann dag í dag. Eftir sýninguna var
ekki óalgengt að við borðuðum á fínum veitingastað
við hliðina á Pallads, svo þið hljótið að skilja að
sérhver bíóferð var merkisatburður.
I sumarfríum fórfjölskyldan venjulega út í sveit. Við
ieipðum herbergi á bóndabæjum eða hjá fólki sem
bjó niðri við ströndina. Þá gátum við krakkarnir synt í
sjónum. Á þeim tíma klæddust strákarnir sundbolum
°9 stelpurnar sérstökum bolum með áföstu pilsi og
ellir voru með sundhettur."
~ Hvernig lékuð þið ykkur?
..Við strákarnir vorum oft í löggu- og bófaleik. Það
yar mjög spennandi að leika sér í kjallaranum. Þar
var alltaf svarta myrkur og gott að fela sig. En við
vorum ekki þeir einu sem sóttum í kjallarann. Þar
v°ru líka rottur en við vöndumst þeim. Stundum
órum við líka í „stríð" gegn strákunum í næstu götu.
Við útbjuggum lurka sem við vopnuðumst og geng-
orn upp og niður götuna og gættum þess að óvinir
kæmust ekki inn í hana. Nú, svo fórum við heilmikið í
otbolta og þegar ég eltist gerðist ég skáti og fór oft í
erðalög út fyrir borgina. Stelpurnar léku séryfirleitt út
et fyrir sig. Það var svo ekki fyrr en seinna sem við
orum að hafa áhuga á þeim. Stelpurnar sippuðu
m'kið, man ég, og skiptust á skautnálum sem þær
söfnuðu og nældu á þar til gerða púða.“
~ Hvað varstu gamall þegar þú varðst fyrst
skotinn í stelpu?
"Almáttugur, haldið þið að ég muni það?“ (Hann
bugsaði sig um). „Jú, líklega var ég 11-12 ára. Þá
sá ég svo voðalega sæta stelpu úti á götu. Ég komst
N í hvaða skóla hún var og hvenær hún væri
bin í skólanum á daginn. Á hverjum degi sat ég svo
^ gluggann þegar ég vissi að hún myndi ganga
ramhjá og mændi ástfangnum augum á eftir
raumadísinni. Þetta litla ævintýri náði aldrei lengra
bVl að ég þorði ekki að yrða á hana. Seinna varð
Pessi stelpa ballettdansmær og dansaði í Tívolí og
Un söng einnig með danshljómsveitum.“
~ Hvernig hélst þú upp á afmælið þitt?
, ”^g á afmæli í maílok. Þá var orðið nógu hlýtt til
b6ss að fara í skógarferð. Það var haldið upp á
b mælið mitt með því að bjóða öllum bekkjar-
^ðrum mínum með járnbrautarlest út í skóginn við
arnpenborg. Þar borðuðum við nestið okkar og
0rum í ýmsa leiki.“
~ Segðu okkur frá jólunum þegar þú varst að
aiast upp?
^^.Jólaundirbúningurinn hófst með því að við bjugg-
úth ''1 sælgæti ur marsipani, bökuðum smákökur og
iu9gum alls konar skreytingar. Á aðfangadag fór
rneftlma rner') J°iatreð inn i stofu. Dyrunum var læst á
Umhan hun skreytti tréð og kom jólagjöfunum fyrir
verfis það. Á meðan vorum við systkinin mjög
Hérna eru hafmeyjarnar þrjár, en
hvar er marmennillinn?
óþolinmóð. Við reyndum að kíkja inn um skráargatið
á stofuhurðinni og loksins kom svo að því að við
máttum koma inn. En áður en við gengum í kringum
jólatréð og tókum upp gjafirnar fengum við jóla-
matinn, - svínasteik og hrísgrjónagraut. í
grautnum var falin mandla og sá sem fékk hana fékk
möndlugjöf. Hvernig sem á því stóð fengum við
systkinin alltaf möndluna til skiptis. Ein jólin fékk ég
járnbrautarlest í jólagjöf. Pabbi var víst ekki minna
hrifinn en ég því hann lá allt aðfangadagskvöld á
gólfinu og lék sér með lestina."
- Hvernig var skólaganga þín?
„Fyrstu fimm árin gekk ég í drengjaskóla. Kennar-
arnir voru þó allir kvenkyns. Fyrir utan almenna
kennslu var mikið lagt upp úr mannasiðum. Það var
reynt að gera okkur að litlum herramönnum; sjálfsagt
hefur það nú tekist misvel. En þetta var góður skóli
og þar leið mér vel.
Að barnaskóla loknum skipti nú heldur um því þá
fór ég í gagnfræðaskóla. Hann var miklu stærri en
barnaskólinn og kennararnir af allt öðru sauðahúsi.
Þeir voru allir karlmenn og býsna strangir. Við vönd-
umst því fljótlega að fyrir hvert prakkarastrik sem við
gerðum var okkur refsað. Við fengum kinnhest; það
var klipið í eyrun á okkur eða barið á fingurna með
reglustiku. Þrátt fyrir þetta vorum við býsna iðnir við
prakkarastrikin. Eitt sinn tókum við okkur saman, allir
strákarnir í bekknum, og settum logandi olíulampa
inn í einn skápinn í skólastofunni. Þegar kennarinn
gekk inn í stofuna mætti honum þykkur reykja-
mökkur. Kennarinn fór þegar og sótti skólastjórann
sem sá fljótlega hvers kyns var. Hann gekk nú á
okkur um að segja til sökudólgsins en við stóðum
saman sem einn maður og sögðum ekkert þrátt fyrir
ítrekaðar kröfur. Þá sagðist skólastjórinn ætla að
gefa okkur fimm mínútur til umhugsunar; að þeim
tíma liðnum átti sökudólgurinn að gefa sig fram. En
allt fór á sama veg og fyrr. Okkur var svo öllum
refsað með því að sitja eftir tvo tíma á dag næstu þrjá
daga og tímann áttum við að nýta til þess að reikna
og skrifa. Það fannst okkur enn verra en löðrungur."
Framhald.