Æskan - 01.05.1984, Page 36

Björn vann sér inn vasapeninga
með því að bera út blöð. Á hverjum
degi náði hann í blöðin sín í prent-
smiðjunni, taldi hundrað og fimmtíu
blöð, stakk þeim undir leður-
reimarnar og flýtti sér svo í það
hverfi, þar sem hann var vanur að
bera út blaðið.
Það var talsvert mikil vinna að
sjá um þetta hvern einasta seinni
hluta dags. En í staðinn fékk hann
nokkra smápeninga handa
mömmu og pabba, og alltaf var
þörf fyrir peningana.
Hvernig sem viðraði varð Björn
alltaf að sjá um að koma blöðunum
út. Hann var stundvís, og sjaldan
var kvartað um að blöðin kæmust
ekki til skila. En Björn vonaði, að
hann eignaðist einhvern tíma
nokkra peninga, er hann gæti not-
að handa sjálfum sér. En ekki hafði
mamma hans ennþá séð sér fært
að gefa honum aura, svo að hann
gæti keypt eitthvað, sem hann
langaði í.
- Hugsa sér, ef maður gæti nú
orðið svo ríkur að eignast klukku.
Slíkt væri jafn langt frá veruleikan-
um og jörðin frá sólinni.
Björn vissi þetta, en ef hann
hefði haft meiri peninga, þá hefði
hann getað verið búinn að safna
saman fyrir úri. Hann hefði getað
keypt gamalt úr. Hugsa sér, hvað
það hefði verið skemmtilegt fyrir
hann, ef hann hefði við og við get-
að litið á það og vitað sjálfur hvað
tímanum leið! Hann hugsaði sér-
staklega mikið um þetta í kvöld, er
hann stikaði áfram með stóra
blaðapakkann sinn. Hann fór með
blað í nær hverja íbúð. Hann hafði
farið nákvæmlega þessa sömu leið
í nokkur ár, svo að hann þekkti allt
svo vel. Víða þar sem hann kom,
voru dyrnar opnaðar og það var
veifað vingjarnlega til hans og hon-
um þakkað fyrir blaðið.
En hann gat ekki skilið, hvað
hann hugsaði mikið um úrið í kvöld.
Hann þaut inn í portið og opnaði
dyr, setti blaðið í innri hurðina og
hélt áfram upp næsta stiga. Þarna
átti að vera eitt blað og þarna, og
ennþá lengra uppi annað og svo
niður aftur, alltaf upp og niður.
Honum sýndist eitthvað liggja
þarna í stiganum. Hann beygði sig
niður og varð ekki lítið hissa, er
hann sá stóran seðil liggja þarna.
Hann varð orðlaus af undrun. Það
var langt síðan hann hafði séð
fimmtíu-krónaseðil. Hann leit á
hann, opnaði hann, braut hann
saman og opnaði hann aftur.
- Fimmtíu krónur! Armbandsúr!
Og dálítið meira!
Björn varð fyrst kaldur og síðan
heitur. Hann skalf af geðshræringu.
Fimmtíu krónur! Hann leit í kringum
sig. Það var hálfrökkur í stiganum.
Enginn sá hann. Hver sem var gat
hafa týnt seðlinum. Og hver sem
var hefði getað fundið hann. Og
þessi, hver sem var, það var hann.
Björn setti seðilinn inn undir
blússuna og hneppti henni vel að
sér. Síðan þaut hann niður stigann
með blaðaböggulinn. Hann hélt
áfram eftir götunni og setti hvert
blað á sinn stað, og eftir hálfan
annan tíma hafði hann lokið við að
bera út. Það var venjulega eitt blað
eftir og mamma hans fékk það.
Hann flýtti sér ekkert meira en
venjulega heim, því að hann hugs-
aði svo mikið um þennan fjársjóð,
er hann hafði undir blússunni, að
hann varð að ganga hægt, meðan
hann var að jafna sig. Hann stað-
næmdist við stóran búðarglugga-
Hann var vel upplýstur, svo að það
var auðvelt að sjá þessa fallegu
hluti, sem voru í glugganum. Hlið
við hlið lágu þarna armbandsúr.
Hann beygði sig alveg að gluggan-
um, svo að hann gæti séð betur,
hvað þau kostuðu.
Hann sá fljótt, að hann gat fengið
gott úr fyrir þennan stóra seðil.
er hann var svo langt kominn í hug-
leiðingum sínum, datt honum nokk-
uð nýtt í hug. Hvernig gat hann
borið úrið á sér? Það myndu marg-
ar spurningar fylgja því. Fyrst
myndi mamma spyrja og síðan fé-
lagarnir og margir aðrir. Hann
hugsaði um þetta góða stund. Hon-
um datt í hug, að hann gæti
dæmis sett það á sig, er hann fsen
út með blöðin og tekið það af sér,
er hann nálgaðist heimili sitt aftur.
En hann skildi, að það er ekkert
gaman að þurfa að fara í felur með
sína eigin eign. Nei, hann langaði til
þess að hafa það á sér, hven®r
sem var, svo að allir gætu séð það-
En það myndi hann aldrei geta
með þetta úr. Það er að segja, et
hann keypti þá fyrir seðilinn, sem
ekki. . .
36