Æskan - 01.06.1986, Síða 15

Það líkaði honum vel og fannst
8ott að
eta gras og ferskan arfa.
hv tlUlcturn rann mér til rifja að sjá
a hann fór með kassann sinn,
þess sem mér fannst að hann hlyti
aj Vera með innilokunarkennd að sjá
Ée vf* ne’lt nema brúna veggi kassans.
þvf að Pabba hafi fundist hið sama
■he'ð^ -etnn ^a§mn kom hann heim
nao ður sem sérstaklega var ætlað
. Sgrísum. Nú gat Snúlli séð í allar
<,r °g látið sér líða miklu betur.
nuMa leiddist ef ekki var einhver í
h^n Unc^a við hann. Og nú fór sá tími í
n$r að ef til vill var enginn heima
ann a**an ^a8mn- Pabbi og mamma
í n -n bæði úti eins og gerist og gengur
1 sk í1113 Wó^félagi og ég þurfti að fara
hád° ann' ^abbi kom að vísu oft heim í
leið ®lnu °8 sagði hann mér að um
(jv °g hann væri kominn inn fyrir
sínnar fefi Snúlli að hamast í búrinu
því tlstandi og krafsandi. Pabbi varð
eitt.a taf að byrja á að gefa honum
róaöV!ð að éta til þess að hann
gras^ sv°na leið nú tíminn. Ég óx úr
Snú;,0g eignaðist fleiri áhugamál og
leið - m'-nn e*trst líka. Eftir því sem
Og -a skólann urðu verkefnin æ fleiri
rtijrjf Sat því ekki sinnt Snúlla eins
eþkj i áður. En ég held að það hafi
komið að sök því að öllum þótti
íst.
vænt um hann. Hvernig var líka annað
hægt en að láta sér þykja vænt um
Snúlla þetta fallega umkomulausa
grey sem var alveg upp á náð manna
kominn?
En allir dagar eiga kvöld. Það fóru
að heyrast undarleg hljóð í Snúlla og
búrið varð óvenjulega sóðalegt. Ég
strauk feld hans og horfði í fallegu
augun hans. Hann teygði hausinn í
áttina til mín og reyndi að tísta eins og
hann var vanur en kom ekki frá sér
neinu hljóði nema hásu hvæsi. Við
gerðum því skóna að Snúlli væri
kannski með einhverja pest því að allt-
af er nú einhver pest að ganga eins og
það er kallað í heimi mannanna og því
skyldi Snúlli ekki geta orðið lasinn
eins og aðrir? Daginn eftir þetta kom
pabbi heim um hádegisbilið og þá brá
svo við að grafarþögn var í húsinu.
Snúlli var annars vanur að taka vel á
móti pabba eins og fyrr segir. Pabbi
flýtti sér upp í herbergið mitt og sá
fljótlega hvers kyns var. Hann hafði
víst grunað það kvöldið áður. Snúlli lá
á hliðinni í búrinu sínu hreyfingarlaus.
Það fór víst ekkert á milli mála hvað
gerst hafði. Snúlli minn hafði dáið um
nóttina. Brostin augu störðu út í loftið
og nú myndi hann aldrei stinga trýninu
sínu í lítinn lófa.
Pabbi gætti þess að vera kominn
heim aftur um kvöldið á undan mér.
Hann setti Snúlla í plastpoka og fór
með hann út í bflskúr. Þar náði hann í
fallega ösku sem var mátuleg undir
Snúlla og setti hann í hana. Hann gekk
mjög vel frá honum í öskjunni og lok-
aði henni vandlega.
Eins og áður, þegar slíkir sorgarat-
burðir áttu sér stað í fjölskyldunni,
annaðist pabbi minn útförina. Hann
tók litla gröf í garðinum okkar og setti
hinsta heimilið hans Snúlla niður í
hana. Aumingja pabbi. Hann sagðist
hafa verið með kökk í hálsinum allan
útfarartímann. Um kvöldið sagði hann
mér alla sorgarsöguna. Skelfing sakn-
aði ég hans og það söknuðu hans allir.
Það er undarlegt hvað lítill naggrís
getur átt mikil ítök í hjörtum mann-
anna. Á leiðinu hans Snúlla er núna
lítill fallegur runni.
Síðan þetta gerðist eru íiðin nokkur
ár, og komnir aðrir Snúllar til sögunn-
ar, kannski dálítið háfættari. Það getur
vel verið að ég eigi einhvern tíma eftir
að eignast kött og þá mun ég alltaf
minnast Snúlla þegar ég strýk honum
um bakið - nema ég verði þá orðin
húsmóðir með suðandi krakka - og
vilji ekki sjá hunda eða ketti.
Ásdís skrifaði þessa frásögn 1983. Þá var
hún 16 ára.