Æskan - 01.06.1986, Síða 40

Bókaklúbbur Æskunnar
Kafli úr nýrri bók
Bjorn Ronningen:
Furðulegur ferðalangur
Við Danni snerum okkur að Telmu.
Við hljótum að hafa verið skrýtnir á
svipinn því hún snarstansaði í miðju
herberginu, hallaði undir flatt og
horfði rannsakandi á okkur bláum
skýrum augum sínum. - Hvers
vegna spiliði plötur svona snemma?
sagði hún nefmælt. — Bíðið bara
þangað til mamma og pabbi vakna!
Þá! ... hélt hún áfram stóreyg, — þá
held ég...
Meðan augu mín runnu leitandi yfir
það sem fyrir varð á þessari vonlausu
eign, sem allir hafa fyrir löngu gefist
upp við að halda reglu á, vonaði ég að
sýnin fyrir framan hliðið væri ekki
bara draumur sem hefði leyst upp og
horfið á meðan við snerum okkur að
Telmu. Ég glennti upp augun. Þetta
var raunveruleiki! Ég fékk gæsahúð af
spenningi yfir því sem ég sá.
Án þess að ég tæki eftir því fálmaði
ég eftir hendi Danna og dró hann með
mér inn í sumarævintýrið. Telma stóð
þétt við hlið Danna og hélt fast í hina
höndina á honum. Þannig stóðum við
hönd í hönd. Ég veit ekki hve lengi.
Ekkert okkar sagði orð. Tíminn stóð
kyrr í litla kvistherberginu.
Þá rauf Telma þögnina: - Þetta
hlýtur að vera fljúgandi diskur? hvísl-
aði hún lágt. Þetta var sannarlega líkt
Telmu. Hún er nefnilega ein af þeim
sem veit allt um alla hluti, þó að hún
sé aðeins sjö ára.
Danni, sem fer næst í þriðja bekk,
sagði: - Það eru engir fljúgandi
diskar til, eða það segir kennslukonan
að minnsta kosti!
Eg, stóri bróðir þeirra sem er 12 ára
og heiti Vilhjálmur eftir einhverjum
frænda mínum sem ég hef aldrei séð,
verð að ganga á milli og stilla til friðar
eins og venjulega.
- Komum! ákvað ég í flýti. —
Komum og athugum hvað í ósköpun-
um þetta getur verið!
Við hlupum út úr húsinu á náttföt-
unum. Ég fór fremstur, Danni kom á
eftir með Telmu í eftirdragi. Þegar við
vorum komin hálfa leið niður
heimkeyrsluna heyrði ég þyngslalegt
fótatak á eftir okkur. Ég sneri mér við.
Datt mér ekki í hug?
Þarna kom pabbi skálmandi. Ég sá á
því hvernig hann hreyfði sig að hann
var jafn furðu lostinn og æstur og við.
Hann lyfti hendinni aðvarandi til að
stöðva okkur. Þegar hann sá að það
var til einskis, lét hann hana falla aftur
en herti á sér til að ná okkur.
Honum tókst það ekki fyrr en niðri
við þunga járnhliðið. Þar stóðum við
öll þrjú í óvissu um hvað í vændum
var. Pabbi nam staðar fyrir aftan 0
ur másandi og blásandi. - Hver P
í....! hrökk út úr honum. Hann glenn.g
upp augun eins mikið og búast ma ^
af syfjuðum manni sem langar ti
liggja lengur í rúminu og sofa.
Við horfðum í sömu átt og *ian0|ClJr
hörfuðum til baka og hengdum ok
eins og litlir ungar í sloppinn hans-
Þarna, rétt við hliðið út í heimir"1'^
rykugum veginum sem venjuleg3
einn og yfirgefinn svona snem
morguns, stóð það furðulegasta farn^
tæki sem ég hef nokkurn tíma aug
litið.
40