Æskan - 01.05.1987, Qupperneq 37

Takinarki náð
Mömmur okkar og pabbar
fylgdu okkur á eldflaugarvöllinn.
Þegar við höfðum kvatt þau stigum
við inn í geimflaugina sem átti að
flytja okkur til jarðarinnar. Við
settumst í sætin okkar og spenntum
beltin.
Eftir nokkra daga lentum við á
15 hæða blokk í stórborg. Sem bet-
ur fór var geimflaugin ósýnileg svo
að engir urðu varir við okkur. Síð-
an yfirgáfum við flaugina og sett-
um á bak okkar lítið tæki sem var
þeim eiginleikum búið að með því
að styðja á hnapp á því gátum við
ferðast um fljúgandi og verið
ósýnileg.
Fljótlega komumst við að því að
við vorum stödd í Ameríku. Við
gengum um miðbæ Washington-
borgar og skoðuðum okkur um en
urðum fljótlega mjög þreytt í fót-
unum. Um kvöldið sáum við hús
forsetans, Hvíta húsið. Við kom-
umst inn í það af því að við vorum
ósýnileg. Inni í stórum fundarsal
voru margir menn að tala saman.
Einn þeirra var forsetinn sjálfur.
Hann var að spyrja sérfræðinga
sína hvort ekki væri rétt að senda
kjarnorkusprengju á íran og losna
þannig við þjóðina.
Við hrukkum í kút, horfðum
hvert á annað og urðum skelfingu
lostin. Nei, það mátti ekki gerast,
Jörðin myndi tortímast.
Við vissum hvað við áttum að
gera. Við urðum að hafa hraðan á;
það var um líf og dauða að tefla.
Við urðum að nota friðarkraft okk-
ar, ferðast með skjótum hraða um
Jörðina og eyða öllum kjarnorku-
sprengjum.
Það tókst! Við lukum ætlunar-
verki okkar á þrem dægrum.
Þegar við komum aftur að 15
hæða háhýsinu þar sem flaugin
okkar var geymd vorum við orðin
sýnileg aftur. Ósýnilegi krafturinn
entist ekki nema þennan stutta
tíma. Við urðum að komast í sér-
stakt efni sem var geymt í flauginni
til að endurnýja þennan kraft.
Nú voru góð ráð dýr! Þegar við
komum upp á efstu hæð vorum við
svo óheppin að mæta vopnuðum
húsverði sem rak okkur umsvifa-
laust aftur niður með lyftunni fyrst
við gátum ekki gefið neinar skýr-
ingar á ferðum okkar.
En þá kom tækið, sem gerði
okkur mögulegt að fljúga, að góð-
um notum. Við studdum á hnapp-
inn og svifum upp á þak. Fólkið
horfði undrandi á okkur. Það hafði
heyrt í útvarpinu að öllum kjarn-
orkusprengjum hefði verið eytt
með dularfullum hætti. Og það var
eins og þetta fólk kveikti á perunni
þegar það sá dularfullar verur svífa
upp í loftið og hrópaði hástöfum:
„Þið björguðuð heiminum!
Húrra, húrra!!“
Við veifuðum til þess og flýttum
okkur síðan inn í flaugina.
Heima beið okkar veisla eftir
unnin afrek.
Þórhildur Valsdóttir 12 ára
írland skipar hærri sess i , ^tu
rokksögunni en halda mse^11 ‘
bragði. Sé skyggnst í söngt®x ur
ýmissa þekktra popppla*na , ,p<ni
Ijós að umfjöllunarefnið er h13 ,
Irlands án þess að það ligð1 a
Ijóst fyrir. Dæmi um þetta eru
borð við Jnvisible Sun“ meö
Políce, „Michael Caine" með
Madness og „Through The
Barricades" (Gegnum
víggirðingarnar) með Spanda
Baiiet. eig3
Margir kunnir poppararsen .nqií
ættir að rekja til Irlands hafas j
opinskátt um ástand mála a 'r
Þeirra á meðal eru bítlarnir
McCartney,(„Give Irland ®acK .0hn
The lrish“ (írland fyrir íra)) oQ
Lennon („Luck of The Irish'' oQ
„Sunday Bloody Sunday") °9
orkukvartettinn U2.
Bono meö Brúsa frænda. Þe'r
„Sun City" lagiö saman.
36
u2- Bono
lengst til hægri.
„Live Aid“
Málstað sínum til áréttingar fóru
liðsmenn U2 að veifa hvítum fána á
tónleikum.
„Ég var orðinn sjúkiega leiður á
þessum poppurum sem veifuðu
þjóðfána sínum með stjörnum eða
röndum i alls konar litum. Poppurum
sem reyna að ná vinsældum út á
þjóðernisrembing. Hvíti fáninn hafn-
ar þjóðernisrembingi og landamær-
um,“ segir Bono.
1983 benti margt til þess að tími
venjulegra rokkara væri kominn.
Brúsi frændi Springsteen, næst
besti vinur Bonos í Ameríku (á eftir
Little-Steve, höfuðpaur „Sun City“
(Sólborgar) safnplötunnar) varð
hægt en örugglega þekktasta nafn
níunda áratugarins í rokkdeildinni.
„Venjulegri“ rokkara er ekki hægt
að hugsa sér. Þar með var leiðin gal-
opin fyrir U2.
Eftir að hafa unnið rækilegan sigur
með laginu „Pride (In The Name of
Love)“ komu U2 fram á „Tónleikum
aldarinnar" „Live Aid“, ásamt flest-
um vinsælustu poppurum heims.
Samkvæmt skoðanakönnunum,
bæði í Bretlandi og Bandaríkjunum,
töldu flestir að U2 hefði verið eftir-
tektarverðasta atriði tónleikanna.
10 U2
19?9 grunaði fáa að U2 yrði skær-
,sta stjarnan á rokkhimninum átta
• rurn síðar. Einungis 9 manns komu
'yrstu tónleika U2 í London það
ariö.
^yrstu tvær plötur U2 seldust illa
9 írsku fjórmenningarnir voru gagn-
Jnc|ir fyrir að vera „of venjulegir".
I Srr|t þótti sumum einkennilegt að
srrienn U2 játuðu kristna trú, bæði í
°n9textum og í blaðaviðtölum. En
Pe,r neituðu að taka afstöðu til trúar-
ra9ðadeilunnar sem klofið hefur íra
tVaar þjóðir.
” ^30 var og er okkur keppikefli að
fera venjulegir rokkarar,“ segir
^arnvöröur U2, söngvarinn Bono
! °x (nafnið merkir „Góð rödd“ og er
|. 'na)- „Við viljum heiðarlega hljóm-
s ^lutta af lifandi mönnum í stað nið-
rsuðumúsíkur sem framleidd er á
J^riböndum.“
Bono á blaöamannafundi Amnesty
International ásamt söngkonunni Joan
Baez, Sting og Brian Adams.
„Sólborg“
Skömmu síðar söng Bono við
undirleik Rolling Stones frumsaminn
blús á plötunni „Sun City“. Á sömu
plötu söng Bono titillagið, ásamt
Brúsa frænda, Little-Steve, Peter
Gabriel, Bob Dylan, Ringó Atlavíkur-
fara, (ranum Bob Geldof (forsprakka
„Live Aid“) o.m.fl. Lagið þótti það
(rsk-enska rokksveitin Easterhouse stóö fyrirsínu í fyrra meö plötunni „Contenders '.
Irskt rokk
37