Æskan - 05.10.1987, Síða 8

ÞEGAR SKRIÐAN FÉl
Það var komið haust.
Vindurinn hvein
og regnið fossaði niður,
drip-drop-drip-drop.
Heiða litla stóð við gluggann
og horfði út.
Fallega fjallið ofan við
húsið var í gráum
þokukjól og hún sá bara
neðsta klettinn.
Lækurinn, sem rann
niður úr fjallinu
fram hjá húsinu,
var ekki lengur blár og
fallegur.
Hann var brúnn og bólginn.
„Mamma, af hverju er lækurinn
svona stór og ljótur?“
spurði Rósa.
„Lækurinn ber aur og mold
ofan úr fjallinu
af því að það hefur rignt
svo mikið síðustu daga,“
sagði mamma döpur á svip.
Heiða fór að skæla.
„Ég er svo hrædd við lækinn.
Hann er svo ljótur í dag.
Ég vil ekki að hann
taki allt fjallið
og fari með það niður í sjó.“
Mamma kyssti hana.
„Vertu ekki að skæla.
Pabbi er á leiðinni
að sækja okkur
í nýja bflnum.
Við verðum hjá ömmu
þar til styttir upp.
Þá er engin hætta á að við
meiðum okkur
þó að falli skriða.“
„Ég ætla að setja
brúðurnar mínar í tösku
og taka þær með,“
sagði Heiða.
Hún tók stóra tösku
og setti brúðurnar í hana.
Hún þurfti að hugga þær
því að þær voru svo hræddar.
„Svona, svona, verið
ekki hræddar.
Pabbi kemur að sækja okkur,“
sagði hún við þær.
En allt í einu,
einmitt þegar hún var að
setja Línu, sem gat lokað
augunum og pissað á sig,
niður í töskuna,
heyrðist ógurlegur hávaði
og miklar drunur
uppi í fjallinu.
Heiða sá ekki hvað var að
gerast; þokan var svo mikil.
Hún heyrði bara lætin.
Heiða leit á mömmu.
Mamma starði út um gluggann.
Hún var náföl
og svo hrædd á svipinn
að Heiða fór aftur að skæla.
Mamma tók hana í fangið
og þrýsti hana fast.
„Er fjallið að detta?“
spurði Heiða.
„Nei, nei, það er að falla
skriða,“ sagði mamma.
Hávaðinn færðist nær og nær
og húsið nötraði og skalf.
Svo sáu þær skriðuna koma
niður úr þokunni.
Svört, þykk leðja
og heljarstórir steinar
ultu niður hlíðina
í átt að húsinu.
Sem betur fór stóð húsið
uppi á hól.
Skriðan fór allt í kring
um hólinn.
Lækurinn fylltist af aur.
Heljarstórir steinar komu
í loftköstum
og hentust upp hólinn.
Nú var skriðan komin
fast að garðinum.
Stór steinn lenti á hliðinu
og braut það.
„Skriðan kemur hingað inn.
Hún kemur inn í húsið
og meiðir okkur,“
æpti Heiða.
Mamma þrýsti henni
fast að sér.
Hún var líka farin að gráta.
Skyndilega varð allt hljótt.
Skriðan rann ekki lengra.
Á síðustu stundu
hafði hún numið staðar.
„Guð veri lofaður,
hættan er liðin hjá,“
sagði mamma
og seig niður á stól.
Heiða hætti að skæla.
Hún flýtti sér
að líta eftir brúðunum.
Þær voru allar skælandi
og Lísa var búin
að pissa á sig af hræðslu.
Hún huggaði brúðurnar.
Svo huggaði hún mömmu
sem sat bara og grét.
„Vertu ekki hrædd mamma nn11-
pabbi kemur og sækir okkur
á nýja bflnum sínum,“
sagði hún.
8