Æskan - 01.10.1991, Blaðsíða 22

Pví
gleyrni
ég aldrei
\ r
Ingu eftir Pétursdói
“1 13 ára.
Ég sit í svefnherberginu mínu 12.
nóvmber árið 2015 og rifja upp gaml-
ar minningar. Ég er að skrifa með rit-
vél sem ég geymdi síðan í gagnfræði-
skóla því að ritvélar fást helst ekki
nú orðið, allt komið á tölvur.
Hér kemur ein minning síðan árið
1990 þegar ég var 13 ára.
Þann 12. nóvember vaknaði ég eins
og vnjulega klukkan tíu mínútur yfir
sjö til að fara í skólann. Ég borðaði
morgunmat og burstaði tennurnar.
Skólanum lýkur klukkan þrjú svo að
það er langur dagur fram undan.
Þegar skólanum lauk fór ég niður
í bæ og keypti mér brjóstsykursstöng,
settist á bekk og horfði beint inn í
búðarglugga. Maður settist við hlið-
ina á mér og spurði:
Are you Inga?
Mér brá. Ég leit á límmiðann sem
fylgdi með brjóstsykrinum. Jú, þetta
líktist manninum sem settist við
hliðina á mér.
„Ert þú Indiana Jones," spurði ég
forvitin.
(Ég þýði allt sem við sögðum á
ensku yfir á íslensku)
„Já, það er ég í eigin persónu og nú
ætla ég að fara með þig til Afríku."
Aður en ég náði að depla augun-
um var ég komin inn í frumskóg.
„O, nei, ég gleymdi skólatösk-
unni," sagði ég við Jones.
„Það er allt í lagi því að meðan þú
ert hér líður tíminn ekki í þínum
heimi. En nú ætla ég að útslcýra fyr-
ir þér af hverju þú ert hérna. Aðeins
fimm kílómetra í burtu býr vond
gldranorn. Hún á gamla krukku.
Utan á henni stendur: Lyf gegn meng-
un. Þú ert sú eina sem getur sótt
hana, farið með hana til þinna lieima
og tekið lokið af krukkunni þar."
„En af hverju ég?" spurði ég því að
aldrei á ævi minni hafði nokkur þurft
nauðsynlega á mér að halda.
„Þú ert frá heiminum þar sem
mikil þörf er fyrir þetta lyf."
Við gengum upp stóra brekku og
í gegnum víðáttumikinn skóg þang-
að til við komum að stórum helli.
„Hér ferð þú inn og gengur beint
áfram. Mundu að þú mátt ekki fara
út úr hellinum því að þá muntu týna
lífinu."
Ég gekk inn mjög hrædd. Það liðu
um það bil fimm mínútur þangað til
ég þorði að halda áfram.
Ég kom að stórri brú og fyrir fram-
an hana stóð hundur, svartur hund-
ur. Hann sagði hátt og skýrt:
„Þú færð ekki að fara fram hjá mér
nema að fara með lagstúf. Og byrj-
aðu nú!"
Ég hugsaði mig um og söng svo:
„Hann var útsmoginn og snar, eng-
inn vissi hver hann var - Jón Spæjó."
Hundurinn hleypti mér fram hjá
sér. Ég gelck þangað til ég kom að
stórum steini.
„Góðan daginn," sagði hann. „Þú
færð ekki að komast fram hjá mér,
fyrr en þú hefur leyst þraut."
„En hvernig ætlar þú að stöðva
mig? Ég get bæði farið fram hjá þér
og klifrað yfir þig," sagði ég.
Þá sagði steinninn.
„Ætli ég hafi ekki ráð við því. Upp
mínir menn!"
Steinamir í kringum mig byrjuðu
2 2 Æ S K A N