Æskan - 01.10.1991, Blaðsíða 46

eftir Karl Helgason
Æskan hefur gefið út söguna, Svalur og svell-
kaldur, eftir Karl Helgason ritstjóra. Þetta er önn-
ur bók hans. í fyrra kom út hjá Vöku-Helgafelli
sagan, I pokahorninu, en fyrir hana fékk höfundur
íslensku barnabókaverðlaunin 1990.
ívar er á þrettánda ári. Hann hef-
ur hlaupið út eftir rifrildi foreldra
sinna því að reiði þeirra beindist að
honum. Hann ákveður að hefna sín.
Á vegi hans verða þau sem hann
síst vill særa, Rósa Ýr og Sigurður.
Því næst nokkrir illa þokkaðir
strákar sem hafa með sér leynifé-
lag. Það nefnist Svalir og svellkald-
ir. Hann slæst í hóp með þeim ...
Við birtum hér hluta úr 6. kafla.
Tóta frænka ívars er komin í heim-
sókn úr Reykjavík. Hún spyr:
- Af hverju ertu svona daufur?
Eg meina að þú ert ekki alveg eins
og þú hefur verið. Þú varst fjör-
ugri ...
- Maður getur ekki alltaf verið
eins. Ég er bara dálítið eftir mig.
- Já, auðvitað. Fyrirgefðu. Ég er
stundum of fljót á mér. Það er satt
hjá mömmu, ég tala of mikið. En
við hverju er að búast? Hún þagnar
sjaldan sjálf! Ég hefði átt að bland-
ast betur. Pabbi þegir stundum all-
an daginn. Heima, á ég við. Kannski
af því að hann kemst ekki að.
Hún hlær stórkarlalega.
- Mamma getur orðið öskuvond
yfir því. Þá segist hann bara verða
að hugsa svo ofsalega mikið, fyrir
þau bæði - því að hún megi ekki
vera að því að hugsa í orðaflóðinu.
Hún tali alltaf fyrir þau tvö og jafn-
vel fleiri en þau! Finnst þér það
ekki gott hjá honum?
- Jú, segir hann og er nærri far-
inn að brosa.
- Heyrðu! Á hvaða poppara hef-
ur þú mest dálæti?
- Dá.. hvað. Veistu, Tóta, ég er
hættur að skilja þig ...
- Heldurðu mest upp á?
- Ég veit það ekki. Hugsa ekki
mikið um það.
- Ég er alveg ofsalega hrifin af El-
vis. Hann er æði. Ég fæ sko gæsa-
húð þegar ég hlusta á hann. Finnst
þér hann eklci æðislega stórkost-
lega mergjaður?
- Ég veit ekki einu sinni hver það
er. Elvis ... hvað?
- Presley, maður. Ertu alveg úti
að aka?
- Er hann ekki dauður?
- Talaðu ekki svona. Maður seg-
ir þetta ekki um fólk. Jú, hann er
látinn. Langt fyrir aldur fram.
Það er alveg auðsætt að Tóta hef-
ur þroskast hratt að undanförnu.
Ekki bara líkamlega. Hún er farin
að tala eins og fullorðnir, stundum
eins og gömul kona. Háalvarleg.
Það er naumast að hún dáir þennan
mann. Hann verður að vara sig á
því að skella ekki upp úr.
- Ég er alveg dáleidd af honum.
Sjáðu! Ég fæ gæsahúð bara af því að
tala um hann.
Hún réttir handlegginn í átt til
hans. Það er satt. Hún er með gæsa-
húð. Þetta er merkilegt! Stórfurðu-
legt.
Hún lolcar augunum, dregur
djúpt andann, setur í herðar og
hristir sig.
- Oooo. Ég sé hann fyrir mér. Og
heyri! Alveg magnað!!
Honum þykir þetta með ólíkind-
um.
- Heyrðu, annars. Þú sagðir að
ég væri feit. Er ég það nokkuð?
- Ha, nei, segir hann. Þú varst
bara dálítið mjó. Þú ert náttúrlega
ekki feit, bara meiri... sums staðar.
Hann getur ekki að því gert að
roðna.
Enn hlær hún.
- Það er nú ekkert að því að
stækka „sums staðar" þegar maður
eldist, stelpur, meina ég.
- Ha, nei, nei, segir hann og kær-
ir sig ekki um að ræða það frekar.
- Verst að þá fara strákar að glápa
og taka eftir manni bara vegna þess.
Mér finnst það ekkert sniðugt. Það
er alltaf verið að hugsa um að „vera
með". Bara til þess að „vera með"
einhverjum. Þó að krakkar séu ekk-
ert skotnir. Mér finnst það bjána-
5 0 Æ S K A N