Æskan - 01.01.1994, Qupperneq 17

að lesa. „Amma, viltu lesa fyrir
okkur?"
„Ha, lesa fyrirykkur?"
Amma var ab leita að skærunum
og beygbi sig til ab athuga hvort
þau hefbu dottib af borbinu. „Rýj-
urnar mínar, sjáib þib skærin ein-
hvers stabar?"
Krakkarnir fóru ab leita meb
ömmu og litu á bak vib stólinn þar
sem hún hafbi setib og prjónab.
„Nei, amma, ég sé hvergi
skærin. En þau voru hérna á
borbinu þegar vib fórum fram ab
drekka," sagbi Pétur.
„Farbu nú fram í eldhús og at-
hugabu hvort þau eru þar, Kristín
mín."
Kristín fórfram og sá ekki skær-
in. Hún leit meira ab segja í
hnífaparaskúffuna en skærin voru
hreinlega gufub upp.
„Nei, amma, þau eru ekki inni í
eldhúsi. Þú varst meb þau rétt ában."
Kristín fór undir sófaborbib en
fann engin skæri.
„Jæja, já, ekki er þab Alli Nalli
Síbríkur Páll sem hefur fengib þau
lánub," sagbi amma hugsi.
„Alli Nalli Síbríkur Páll," sögbu
krakkarnir í kór. „Hver er þab?"
„Ha, hver er Alli Nalli Síbríkur
Páll?" Amma var enn þá ab leita.
Núna tók hún sessurnar úr sófan-
um. „Hann er skal ég segja ykkur,
rýjurnar mínar, skrýtinn karl. Jæja,
þá, fábu lánub skærin en skilabu
þeim bara aftur."
Amma lét sessurnar í sófann,
settist í stólinn og hélt áfram ab
prjóna.
„Hver er Alli Nalli Sfö-eitthvab
Páll?" spurbi Pétur.
Hann beib í ofvæni eftir ab
amma hans segbi hver Alli Nalli
Síbríkur Páll væri.
„Já, amma, hver er Alli Nalli
Páll?" spurbi Kristín.
„Þú gleymdir Síbríkur, Kristín
mín. Hann var alltaf kallabur fullu
nafni Alli Nalli Síbríkur Páll,"
sagbi amma og prjónarnir tifubu.
„Amma, segbu okkur frá hon-
um. Gerbu þab!"
Pétur vildi sannarlega heyra
sögu um karl sem hét svona of-
boöslega skrýtnu nafni.
„Já, þib viljib heyra söguna um
þann skrýtna karl. Réttu mér
hnykilinn, þann gráa, Pétur minn.
Jæja, já, setjist þib þá. Þab er svo
erfitt ab hlusta á sögu ef maöur
stendur í fæturna."
Börnin settust í sófann og biöu
eftir ab amma segði frá Alla Nalla
Síbríki Páli...
„í húsi einu hérna í bænum bjó
eitt sinn fjölskylda. Það var pabbi,
mamma, tveir strákar og ein
stelpa. Stelpan var yngst af börn-
unum. Hún var sjö ára og strák-
arnir tíu og ellefu ára. Þetta var
þó nokkuö stórt hús sem þau
áttu heima í, tvær hæðir og undir
stiganum var örlítiö skot. Mamm-
an vildi láta búa til skáp þar sem
skotið var en krökkunum fannst
svo gaman ab leika sér þar og
pabbinn sagði alltaf:
„Já, ég bý til skáp þarna þegar
ég er kominn í sumarfrí."
En þab varb aldrei neitt úr því.
Hann annaöhvort hummabi þab
fram af sér eba þau voru að fara í
einhverjar útilegur eða heimsókn-
ir til ættfólks síns víba um land.
Mamman var alltaf ab týna
hlutum á heimilinu, lagbi stund-
um frá sér nál og tvinna eða bók
og svo þegar hún ætlaði að ganga
ab hlutunum vísum þá voru þeir
ekki þar. Þannig var þetta búib ab
vera í mörg ár.
Bæbi pabbinn og börnin gerðu
svona góölátlegt grín að mömm-
unni fyrir ab muna ekki hvar hún
setti hlutina. Eitt skiptiö þegar
bræðurnir voru búnir að leika sér í
skotinu undir stiganum þá helltist
alveg óvart úr málningardós, sem
pabbi þeirra hafbi geymt þar, á
gólfið og þaö skvettist líka á
vegginn. Þeir reyndu að þrífa
þetta upp eftir bestu getu með
hjálp pabba og mömmu. Máln-
ingin náðist ekki alveg af veggn-
um en það var hægt að ná henni
af gólfinu.
Stuttu eftir þennan atburb fóru
strákarnir ab taka eftir því ab þeir
týndu líka hlutum eins og
mamma þeirra. Stundum var þab
dótið þeirra. Eitt skiptib skildi
eldri bróðirinn fínasta bílinn sinn
eftir uppi á eldhúsborbi rétt á
meðan hann hljóp inn í herberg-
ið sitt til ab ná í eitthvert mynda-
blaö sem hann átti. Þegar hann
kom niöur aftur og ætlaði ab taka
bílinn þá var hann þar ekki...
Framhald.