Æskan - 01.01.1994, Síða 28

Ekkert svar. Skömmu seinna
kallaði ég aftur hið sama og beið
aftur. Þegar ég hafði kallað enn
hætti mér að lítast á. Skyldi þessi
vesalingur vera einhvers staðar
uppi í fjalli? Beið hún þess að ég
sækti hana? En í því bili kom hún
þjótandi í koldimmu myrkrinu og
stökk upp í fangiö á mér og er
óhætt að segja að þá varð
fagnaðarfundur. Ég strauk hana.
Hún sleikti mig. Og svo bar ég
hana inn í hlýtt eldhúsiö og hún
fékk að éta. Eg man enn þá eftir
því hvað mér leið vel út af því að
Kisa litla var ekki týnd; var ekki
einhvers staðar í fjallshlíðinni eða
jafnvel uppi á fjallinu í frosti og
snjó. Nú gat hún farið í hina
góbu einkaíbúð sína þar sem ullin
hélt hita að henni, hvílt sig og
sofiö þreytuna úr sér.
Já, þennan kött var ekki hægt
ab kalla „skynlausa skepnu". Kisa
var hugsandi vera líkt og ég og
annab mannfólk.
Hún var líka mjög geðgób.
Einu sinni sá ég þó að henni rann
mikið í skap og er mér það enn
þá vel minnilegt þrátt fyrir þá
áratugi sem á milli ber í straumi
tímans.
Nærri ári síðar en það gerðist,
sem hér hefur verið greint frá,
um göngur, þ.e.a.s. haust-
leitirnar, komu menn utan úr
Bolungarvík og voru víst að sækja
kindur. Þeim var boðið kaffi og
stóbu við dálitla stund. í fylgd
með þeim var hundbóndi einn,
svartur en með einhverja hvíta
smáskrautbletti. Var hann hinn
röggsamlegasti og kynnti sér
aðstæður allar utandyra
umhverfis húsakost á Hafrafelli.
Þá var svo ástatt aö nokkrum
dögum áður hafði Kisa eignast
sín fyrstu börn í íbúb sinni og
hugsaði nú ekki um annað en
móðurhlutverkið. Táta sýndi þá
hve mjög hún mat og virti
vinkonu sína með því ab nátta sig
og hvíla utan heimilis síns nokkra
daga.
Eg var staddur þarna nærri
þegar hinn svarta og ókunna
hundbónda bar að heimili Kisu.
Hann þefaði af íbúb Tátu og lyfti
síðan höfði til að gera hið sama
við efri íbúöina. Þab hefði hann
betur látib ógert. Ég sá hægri
framfót Kisu koma leiftursnöggt
út úr íbúðinni og skipti engum
togum að blóð spratt fram á
blátrýni hundsins. Hann brá
tungu sinni á þann stab en höfuð
Kisu kom fram í dyrnar og var
henni þá meira í skapi en ég man
eftir að hafa séb hjá hennar kyni
fyrr eða síðar. Höfuðhár hennar
höfðu ekki aöeins risiö heldur
höllubust þau mikiö fram á vib.
Mér sýndist á tilliti hennar að hún
óskaði hundbóndanum feigðar
þá þegar en hann hörfaði og
gekk sig burt og var nokkru
niðurlútari en ábur. Ég sá að
hann brá tungunni oft á nef sér.
Skömmu síöar fylgdi hann
samferðamönnum sínum á
réttina.
Þarna sást að skap Kisu var
mikiö þó ab hún væri allra katta
vinsamlegust og mikill vinur vina
sinna. Mér þykir víst að í bardaga
hefbi hún verið óvæginn
andstæðingur.
Á næsta hausti eftir þetta fór
ég til náms í Verslunarskóla
íslands og var lítiö heima eftir
það. Get ég því ekki sagt meira
frá þessari elskulegu Kisu sem er
mér minnisstæðari en allir abrir
kettir sem ég hef þekkt. En ég vil
geta þess að lokum hvab lifaö
hefur skýrast og best í minni
mínu:
Þegar hún stakk höfðinu í gin
hvolpsins. Það held ég að sé
hámark þess sem ég hef séb af
trúnaðartrausti.
Þegar hún fór ab koma til mín
oft dag frá degi þangað sem ég
sótti heyið, oft í köldu og
leiðinlegu veðri.
Þegar hún elti mig á fjallið og
mjálmaði um leið og ég hvarf
sjónum hennar á fjallsbrúninni.
Þá var veðrib bæði kalt og
hryssingslegt og yfir allmikinn
snjó ab fara í hlíðinni, a.m.k. frá
sjónarmiði svo lítillar skepnu sem
hún var.
Þegar hún kom þjótandi í fang
mér eftir að ég kallaöi á hana í
myrkrinu. Hún kom ekki fyrr en
svo ab ég ímyndaöi mér ab hún
hefbi beöiö mín einhvers stabar í
sporum mínum frá því um
morguninn - en ég kom ekki þá
leið til baka heldur fór ég niður af
Kubbanum miklu sunnar, rétt
fyrir utan Engidal.
Og einhvern tíma í verulega
leiðinlegu vebri, hvassviðri, frosti
og snjókomu. Þá fór ég ab húsinu
þeirra, tók af mér vettlinginn og
seildist inn. Þær voru bábar
heima og þeim var báðum hlýtt
og báðar sleiktu þær höndina.
Þær virtust njóta vel skjólsins sem
kassinn veitti þeim og sönn var
gleöi mín yfir ab hafa haft fyrir
því að útbúa hann eins og ég
gerði.
2 8 Æ S K A N