Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1898, Síða 31

25
hæð. Á þrjá ves1' er hann ber og snarbrattur,
en á norðurhliðinni eru nokkrir stallar, settx
mynda nokkurskonar tröppustiga, og því kalla
fjallabúarnir hann „Risastiga".
Marston hafði ráfað stað frá stað í hömrun-
um og hafði nú numið staðar efst á Risastiga
og var að virða fyrir sjer útsýnið. Hann stóð
svo framarlega á hamrinum, að við eitt spor
áfram hefði hann steypst niður í gjána undir.
Hann skoðaði landið lengi í kíkir sínum, fyrst
fjailaklasann hinum megin dalsins og svo sjálf-
an dalinn neðan við sig. Þar sá hann dálítið
sveitahús, sem stóð á lítilli öldu. Fram af því
var byggð nokkurskonar liogahvelfing. og á
öðrum enda hennar stóð gamall vefstóll. I
sjónauka sínum sá Marston, að við vefstólinn
sat ung og fögur stúlka, sem var að vefa dökk-
an dúk. lvinnar hennar voru rauðar sem rósir
og hárið. var bundið xipp í föstum hnút í lniakk-
anum. Hún var á sokkunum, og ermunum
hafði liún fiett upp fyfir olnboga, svo hvítir og
vel vaxnir armarnir sáust berir. Marston horfði
lengi á þessa mj-nd, og sagði loks við sjálfan sig:
„Þetta sveitafólk er einfaldleikinn sjálfur,
en þó svo sbemmtilegt11.
Rjett í þessu barst að eyrum hans ómurinn
af hreinni og skærri kvennmanns rödd, sem var
að syngja algengt lag. Vefarinn hjelt áfram
að stíga vefstólinn og Marston hjelt áfram að
tala viðsjálfan sig:
,.Fars(æl, algjörlega farsæl. Enginn stœrri
heimur er til fyrir liana en dalurinn hennar.
Engar áhyggjur hefur hún og enga löngun til
metorða. Synd væri að leika sjer að slíku
hjarta, og þó mundi jeg nærri freistast til þess,
hefði jeg tækifæri'1.