Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1898, Síða 32

26
I þessum hugsunum sínum gleymdi Mavston
hættu sinni á gjárbavminum. Smámsaman
hafði hann hallað sjev áfvam þav til allt í einu,
að hann fann, að hann vav að detta. Eins og
leiptur kom ástand hans í huga hans. Hann
baðaði út handleggjunum í ákafa til að reyna
að ná jafnvæginu, en til öhamingju vavð laus
skel undiv fæti hans, svo hann rann og missti
jafnvægið og steyptist fram af hamrinum, og
rak um leið upp ógurlegt angistav hljöð.
,,0, mamma!“ hiöpaði Letta Mason um leið
og hún stökk á buvt frá gamla vefstölnum og
hljóp föl og skjálfandi inn í húsið. ,,Það hrap-
aði maður fram af Risastiga. Jeg heyrði und-
arlegt hröp og leit upp rjett í því hann steyptist
fram af. Ó, þaðer óttalegt. Flýttu þjer, mamma,
og kallaðu á Jakob og segðu honum að koma
með öxina og ábreiðu og reipi og flýta sjer á
eptir mjer. Jeg ætla að hlaupa upp gamla Bust-
arveginn; hann er skemmstur'*.
Letta smeygði á sig skónum, hljöp svo ber-
höfðuð eins og fætur toguðu yfir dalinn og klifr-
aði eins og steingeit upp fjallið og hægði ekki á
sjer fyr en hún var komin upp á hamarinn. Þar
lagðist hún niður og horfði ofan í gjána.
Fyrsti stallurinn á ,,stiganum“ var eitthvað
20 fet niður og ekki nema þrjú fet á breidd og
þar lá Marston Warley. Hann lá á grúfu og
svo tæpt, að hann hlaut að detta fram af, ef
hann reyndi að snúa sjer og næsti stallur var
500 fetum neðar. Það för hrollur um Lettu við
að horfa á þetta. Hún gat ekki sjeð, hvort hann
var lifandi eða dauður. Enn þá hjelt hann á
kíkirnum í hendinni, en byssan og hatturinn
var farinn. Svona beið Letta eptirbröður sínum
það, sem henni fannst vera eilífðar tími, en var