Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1898, Síða 37

31
hann framar; gerðu það ekki stúlka, þú hefur
illt af því. Hann var einkis virði og það var
hetra að verða af með hann“.
En það var engin bót til við böli Lettu.
Þegar tvö ár höfðu liðið og rösirnar stöðu í
blóma, þá lokaði hún augum sínum fyrir allri
sorg og kvöl að eilífu.
* o. *
'í'
Tvær vikur liðu. — Marston Warley hafði
verið á dýraveiðum með fleiri ungum mönnum
í skógunum vestur af Charleston. Hann yfir-
gaf fjelaga sína og hjelt heim til borgarinnar.
Þegar hann var kominn inn á möts við kirkju-
garðinn á gamla Messustrætinu, var farið að
rökkva.
Þegar hann hafði gengið litla stund eptir
götunni, gekk risavaxinn maður í veg fyrir
hann. Það var Jakob Mason.
,,Nei. komdu sæll, Jakob“, sagði Marston;
,,það er sannarlega gaman að sjá þig. Og
hvernig líður Lettu?“
,,Það er nú það, sem jeg er kominn til að
segja þjer. En fyrst langar mig til að spyrja
þig nokkrum spurningum. Att pú nokkra
möður?1
,,Nei, því miður, móðir min er dáin‘\
.,Átt þú nokkrar systur?“
„Eina, og hún er gipt kona í New York“,
,,Og þú ert ögiptur enn?“
,,Já, jeg er einhloypur?“
Og það hjelt áfram að rökkva.
„Marston Warley“, sagði Jakob hægt og
stillilega, „Letta er dauð. Hún saknaði og
syrgði þig þar til liún lagðist í rúmið. Fyrir
tveimur vikum jörðuðum við hana. Og nú er
jeg kominn alla þessa leið til að drepa þig“.