Afturelding - 01.04.1977, Blaðsíða 18

W. L. Wilson.
Slil 1111 hemlarnir
W. Pelerson, forstöðumaður við „Moody
Bible Institute“ í Ghicago, segir svo frá:
Kvöld eitt var ég staddur á viðgerðar-
verkstæði nokkru í Chicago og virti fyrir
mér bílinn minn. Fyrst varð ég önugur.
Eg hafði ekið bílnum mínum þangað um
morguninn, til þess að láta yfirlíta heml-
ana, en vélfræðingurinn hafði ekkert gerl
fyrir þá allan daginn. Ég hafði bréf upp
á vasann, þar sem óskað var eftir, að ég
kæmi til Clinton í Iowa næsta þriðjudag,
og nú var mánudagur. Það heyrði lil stöðu
minni við stofnunina, sem ég vann við, að
hlýða öllum óskum um sálgæzlu. Þrátt fyr-
ir hina slitnu hemla, var ekkert annað að
gera en að hverfa heim til Wheaton í þeirri
von að fá bílinn viðgerðan daginn eftir.
Það heppnaðist líka, og síðari hluta þriðju-
dags gat ég lagt af stað. Ef ég hefði ekki
orðið fyrir þessu óhappi með hemlana,
mundi ég hafa verið kominn heim aftur á
Hvers virði er auður og heiður og hrós.
Hér á jörðu.
Mót hamingju þeirri, að hafa það Ijós.
Sem lýsir í lífsstríði hörðu?
0, meðtak þann ástvin, sem angrað og smáð.
Oft þú hefur.
Þá kemur hann til þín með kærleik og náð.
Og kórónu lífsins þér gefur.
(L. L. — S. Sv.).
Sigfús B. Valdimarsson.
þeim tíma, sem ég hóf ferðina. Fyrsta
reynslan í þessari ferð mætti mér, er ég
kom upp á fjallsbrúnina, bakvið Whealon.
Þar stóð ungur maður á vegarbrúninni og
veifaði til mín. Það var auðséð að hann
óskaði eftir því að ég tæki hann upp í
bílinn. Eg nam líka staðar og tók hann
inn í bílinn til mín. Þetta var íturvaxinn
ungur maður með ferðatösku í hendinni.
Gegnum samtal okkar í bílnum, komst ég
að því, að hann var steinsmíðanemi og var
á leið til Oklahoma. Hann hafði missl al
langferðabílnum.
„Eruð þér ánægður með iðju yðar?“
sj)urði ég hann.
„Já, það er ég,“ svaraði hann með sann-
færingu.
„Hvað eruð þér að vinna við um þessar
mundir?“ hélt ég áfram.
„Við tólf hæða hús,“ var svarið.
„Ef þér nú félluð niður meðan á vinn-
unni stendur — hvað gerist þá?“ hélt ég
enn áfram. „Eruð þér þá reiðubúinn að
mæta Guði?“
Hann sat nokkra stund hljóður og hugs-
andi. Svo viðurkenndi hann dræmt, að það
væri hann ekki. Rétt áður en við komum
inn í Clinlon, námum við lilla stund staðar
á veginum, og þar tók hann á móti Jesú
sem frelsara sínum.
Þegar við svo ákváðum að halda ferðinni
áfram, leit hann á mig leiftrandi augum
og sagði:
„Það var merkilegl að ég skyldi koma
of seint á stöðina, svo að ég ferðaðist með
yður í bílnum í staðinn. En það leiddi svo
18