Afturelding - 01.04.1977, Blaðsíða 19

til þess að ég niætti Jesú sem frelsara mín-
um“.
Við kvöddumst í Clinton og hann hélt
áfram með langferðavagni. En ]>essi reynsla
var aðeins byrjunin. Sú næsta var ennþá
meira hrífandi.
Þegar ég hringdi á dyrnar að þv'í húsi,
!>ar sem frúin bjó, sem hafði skrifað mér.
opnaði hún sjálf. Þegar ég var kominn inn
í íbúð hennar, sagði hún við mig:
„Dóttir mín trúir ekki á Guð, og ef hún
kemst að því, að ég hafi einhver afskipti
af „Moody Bible“ stofnuninni, verður hún
áreiðanlega fokvond“.
I sömu svifum kom dóttirin inn í stof-
una. Ég heilsaði henni og kynnti mig um
leið, og sagði hvaðan ég væri. Því næst
kom ég að efninu:
„Móðir yðar hefur sagt mér að þér vær-
uð ekki kristin. Hvers vegna eruð þér það
ekki? Siálfur á ég lifandi Irú og get ]>ví
ekki skilið, að sá sem á trúaða móður, geli
staðið fjarri Guði“.
Unga, laglega stúlkan var alveg utan-
við sig. ITið næsta sem mér var sagt var,
að hún væri hjúkrunarkona á hæli þar ná-
lægt. Án efa hafði hún mikið lieyrt talað
um andlega hluti. En hún hafði sýnilega
ald rei orðið fyrir svo nærgöngulli spurn-
ingu. Þegar hún var ögn búin að iafna sig
af undruninni, svaraði hún þrátt fyrir
þetta, vinsamlega, að hún giarnan vildi
ræða við mig um þessa hluti. Nokkrum
klukkustundum síðar ki’auo hún á kné og
gaf Jesú hjarta sitt.
Þegar við loks stóðurn upp frá bæninni,
og ég var lilbúinn að halda ferð minni á-
fram, sagði hún að skilnaði: ,.Nú á ég ekki
eina einustu vinstúlku í öllum heiminum“.
Sjálfur þekkti ég engan í Clinton, sem ég
gæti benl henni á. En er ég var stöðvaður,
ekki langt frá áðurnefndu heimili, kom ég
auga á unga stúlku, sem hélt á Biblíu undir
hendinni. Þarna var bænasvarið!
A augabragði hendaði ég, stöðvaði bíl-
inn og hljóp á eftir henni.
„Elskið ])ér þessa bók?“ spurði ég og
benli á Biblíuna.
„Já“, sagði hún og leit á mig stórum,
undrandi augum.
„Komið þá með mér“, sagði ég, og bauð
henni að koma inn í bílinn. Á leiðinni til
beimilisins, sem ég fyrir skömmu bafð’,
yfirgefið, kom ég henni nánar í skilning
um allar aðstæður.
„Má ég skilja þetta þannig, að María
sé frelsuð“, spurði hún undrandi. „Við
höfum verið skólafélagar, og ég lief beðið
fyrir henni árum saman“.
En ennþá átti ég eftir að reyna langsam-
lega merkasta atburð ferðarinnar. Ég hafði
líka annað erindi að reka í Towa: Kona
nokkur hafði beðið mig að heimsækja mann
hennar. Maðurinn, sem var 73. ára gamall,
neitaði með verulegri þriósku að meðtaka
nokkuð, sem hefði með Guð að gera.
Þegar ég loks náði þeim stað, sem mér
hafði verið bent á. kom í ljós, að þetta var
venjulegt einbýlishús í útiaðri smáborgar
einnar. Eg hringdi dyrabiöllunni, en er
enginn lauk upp, datt mér í hug að svipast
svolítið um í garðinum. — Ef til vill mundi
ég sjá svolítið lífsmark þar.
Eg kom brátt auga á eldri mann, sem
hallaði sér upp að trjástofni og var að
tálga spítu. Hann leit spyrjandi á mig.
„Þér eruð að siálfsögðu maðurinn, sem ég
er að leita að“, sagði ég. „Heitið þér
Jónas?“
Já“, var svarið. „Eg heiti Peterson o;.
er frá Moodys Biblíustofnuninni,“ sagði
ég um leið og ég rétti honum hendina.
„Ó, þá er það ekki ég, sem þér ætlið að
heimsækja. — Það hlýtur að vera konan
19