Afturelding - 01.04.1984, Blaðsíða 4

GuAfinnu Hd^udóttir
Guðfinna Helgadóttir:
Missti
af flugvél
og fann Krist!
Ég átti því láni að i'agna að
alast upp í trú á Jesúm Krist. Ég
minnist þess er móðir mín sagði
mcr sögur úr Bibiíunni, kenndi
méraðtrúaáGuðogelska liann.
I’egar ég komst á unglingsár
eignaðist ég nýjar vinkonur.
Æskuvinkonur mínar fóru í ann-
an skóla en ég og tengslin rof'n-
uðu. Þessi nýi félagsskapur
reyndist mér óholiur, ég fór að
sækja skemmtistaði og kynntist
skemmtanalífinu.
í fyrstu leið mér illa og ég fann
mig ekki heima á skemmtistöð-
unum. Andi Guðs, sem bjó mér í
brjósti, samþykkti ekki veru
mína þar. Þetta olli mér óþæg-
indum sem ég vildi losna við.
Einu sinni varégað velta því l'yr-
ir mér hvernig það mætti verða,
þá var eins og hvíslað að mér:
Hiettu að biðja! Ég hlýddi þessu
óráði og það hreif. Mér leið ekki
eins illa í skemmtanalífinu, og ég
hætti að hafa áhyggjur af hegðan
minni. Þannig voru mín fyrstu
sporfráGuði.
í hönd fóru ár, sem ég gekk
Cuófinna Ht*lt»adóttir er viöskiptafræóint,'ur oj»
starfar hjá Fíladelfíu-Forlagi.
mína eigin leið, en ekki Guðs.
Alltaf blundaði þó í hjarta mínu
þrá eftir þcim friði, sem ég hafði
átt við Guð. Skemmtanirnar
veittu ekki þá lífsfyllingu sem ég
þráði. Þegar á unglingsárin leið
fór ég aftur að lesa í Biblíunni
minni og reyndi að biðja, en
samband mitt við Guð var ekki
lengurlifandi.
Að loknu verslunarprófi fórég
á sumarskóla til Englands. Ég
hafði Biblíuna með í farangrin-
um og las stundum í henni á
kvöldin. Meðan ég dvaldi í Eng-
landi varð ég tvívegis fyrir því að
heyra fólk vitna um Jesúm Krist,
og hvetja áheyrendur til að vera
reiðubúna að mæta honum.
Þetta snerti mig í bæði skiptin og
vakti mig til umhugsunar. Ég
reyndi að biðja, en mér fannst ég
ekki eiga bænheyrslu skilda.
Nú komað því að dvöl minni í
Englandi lyki og ég héldi aftur
heim. Kvöldið fyrir heimförina
ætluðu íslensku nemendurnir á
skólanum að skemmta sér. Áður
en ég fór í lokasamkvæmið
ákvað ég að lesa svolítið í Biblí-
unni. Þegar ég opnaði bókina
datt úr henni lítill vélritaður
miði. Ég tók miðann upp og las
það sem á honum stóð. Mér brá
við, því orðin hittu mig ein-
kennilega sterkt eins og þau
væru mér sérstaklega ætluð. „En
enclir allra hluta er í nánd. Verið
pví gœtnir og algáðir til bœna.“
Eitthvað var textinn lengri, en
þessi orð brenndu sig inn í hug-
skot mitt. Ég las þetta nokkrum
sinnum, svo kraup ég við rúmið
mitt og bað til Guðs, af eins mik-
illi einlægni og ég átti til. Ég bað
hann að hjálpa mér, bjarga mér
og leiða mig inn í samfélag trú-
aðra þar sem ungt fólk væri að
vinna.
Brottfarardagurinn rann upp
og ég svaf yl'ir mig. Þegar ég
vaknaði var bíllinn farinn til
llugvallarins, ég var samt róleg
og ákvað að taka lest. Samkvæmt
farseðlinum átti flugvélin að
leggja upp kl.3:45. Klukkan
14:00 var ég mætt við afgreiðslu-
borðið í flugafgreiðslunni (air
terminal) í London. Þaðan fóru
áætlunarbílar með skömmu
millibili til flugvallarins. Þegar
ég rétti afgreiðslustúlkunni mið-
ann minn sagði hún: „Þessi flug-
vél er því miður farin.“ „Farin,