Afturelding - 01.01.1985, Blaðsíða 11

fyrir reynslu og það glaðnar
einhvern veginn yfir öllu mínu
lífi. Maður tendrast og andinn
nærist.
.,Reynslan er ólygnust",
segir máltcekiö og hvaö er
kristin trú annað en reynsla.
Menn sannfœrðust unt að
Jesús vari Kristur. Andinn
sannfœrði og gaf vissu — gaf
trúarreynslu sem fullvissaði
— trúarreynslu sem efldi
traust á Guði. Löngu áður en
menn fóru að gera grein fyrir
heilögum anda í formi kenn-
inga ogjátninga reyndu />eir
andann á áþreifanlegan
hátt. “
Tilvilnun í lokaritgerð Sr. Arnar
Bárðar Jónssonar til guðfræðiprófs,
„Náðargjafir."
Mér finnst þetta einnig gerast
þegar ég nota bænir annarra,
þegar ég les skrifaðar bænir. Ég
er hræddur um að við höfum
vanrækt þetta að nota bænir
þeirra, scm mikið hafa beðið. Ég
tek Davíðssálmana sem dæmi og
bænirnar aftast í sálmabókinni.
Þegar niaður notar bænir ann-
arra, þá tekur maður yfir miklu
víðara svið en maður hefur hug á
að biðja frá eigin hjarta. Við
megum ekki gleyma því að læri-
sveinarnir báðu Jesú um að
kenna sér að biðja og þar fáum
við alveg „staðlaða", skrifaða
bæn — Faðir vor.
Mér finnst gott að njóta alls
þessa og fá að biðja nteð eigin
orðurn, annarra orðunt og að
biðja í tungum. Þetta þarf allt að
vera með. Þegar ég bið með orð-
um annarra reyni ég það oft að
þá fer ég að biðja fyrir mönnum
og málefnum, sem ég ella hefði
gleymt. Þetta á allt rétt á sér.
Er tungutalsreynslan þcr dýr-
mætari en aðrar trúarreynslur?
Ég held að tungutalsreynslan
sé svipuð annarri trúarreynslu,
afturhvarfið var auðvitað áhrifa-
ríkasta trúarreynslan. En tungu-
tal og aðrar trúarreynslur eru
þegar allt kemur til alls sami
hluturinn. Þetta er reynsla af
Guði, þegar maður lifir í samfél-
agi við Guð, þá er maður alltaf
að verða fyrir trúarreynslu.
Tungutalsreynslan er ákaflega
mikilvæg, því að hún hefur vak-
ið fólk af andlegum doða og veitt
því dirfsku til starfa. Jafnvel þó
að menn trúi á persónulegan