Afturelding - 01.01.1985, Blaðsíða 17

ffl
'l
*

leika að ég væri haldin illkynja
sjúkdómi. Hingað til höfðum við
þó haldið þeirri grunsemd frá
börnunum okkar fjórum. Nú
langaði mig mest til að eyða með
þeim vikutíma, tala hreint út um
sjúkdóm minn og skipuleggja
það sem ég átti eftir ólifað í
samráði við fjölskylduna.
Kannski yrðu það sex mánuðir
eða sex ár — ég var engu nær.
Það eina sem ég vissi var að ég
var að deyja. Og hvað var svona
sérstakt í mínu tilfelli?
Ekkert er eins yfirvofandi í líf-
inu og dauðinn. Við vitum öll að
eitt sinn skal hver deyja en ég
vissi að ég var að deyja og það er
annar handleggur. En ef — jú,
vissulega var sá möguleiki fyrir
hendi. í trúboðsstarfi okkar í
Tailandi höfðum við oft orðið
vitni að kraftaverkum þar sem
sjúkir læknuðust, bæði innan
fjölskyldu okkar og utan. En það
var ekki hugsunin um þessa
undankomuleið sem var ástæðan
fyrir ró minni. Ég átti innri
sálarró sem gerði það að
verkum að ég gat horft
á kringumstæður mínar
með skynsemi og
yfirvegun. Ég hafði
líka trúað og
prédikað fyrir
öðrum að friður
Guðs væri óháður ytri kringum-
stæðum — og nú var það raun-
veruleiki í mínu lífi!
Mér fannst ég njóta forréttinda
en kunningjar mínir töldu þá
skoðun mína mótast af áhrifum
taugaáfalls sem ylli því að ég
gerði mér ekki grein fyrir hversu
alvarlegt ástand mitt var. Þeir
styrktust í þeirri trú þegar ég hélt
mínu striki eftir að fá að vita að
krabbinn var staðsettur í bein-
unum en ekki í sogæðakerfinu
eins og tailensku læknarnir
héldu í fyrstu. Börnin mín voru
þau einu sem skildu agnarögn
hvað ég átti við með forrétt-
indum. Það gerist daglega að
þörn frétta lát föður síns eða
móður. En því er öðruvísi farið
með okkar þörn. Þau eru búin
undir aðskilnað okkar. Ég og við
öll í sameiningu höfum tíma til
undirbúnings — það kalla ég for-
réttindi.
Vissulega er þó sársauki sam-
fara þessu undirbúningsferli.
„Mamma, þú ert að deyja,"
sagði Elísabet grátandi. Hún er
ellefu ára og „Lína langsokkur“
fjölskyldunnar, skjótráð, bráðlát,
viðkvæm og litrík. Við töluðum
saman, lengi, — grétum lítið eitt,
töluðum um að fyrr eða síðar
þurfi allir að deyja. Suniir deyja
snemma, aðrir síðar, veikjast og
deyja hægt. „Mér finnst betra að
fá að vita að þú ert að deyja
heldur en að missa þig allt í
einu,“ sagði hún og þerraði tárin.
Við föðmuðum hvor aðra, ég var
þó eiwþú lifandi og einmitt nú
vorum við svo nálægar hvor
annarri, hjarta við hjarta.
„Hvernig gengur meðferðin,
mamma?" Það er Clary Maria,
15 ára og elsta bamið
okkar, sem spyr mig
þessarar spurningar
þar sem ég ligg útaf
í sófanum. Fjórir
dagar eru liðnir
frá síðustu