Afturelding - 01.01.1985, Blaðsíða 28

Chuck Fromm:
INýr söngur nýrrar
Kristniboðinn var reiðubúinn
að reisa fyrstu kristniboðs-
stöðina sína. Búið var að ryðja
rjóður í þéttan frumskóg Níger-
íu. Byggingarefnin kontin á
staðinn. Búið að ráða bygging-
arverkamenn. Upphafsdagur
framkvæmdanna ákveðinn.
Allt var til reiðu — en ekkert
gekk! Það var ekki snert við
einni spýtu og múrsteinarnir
lágu óhreyfðir. Kristniboðanum
hafði sést yfir mikilvægt atriði!
Byggingarverkamennirnir gátu
ekki hafið störf fyrr en einn,
sem láðst hafði að ráða, væri
mættur til vinnu. Hver var
verkamaðurinn sern vantaði?
Tónlistarmaðurinn! Kristniboð-
inn var fljótur til að ráða
trumbuslagara, sem kom á
staðinn og sló taktinn. Vinnan
hófst undir háttbundinni hrynj-
andi. Kristniboðinn lærði mikil-
væga lexíu þennan dag, tónlist
er nauðsynlegur þáttur í dag-
legu lífi manna. Hún er undir-
tónn tilveru okkar.
En hvað er tónlist? Er lónlist
listgrein? Er hún gott eða illt
andlegt afl? Er hún einföld
dægrastytting eða eigingjörn
sjálfstjáning? Ef við afmörkum
spurninguna við kirkjuna, hver
cr afstaða kirkjunnar til tónlist-
ar? Hvernig stendur á því, að
eitthvað eins mikilvægt og tón-
list veldur svo mögnuðum
skoðanaskiptum meðal fræði-
manna, kirkjunnar þjóna og
óbreyttra kirkjugesta? Hvers
vegna hefur iðkun og tjáning
þessarar Guðsgjafar valdið
svo heitunt deilum?
í leit að svörurn við þessum
spurningum skulum við skoða í
Ijljótu bragði nokkra þætti. það
er 1) biblíulega afstöðu til tón-
listar; 2) menningarsögulega
alstöðu til tónlistar og 3) kirkju-
sögulega afstöðu til tónlistar
allt til daga „Jesúbyltingarinn-
ar" svonefndu á sjöunda og
áttundaáratugnum.
Tónlist og Biblían
Gyðingum Gamla testa-
mentisins hefði þótt ástæðu-
laust og jafnvel hlægilegt að
eyða mikilli orku í heitar unt-
ræður um notkun eða mis-
notkun tónlistar í kirkjunni.
Þeirra á meðal var tónlistar-
iðkun einföld og hagnýt. Það
voru engar efasemdir um gildi
tónlistarinnar. Afstaða Gyð-
inga til tónlistar var nátengd trú
þeirra á alstaðar nálægan Guð,
sem blessaði manninn með
tónlistargáfunni. í I. Mósebók
4:21 er sagt frá Júbal, „hann
varð cettfaðir allra þeirra, sem
leika á gígjur og hjarðpipur".
Guð gaf manninum tónlistar-
gáfuna. rétt eins og hæfileik-
ann lil að yrkja jöróina og
sntiða úr járni. Einnig getum
við séð að eftir syndafallið
helgaði Guð tónlistina sem >
nauðsynlega og ánægjulega
svölun fyrir manninn.
Tónlistin róaði villt eðli
mannsins eins og lesa má urn
Davíð, sem rak hinn illa anda
frá Sál nteð hörpuleik (L
Samúelsbók 16:23). Múrar Jer-
íkó féllu fyrir lúðurhljómi blás-
aranna. Gyöingar villtust aldrei
á boðberanum og boðskapn-
um, verkfærinu og aflinu til
verknaðarins.
Gyðingarnir trúðu ekki á tón-
listina sem andlegt afl í sjálfri