Afturelding - 01.12.1986, Blaðsíða 24
Oft veltir lítil þúfa
þungu hlassi
Þegar risaskipið Titanic rakst
á ísjaka í jómf'rúarferð sinni 15.
apríl 1912 var var Jakob Kruch
frá Chicago um borð. Eftir
skelfilega martröð var honum að
lokum bjargað. Síðan er þýskir
kafbátar sökktu bandaríska
skemmtiferðaskipinu Lúsitaniu
7. maí 1915, var Jakob Kruch
enn á ný farþegi á hinu for-
dæmda skipi. Og öðru sinni var
honum bjargað frá hinni votu
gröf. Honum var bjargað frá
tveimur hörmulegum stórslys-
um á hafinu. En allmörgum
árum síðar þegar hann óð yfir
hrægrunna á, hrasaði Jakob
Kruch og drukknaði. Þessi mað-
ur, sem hafði komist lífs af úr
tveimur skipssköðum á regin-
hafi, týndi lífinu í lækjarsprænu.
Maður er nefndur Berkeley og
var landkönnuður, ljahagarPur
og veiðimaður mikill. Hann
lagði að velli ljón, tígrisdýr og
önnur hættuleg villidýr og hlaut
frægð fyrir. En þegar hann dó
voru það hvorki vígtennur ljóns-
ins né slóttugt mannætutígrisdýr
er batt endi á líf hans — heldur
kattarrispa heimiliskattar. Hann
sýktist af blóðeitrun sem dró
hann til dauða.
Mannfjöldi gapti af undrun og
aðdáun þegar ofurhuginn
Blondin gekk á línu yfir Niag-
arafossana. Fá dirfskubrögð jafn-
ast á við þann hættulega leik.
Hann var hylltur sem „sigurveg-
ari Niagara". Blondin þessi lést í
Lundúnaborg 19. febrúar 1897.
Það sem flýtti fyrir dauða hans
var að hann rann til á dyramottu
úti fyrirsínu cigin heimili.
Hugsa sér þetta! Jakob Kruch
lifði af tvö mikil sjóslys og
drukknaði í lækjarsprænu.
Berkeley slapp óskaddaður úr
háskalegri baráttu við ljón og
tígrisdýr en lést af völdum katt-
arrispu. Blondin féll aldrei né
rann á línunni yfir Niagarafoss-
um, en dó eftir að hafa runnið á
mottu við dyr síns eigin húss.
Það eru ekki ætíð „stóru"
syndirnar í lífinu,(s.s. morð, hór-
dómur, þjófnaður), sem eyði-
leggja sál mannsins. „Litlu“
syndirnargeta gert það líka.
Jakob postuli sagði: „Þótt
einhver héldi allt lögmálið, en
hrasaði I einu atriði, þá er hann
orðinn sekur við öll boðorð
þess.“ „Allir hafa syndgað og
skortir Guðs dýrð.“ (Róm.3:23).
Við komumst ekki framhjá þess-
um sannindum með þeirri af-
stöðu að „litlu" syndirnar skipti
ekki máli. Þœr skipla málil Því
með því að trúa að við séum
nægilega góð án Krists, lokum
við dyrum himinsins.
„Og þetta er vitnisburðurinn,
að Guð hefur gefið oss eilíft lif og
þetta líf er í syni hans. Sá sem
hefur soninn á lífið, sá sem ekki
hefur Guðs son á ekki lífið.“
(I.Jóh.5:1 1-12).
Jesús Kristur kom ekki í
heiminn til að kalla réttláta.
Hann kom til að mæta syndur-
um á borð við þig og mig. Jakob
postuli hafði á réttu að standa er
hann reit: ef við brjótum eitt af
boðorðunum tíu erum við sek
við þau öll.
Þú skalt aldrei segja: „Ég er
ekki mikill syndari. Ég er nógu
góður án Jesú.“ Á vegferð sinni
gegnum lífið hafa allir syndgað í
einn eða annan tíma. Allir
þarfnast Jesú.
Það dásamlega er að hann
þarfnast okkar til að vera hluti af
hans eilífa konungsríki. Trúðu
og treystu á hann NÚ! Játaðu
fyrir öðrum með munni þínum
að þú hafir NÚ tekið á móti
honum inn í líf þitt sem frelsara
og Drottni.
Því „ef þú játar með munni
þínum: Jesús er Drottinn — og
trúir í hjarta þínu, að Guð hafi
uppvakið hann frá dauðum,
muntu hólpinn verða. Með
hjartanu er trúað til réttlœtis, en
með munninum játað til hjálp-
rœðisð' (Róm.10:9-10).
Litlu syndirnar skipta máli.
Jesús er lækningarlyfið við öll-
um syndum. Hann er hinn eini
og sanni frelsari mannanna.
Þýtt úr The Evangelist.
- HG.