Alþýðublað Hafnarfjarðar - 24.12.1960, Blaðsíða 28

28
ALÞÝÐUBLAÐ HAFNARFJARÐAR
f
Ragnheiður Jónsdóttir:
Teflt við Ægi
SMÁSAGA
Gréta á Strönd var andvaka.
Hún var búin að reyna öll hugsan-
leg ráð til þess að sofna, en ekkert
dugði. Hún hafði signt sig og lesið
allar bænirnar sínar í réttri röð,
alveg eins og hún gerði, þegar
hún var lítil. Þá hafði henni fund-
izt bænirnar vera eins og festi,
sem hún las sig eftir að heiman,
alla leið til kirkjunnar og inn að
altari. En þar tóku við henni litlir,
fallegir englar, sem flugu með hana
inn í svefninn.
Nú var festin löngu slitnuð, og
hún fann ekki lengur englana
sína, enda var hún orðin seytján
ára og oft búin að brosa að þessum
bafnaskap. I kvöld hefði hún þó
fegin viljað hnýta festina saman
og berast eins og barn inn í svefn-
inn.
Hún reyndi lika að telja, hægt
og rólega, upp að hundrað. En það
var aldrei nema hálfur hugurinn,
sem undi við það, Hinn helming-
urinn þaut með ha'na upp á kletta-
syllu við sjóinn, þar sem hún hafði
setið með Kára um kvöldið.
Að Kára skyldi geta dottið í hug
að biðja hana um að koma þetta
með sér, en merkilegra var samt,
að hún skyldi þora að fara. Það
tíðkaðist alls ekki þar um slóðir,
að piltar og stúlkur væru saman,
nema þá mörg í hóp. Oft hafði
hún brotið heilann um það, hvern-
ig hægt væri að trúlofa sig, eins og
unga fólksins var vandlega gætt.
Líklega urðu strákarnir að skrifa
biðilsbréf. Hún hafði meira að
segja fengið tvö. Það var þó hlægi-
iegt.
Eiginlega var þetta reglulegt
hreystiverk af þeim að fara ein
niður að sjó. Kári var líka eins
hugaður og hann var fallegur.
Aldrei hefði henni getað dottið í
hug að fara með neinum öðrum.
En mikið var gaman að læðast
þetta í rökkrinu. Hún átti svo bágt
með að fóta sig í sleipu þanginu
á klettunum, svo að Kári varð
hvað eftir annað að styðja hana.
Það var auðvitað leiðinlegt að vera
svona klauíaleg. 'En yndislegt var
að láta Kára hjálpa sér. Elann var
svo stór og sterkur og að öllu leyti
eins og karlmenn áttu að vera.
Hvað það var unaðslegt að stija hjá
honum uppi á stóra klettinum. Þá
var líka komið tunglsljós, alveg
hæfilega bjart til þess að klettarn-
ir tóku á sig alls konar kynjamynd-
ir, sem vörpuðu stórum skuggum
niður í dularfullt djúpið.
Nú vildi hún sofa og hætta að
hugsa um þetta. Elún kreisti aftur
augun og reyndi að sjá fyrir sér
kindahóp með eintómum hvítum
kindum. Það hafði hún heyrt að
væri ágætt ráð við svefnleysi. En
hún sá ekki annað en brúnan
vanga og hrafnsvart hár, alveg eins
og hana hafði alltaf dreymt um
frá því hún var pínulítil. En hún
hafði hugsað sér hærra en að verða
sjómannskona hérna í þessu leið-
inlega plássi, þar sem allir urðu
gamlir fyrir aldur fram. Og kerl-
ingarnar dragandi á eftir sér heil-
an hóp af skítugum og æpandi
krökkum.
Nei. — Hún ætlaði sér allt ann-
að. Hún ætlaði að fara að heiman
og mennta sig og eignast fín föt og
fínan mann.
Þetta sagði liún Kára allt saman.
Ekki reyndar um manninn. Það
gat hún ekki. Kári leit á hana stór-
um, sorgmæddum augum og sagði
iágt:
— Ég sem hélt, að þér þætti svo
vænt um mig, að þú gætir ekki far-
ið frá mér.
Þá gat hún ekki annað en farið
að gráta og sagt, að víst þætti henni
mikið vænt um hann.
Þá birti yfir svip hans aftur og
hann sagði:
— Jæja, þá er allt gott. Við eign-
umst einhvern tíma lítið og fallegt
hús. Og þá tekur þú alltaf á móti
mér, þegar ég kem heim af sjónum.
En þá sá hún fyrir sér allar út-
slitnu sjómannskonurnar og skít-
ugu krakkana og sagði dauðhrædd:
— Nei, nei. Ég vil ekki verða fá-
tæk sjómannskona. Ég get það
ekki. Af hverju vilt |rú ekki fara
að heiman, eins og margir ungir
menn gera, og leita þér atvinnu
annars staðar, þar sem betra er að
komast af?
Þá stóð Kári á fætur og sagði
hægt, en einbeittur:
— Ég hef lofað móður minni að
fara ekki að heiman. Hún á ekk-
ert eftir nema mig. Ég vil ekki
heldur fara. Ég elska þennan stað.
Ég elska baráttuna við hafið í
blíðu og stríðu. Hér er ég frjáls
maður. Þegar ég sit við stýrið á
gamla, trausta skipinu mínu, vil
ég ekki skipta kjörum við neinn.
Þú hlýtur að una hérna hjá mér,
fyrst þér þykir rnikið vænt um mig.
Svo vildi hann fá að kyssa liana
og sagði, að þau skyldu ekki tala
meira um framtíðina núna. Þá varð
hún aftur hrædd og þorði ekki
með nokkru móti að kyssa hann,
þó að liana dauðlangaði til þess.
En hún vildi ekki binda sig.
Það var ekkert gaman á leiðinni
heim. Og nú gat liún ekki sofnað,
hvernig sem hún bylti sér í rúm-
inu. Hún gat ekki hætt að hugsa
um Kára. Hann var svo fallegur,
sterkur og karlmannlegur. En lík-
lega elskaði hún liann ekki. Þá
hefði hún ekki getað hugsað til að
yfirgefa hann. En gat hún yfirgef-
ið hann? Æ, hún vissi það ekki.
Ef hún færi í burtu, og hann
drukknaði, á meðan hún væri að
Jieiman. Það væri hræðilegt. Hún
gat ekki misst hann, og liún gat
ekki heldur orðið fátæk sjómanns-
kona. Hvað átti liún að gera?
Hún byrjaði aftur að lesa bæn-
irnar sínar og loksins hurfu álryggj-
urnar og fallegar myndir komu í
þeirra stað.
Hún sá klettinn í töfragliti
tunglsljóssins. Það var reyndar
ekki lengur kletturinn, heldur hvít
marmarahöll. Og liún og Kári
leiddust upp tröppurnar, sem
aldrei tóku enda.
Nú voru þau komin út í skip.
Kári stóð við stýrið, en menn hans
reru. Þeir voru allir í litklæðum, en
Kári þó bezt búinn. Skipið stækk-
aði og brunaði undir fullum segl-
um eittlivað langt, langt í burtu,
þangað sem alltaf var sól og sumar.
Gréta svaf ekki lengi. Hún vakn-
aði eldsnemma við það, að þungt
var stigið til jarðar fyrir utan
gluggann ltjá lienni. Hún hljóp
fram úr rúminu og blés á hélaða
rúðuna og Jiorfði út. Þetta voru ^
sjómennirnir á leið til sjávar. Þeir
gengu fylktu liði, eins og liermenn
til orustu.
Þarna kom Kári með sína menn.
Þeir voru níu saman, allt vasklegir
ungir menn, og gekk Kári fremst-
ur. Þeir voru allir í skinnklæðum
með sjóhatta á liöfði og báru Jreitta
lóðarlaupa á bakinu. Kári bar liöf-
uðið liátt, og nú leit liann snögg-
lega upp í gluggann hennar. Hún
flýtti sér að líta undan. Hann mátti
þó ekki sjá, að liún væri að liorfa
á eftir lionum.
En nú greip liana allt í einu áköf
löngun til þess að fara snemrna á
fætur og koma út í góða veðrið.
Hún klæddi sig í snatri og lædd-
ist út.
Veður var sannarlega gott, logn
og lítið lrost. Nýfallinn sjórinn lá
eins og driflivít voð yfir öllu.
Gréta hljóp niður fyrir sjógarð-
inn og horfði á sjómennina hrinda
skipunum á flot. Surnir voru komn-
ir nokkuð frá landi, en aðrir voru
að setja fram skip sín. Þeir eggj-
uðu hver annan og kölluðu:
— Svona, áfram, samtaka, herð-
ið ykkur, — og út komust skipin.
Þarna var Kári með þeim fyrstu.
Nú tóku allir ofan og lutu höfði.
Gréta vissi, að þeir lásu bæn. Sá
siður var jafngamall útræðinu
þarna.
Það hvessti dálítið og í sömu
svipan voru dregin upp segl á skipi
Kára og svo á liverju af öðru. Og
nú kvað við hressilegur söngur sjó-
mannanna um leið og þeir liéldu
út á fiskimiðin.
Gréta stóð á ströndinni og horfði
lmgfangin á eftir skipunum, þar ?
til þau urðu eins og örlitlir depl-
ar og liurfu loks alveg sjónum.
Þá flýtti hún sér lieim og fór aftur
upp í rúmið sitt og steinsofnaði
undir eins.
Gréta svaf langt fram á dag og
vaknaði ekki fyrr en mamma ltenn-
ar var búin að gera margar atrenn-
ur að Jjví að vekja liana.'
— Elver ósköpin eru þetta, barn,
sagði hún, þegar lienni loksins
tókst Jtað. — Klukkan er orðin langt
gengin ellefu. Heldurðu ekki, að
þú farir að verða útsofin, síðan
klukkan tíu í gærkvöldi?
— Æ, láttu mig vera, urnlaði
Gréta. — Ég er svo syfjuð enn þá.
Ja, lrvað lieyri ég, sagði móðir
hennar. — Syfjuð enn þá. Ekki veit
ég, lrvað lrann faðir nrinn sálugi
lrefði sagt urn svona lráttalag. En