Muninn - 01.12.1966, Síða 10

Skyggnzt um í
skólalífi
Þegar við höfðum nýlokið við að blóta
brynningar- og eiturbrasguð Menntaskóla-
nema, Teríus, og vorum á heimleið, datt
okkur í hug, að ganran væri að sjóða saman
dulítinn þátt, sem lýsti að nokkru lífinu
liér í skóla, andanum meðal þeirra, er hann
gista, og e. t. v. nokkrum þeim persónuleik-
um, sem nrikið ber á innan veggja hans. Og
þegar við svo gengunr franr á Hernrann,
hvar hann nrokaði af tröppunum með ann-
arri lrendi en gaf smáfuglunum með hinni,
þá sannfærðunrst við um, að hugmynd þessi
ætti nrikið undir sér. Afréðum við því að
vopnast pennunr og pappírlöppum og leita
á vit þess fólks, senr er undirokað sama tor-
túrinu og við. Að vísu dró það nokkuð úr
eldmóði okkar, að við rákumst á Kjartan
nokkurn, senr var svo aumur og skyrnasar-
legur, að okkur datt helzt í hug, að lrann
hefði ekki gengið örna sinna í lreilan mán-
iið. En þá datt okkur í hug formaður F. A.
L. M. A. og hið hraustlega útlit og blónr-
legi litarháttur lrans og tókum gieði okkar
að nýju.
Við nálgunrst nú Heimavistina og liyggj-
um gott til glóðarinnar, því að þar búa
margir prentlræfir. Komunr við þá auga á
besefa nokkurn, sem okkur nrinnir, að sé
nafni eins hins aflramnrasta íslendings, senr
sagan minnist, þess, er jafnhratt synti aftur
á bak og áfram og staflaði hvaða tengda-
mömmu, senr var, á gervöllu landinu. Mað-
ur þessi flatmagar í nroldarbarði einu og
mokar leir í pokaskjatta, sem hann hefur
meðferðist. „Hvurn grefilinn ert þú að gera
hér?“ spyrjum við í mannlegri forundran.
„Afla nrér efnis í ritsmíðar mínar“, svarar
beljakinn og lítur á okkur andleysingjana
með háðsglotti ferlegu. Við tökunr til fót-
anna í ofboði, enda maðurinn þeygi árenni-
legur. Og frenrur aukunr við hraðann en
hið gagnstæða, þegar ferlíki þetta rís upp,
lenrur sér á brjóst og lrrópar svo hátt, að
grýlukerti hrynja unnvörpum at nærliggj-
andi húsunr og Jón Árni vaknar: „Eg er
bergrisinn!“
Lafmóðir og felmtri slegnir göngum vér
upp stigann að Karlavistum. Inni fyrir ber
nokkuð nýstárlegt fyrir augu. Auglýsinga-
taflan er þéttsetin hinum og þessum plaköt-
um, alla vega litunr. Öll eru þau frá Hugin
og fjalla unr málfund í Setustofunni, bók-
nrenntakynningu í borðstofunni, tónlistar-
kynningu á Sal, fyrirlestur í Setustofu
Kvennavista, raunvísindakynningu í Nátt-
úrufræðistofunni og nratreiðslunámskeið í
eldlrúsinu. Samkvæmt dag- og tímasetning-
um þessara auglýsinga stendur allt þetta yf-
ir einmitt á þessari stundu, og við eigum
erfitt með að ákveða, lrvers skuli helzt njóta.
Skyndilega lrleypur nraður nokkur beint í
flasið á okkur. Hefur liann vafið handklæði
um höfuð sér, og' lreyrast undan því feikn-
arlegar stunur. Fáunr við nreð naumindum
stöðvað hann. Hann þrífur af sér handklæð-
ið og vindur úr því svitann, og Sigurður
Jakobsson berst í átt til dyra í flóði nriklu.
Hinn sveitti stynur upp: „Æ, livað í þrenrl-
inunr á ég að gera við félagmálanámskeið-
ið? Það endar líklega nreð því, að ég verð
46 MUNINN